Αστέρια

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

never more...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

1983... κάπου ψηλά...

Εσύ θα διαλέξεις μου ξανάπε χωρίς να μιλά. Θέλεις έρχεσαι μαζί θέλεις πας πίσω με τον άλλο. Θα το καταπιείς επιτέλους;
Θα ‘τανε καμιά ώρα που είχα ξυπνήσει για τα καλά.
Με παρακαλούσε να καταπιώ κείνο το πράμα που φωσφόριζε και δε σταμάταγε να με φέγγει.
-Πάρτο από δω ρε παιδί μου. Ρε δε θα σηκωθώ επάνω…
Εμένα το μυαλό μου ήταν στο πάτωμα. Τι διάολο, έτρεμε ρυθμικά και τα ντουβάρια σα να γέρνανε δώθε κείθε.
-Μη με φέγγεις ρε γαμώτο, μα όλα φέγγουν εδώ μέσα!
Στο τέλος το κατάπια και με παράτησε ήσυχο για λίγο. Τότε ήταν που το είδα. Παράθυρο! Ανακάθισα -εύκολα- κι έκανα να κοιτάξω… έξω!
Σα να κοιτούσα τον κόσμο σ’ ένα τεράστιο καθρέφτη. Τότε ήταν που τη θυμήθηκα.
-Κινούμενο Άστρο γιατί λες πως θα φύγεις;
-Γιατί θα φύγω σκοτεινέ…
Εκεί στο βάθος έν’ αστέρι κάτι πάλευε και σκορπούσε ποτάμια φωτιά σ’ ένα παράξενο πηγάδι. Ένα πηγάδι μαύρο σαν την πίσσα.
-Ποιο άστρο είναι αυτό; Ρώτησα. Μου είπαν και έμαθα όμως όχι τ’ όνομά του.
Όλα τα’ άστρα φαίνονταν να κινούνται. Όλα εκτός από κείνη.
Καρφωμένη στο ίδιο σημείο της μνήμης μου πεισματικά να μην κάνει ρούπι. Κάτω απ’ τα πόδια μας το πάτωμα άρχισε να πετρώνει σα ν’ αντίκρισε ξάφνου κάποια γοργόνα…

-Ξύπνησε, τους είπε κι αυτοί κάτι ψιθύρισαν, μιλώντας όμως.
Εκείνη απομακρύνθηκε και δεν έφεγγε πια.
Ανακάθισε κι εκείνος –δύσκολα- δίχως μνήμη. Μονάχα ένα όνομα του έρχονταν στο μυαλό. Κινούμενο Άστρο.

Αστέρια

Αστέρια η σκέψη σου γεννά
και πέφτουν στο μπαλκόνι
μου πασπαλίζουν την καρδιά
με πάχνη και με χιόνι.

Κάποτε ο ύπνος θα φανεί
που σπλαχνικά με παίρνει
φέρνει το χάδι, το φιλί
την αγκαλιά σου φέρνει.

Κι αφού φυσήξεις τη ζωή
στα χείλη μου απ’ τα χείλη
ύαινα φθάν’ η ανατολή
και σβήνει το καντήλι.

Στ’ αστέρια κάνω προσευχή
τον ύπνο να μου βρούνε
στη νύχτα χάνεται η ψυχή
ταχιά να ρθει να πούνε.

Και πριν λυγίσει στην αυγή
και σβήσει το φεγγάρι
να κόψει μια πικρή κλωστή
για πάντα να με πάρει.

Αστέρια πέφτουν σιωπηλά
και γίνονται το χτες μας
αχνές γραμμές στα σκοτεινά
ματώνουν τις καρδιές μας.

Ζάχος Κανταδόρος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-12-2011