Ο μονόλογος της ανάγκης

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξέμαθα πια να σου γράφω.
Δεν είναι πως κουράστηκαν τα δάχτυλα να αποτυπώνουν το ανέφικτο
ή πως κι ο κόσμος άλλαξε υλικό
κι αντί από χαρτί έγινε από μελάνι.
Εξαντλήθηκα να σε ψάχνω στον πρωινό μου περίπατο
στην φωνή και το βιβλίο του ψαρά,
δίπλα στο δίχτυ.

Στο είχα πει:
Η έλλειψη είναι σαράκι και κατατρώει το μέσα μας.
Έκανες πως δεν μ’ άκουσες και βιάστηκες να φύγεις.

Τώρα μετράω τις μέρες που μου λείπεις με τις άδειες σελίδες
και κυνηγάω τις σκιές σαν με μανία.
Κουράστηκα να γίνομαι σώμα
για να αντέχει η ψυχή μου.

Στον τοίχο επιμένει να ζει ένα μικρό εκκρεμές.
Οι αναμνήσεις παλινδρομούν.
Μια αναπάντεχη έκρηξη
μεταξύ κενού κι αφθαρσίας.
Σιωπή.

Ξέμαθα πια να σου γράφω
κι είναι οι λέξεις μου βαριές σαν αλυσίδες
μήπως πιαστείς από καμιά και μου έρθεις πίσω.

Την ελαφρότητα φοβόμουν πάντα.
Ο χρόνος, θαμώνας τακτικός στο καφενείο των ανθρώπων
πίνει σιγά-σιγά τον καφέ του και γελαστός διαβάζει την εφημερίδα του.

«Πέθανε ο έρωτας»-να ζήσουμε, να τον θυμόμαστε.
«Ζητείται αγάπη» - με μισθό συναισθημάτων επαρκή.

Και πριν προλάβεις να ξεφυλλίσεις τον κόσμο
διαλέγεις για εξώφυλλο την εικονική πραγματικότητα ενός καθρέφτη.

Δεν είναι ποίημα η ανάγκη μου.
Μονάχα μια στερνή, απεγνωσμένη προσπάθεια
να περισώσω Εσένα.
Μπορώ;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-12-2011