λαμπρά χρυσαφένια καμπάνα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>λαμπρά χρυσαφένια καμπάνα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>λαμπρά χρυσαφένια καμπάνα</b><p>Δημιουργός: anuya, <i>Diogenees</i><p><i> άν μελετήσετε το έργο που βγαίνει απο το λινκ της υπογραφήςμου, ίσως αντιληφθείτε ακόμη έναν συμβολισμό του ποιήματος</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B][align=center][font=sylfaen][color=navy]θάφτηκε μές τη σκόνη η λαμπρά χρυσαφένια καμπάνα<br />
τώρα στη θέσητης κυμβαλίζουνε τα κατσαρόλια<br />
πού πατε ανόητοι υπερφίαλοι μνηστήρες ξενοφαγάδες<br />
πού πατε τεμπελχανάδες ανάξιοι τί προσδοκάτε<br />
ξέρετε ποιός ειν’ αυτός που την περιουσίατου μασάτε;<br />
κρέατα και αίμα κλεμμένων θυσιών καθε μέρα να τρώτε<br />
έξη σας έγινε και στα σπίτιασας πιά δέν γυρνάτε<br />
κι άν το προμήνυμα νιώθατε απ’ τα τραγούδια του φήμιου<br />
σπίτιασας θα γυρνούσατε πρίν ο οδυσσέας επιστρέψει<br />
όλα χαράμι οσα φάτε και πιείτε και όσα χαρείτε<br />
και την βολεύετε ξένου ανακτόρου δούλες πηδώντας<br />
άξιος κανείςσας δεν είναι να μνάεται την πηνελόπη<br />
είκοσι χρόνια ατέντωτο εκείνο εχει μείνει το τόξο<br />
το είχε παιχνίδιτου και απο σάς δεν το αγγίζει κανένας<br />
να είχατε λίγη ντροπή θα σας έκαμνε να σκεφθείτε:<br />
«ποιός ειμ’ εγώ που εκεινού δεν τολμώ να αγγίξω το τόξο<br />
δέν έχω δύναμη αφού, ούτε κάν τη χορδή να τεντώσω<br />
κι ούτε κανείςμας μπορεί τη χορδή στο τόξο να δέσει<br />
πρίν απ’ τη δοκιμασία απο’δώ άν είμαι άντρας θα φύγω»<br />
παίρνει όρκο ο οδυσσέας στης αγίας εκδικήσεως τη μέρα<br />
δέν θα σας λυπηθεί ακομα κι άν μετανοείτε στα λόγια[/align][/B]<br />
<br />
(2011-12-12)<br />
αφού έγραψα το ποίημα, βρήκα στο διαδίκτυο το ομηρικό πρωτότυπο κείμενο - έχει απίστευτη δύναμη. Οι άνθρωποι εκείνοι που δέν είχανε βίντεο κ κινηματογράφο, με την ποίηση ζούσανε τα πράγματα με όλη τη λεπτομέρεια του κινηματογράφου κ πολύ περισσότερο, διαβάζοντας το έπος είσαι κ εσύ μάρτυρας αυτόπτης μέσα στα γεγονότα. Οι μνηστήρες βάζουν λιωμένο λίπος για να μαλακώσουν το τόξο, βάζουν όλητους τη δύναμη κ το τόξο δέν λυγίζει. Πιάνει κ ο τηλέμαχος, με την τρίτη προσπάθεια θα το λύγιζε, του κάνει νόημα ο οδυσσέας κ κάνει οτι τάχα δέν μπορεί. Ύστερα πιάνει ο ζητιάνος του παλατιού -ο οδυσσέας- το τεντώνει χωρίς να σηκωθεί απο το κάθισμάτου, χωρίς προσπάθεια, κ με την πρώτη στέλνει το βέλος ανάμεσα στα 12 πελέκια. Τα επόμενα βέλη είναι για τους μνηστήρες. Βέβαια δέν μπορώ να πλησιάσω την ποιότητα της αρχαίας ποίησης, αλλα ο σκοπόςμου με αυτό το ποίημα είναι να προβάλω την συμβολική αξία των αρχαίων παραδόσεων <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-01-2012</td><td valign=top></td></table><br />