Ακροβατώ

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Ο στίχος μου απευθύνεται σχεδόν πάντοτε σε μια γυναίκα για σκηνοθετική ευκολία κι ελευθερία στη φαντασία και στο λόγο.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξεκινά γιορτή από μια λέξη
ξεκινώ κι εγώ δρόμο μακρινό
στη δύση χάριζα ματιές
κι από του δρόμου τα μισά
έβλεπα τέλος.

Πάντα χωρούσα στη σιωπή
που ‘ταν τα λόγια της βαριά
σ’ όνειρο μισό μόνος σα βέλος
σαν πεζοπόρος που γονάτισε πολύ
ξεχνώ τις μέρες τις παλιές
που τις μαζεύει η ανατολή
κείνος ο πύργος που αγρυπνά
της μνήμης έκλεινε κλειδιά
γυναίκα γύρω απ’ τη φωτιά
αποκοιμιέται χωριστά
τη μοναξιά της να αρνηθεί
να με γιατρεύει.

Όταν σηκώνομαι από τη γη
μοιάζω δραπέτης
και μια γυναίκα είναι εκεί και περιμένει
ακροβατεί σ’ ένα σχοινί
κι έχει την αύρα παναγιάς και υπομένει
νήμα και όνειρο μαζί
αυτός ο νους μου που παλεύω το χει πλέξει
τότε κι εγώ ακροβατώ
είναι η ώρα που ξυπνώ
από αγάπη να κρατιέμαι κοιμισμένη.

Μες τη λάμψη του αοράτου
όσα με άφηνε να δω
αυτός ο κίνδυνος θα έμοιαζε ζωή
είχε στο ψέμα την αλήθεια του κρυμμένη
πίσω απ’ τις πόρτες τα χαμένα της λεπτά
από δωμάτια σκοτεινά θα κλέβω λέξεις
αχ πώς ξεκίνησα να ζω σ’ αυτές τις σκέψεις
τα κομμάτια στη δύση μισά
πώς τα ενώνει ο θεός να κοιτάξω να δω.

Το νερό καθαρό
ήταν επάνω στο παλιό μου το τραπέζι
μα τι νομίζεις πως θα γράψω στο χαρτί
αυτή η εικόνα υποσχέθηκε να σ’ έχει
γιατί ο χρόνος περιγράφει το κενό
ώρες και λεπτά κι o θεός κρυφά μαζί μου παίζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-01-2012