Κοινωνικο-θρησκευτικά

Δημιουργός: Antony-P, Αντώνης Περρής

Στίχοι και μουσική: Antony-P

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κοινωνικο-θρησκευτικά.

Η δομή.

1) Απ΄ τη ζωή αυτή όλοι θα φύγωμε,
κι΄ όλοι το ίδιο στάχτη θα γίνομε,
καθημερνά ο θάνατος μας το φωνάζει,
ότι οι μοίρα των ανθρώπων δεν αλλάζει.

R. Γιατί είμαστ´ ένα τίποτα οι άνθρωποι,
γιατι έτσι είναι η δομή,
πηλός η γήϊνη η περιουσία μας,
και η καλή μας ή η κακή μας η ψυχή.

2) Τις αδικίες ας ήτανε να σβήσωμε,
πριν απ΄ τη μέρα που την Κρίση θ΄ αντικρύσωμε,
κι΄ αφού έτσι είναι η ζωή να μην αλλάζει,
φθόνο και μίσος η καρδιά μας γιατί στάζει;


Το πιόνι.

1) Νάταν να μην πεθάνω μα δε γίνεται,
θάρθει η ώρα που θα γίνει κι΄αυτό,
γιατ΄ είμαστε ανίσχυροι οι άνθρωποι,
στης μοίρας το γραφτό.

R. Προς τι λοιπόν τα μίση σ΄ Ανατολή και Δύση,
προς τι οι έχθρες τα κρίματα κι΄ οι φόνοι,
κι΄ ο διάολος γελάει που μας αιματοκυλάει,
κι΄ εσύ απερίσκεπτε θνητέ του είσαι το πιόνι.

2) Νάταν να μην πεθάνω μα είν΄ αδύνατον,
γιατ΄ είν΄ η ύλη που πλαστήκαμε φθαρτή,
κι΄ αφού είμαστ΄ ένα τίποτα οι άνθρωποι,
μην είμαστ΄ επιπλέον και φριχτοί.



Η μικρότητά σου.

1) Χτίζεις γύρω σου κάστρα,
χτίζεις γύρω σου τείχη κι΄ οχυρώνεσαι,
είναι το μέλλον το γκρίζο
που σε κάνει νομίζω
να φοβάσαι τόσο και να αγχώνεσαι.

R. Μα γιατί τόσος μόχθος
και τόση αδικία θνητέ,
η μικρότητά σου το λέει
ότι δεν πρόκειται ν΄αλλάξεις ποτέ,
η μικρότητά σου το λέει
ότι μεγάλος δεν ήσουν ποτέ
τι κι´ αν σ΄ έπλασε μεγάλο ο Πλάστης,
απερίσκεπτε κι´ ανόητε θνητέ.

2) Ρώτα την ιστορία,
θα σου πει πόσα ξέρει για τον κόσμο αυτό...
και δεν παύει το κρίμα...
φταίν τα πάθη, το χρήμα,
δούλο τους που κρατάνε τον κάθε θνητό.


Θεέ μου, Πλάστη της ζωής.

1) Ότι κι΄ αν πω είμαι μικρός,
μπρος στο ανάστημά σου,
Θεέ μου Πλάστη της ζωής,
Δόξα στο Όνομά σου.

R. Κι΄ έχε με πάντα δυνατό
ν΄ αντέχω τις αντιξοότητες στη ζήση
και πάντα να σ΄ευχαριστώ
γιά κάθε τι π΄ απλόχερα μου ΄χεις χαρίσει.

2) Είσαι ο Μόνος Δυνατός
Θεέ κανένας άλλος,
είναι μικρός ο άνθρωπος
κι΄ ας όψεται μεγάλος.


Το σπαθί του ο χρόνος χτυπά.

1) Το σπαθί του ο χρόνος χτυπά
κι΄ ο καθένας μας πως το φοβάται,
ο καθένας μας που ενώ είναι (τόσο) μικρός
για μεγάλος όλο υπερεκτιμάται.

R. Και χτυπάει ο χρόνος αλύπητα
κι΄ όλοι πιά το ξέρουμε τόσα χρόνια,
πως θα μείνουμε κάποτε στα αζήτητα
αφού η ζωή ετούτη δεν είναι γιά αιώνια.
Και ο χρόνος χτυπά ασταμάτητα
κι΄ όλο και πιό λίγα για τον καθένα
τα ωραία τα χρόνια μας τ΄ …άτιμα,
(απλά) γιατί έτσι είναι τα δεδομένα.

2) Πες μας γνώση μας τι φταίει μ´εμάς,
προς στα μάταια γιατί η πορεία...
άνθρωποι... είμαστε ένα τίποτα,
δεν το λέω εγώ αλλά η ιστορία.


Αποχαύνωση.

1) Ζήτω η αποχαύνωση, κάτω η λογική,
κι΄ όλο λες και λες... μα χαμένα λόγια,
όμως πες μου σκέφτεσαι έστω που και που,
για το τόσο άδικο και την τόση φτώχεια.

R. Κρίμα που ο άνθρωπος πλάστηκε με νου,
μα ούτε πιά που βλέπει, ούτε που αισθάνεται,
κι´ είν´ τα τόσα πάθη μας το αίτιο του κακού...
και η διαφθορά στη γη ούτε που φτάνεται.

2) Πούναι οι αξίες μας κι' ο πολιτισμός,
και η εξαθλίωση πιά δεν έχει τέρμα,(όρια)
πες μου αλήθεια σκέφτεσαι έστω πού και που
πως κι´ η απραξία(απάθεια) μας φταίει γιά το τέλμα.(σπάει τα περιθώρια)


Η Ψυχή.

1) Η ζωή πολλή ή λίγη κάποτε τελειώνει, λήγει,
το κακό γιατί το κάνεις αφού θα πεθάνεις,
βάζε χαλινό στα πάθη, σ´ όσα η μοχθηρία πλάθει,
κι΄ έχεις ή δεν έχεις χρήμα, μακριά από σε το κρίμα.

R. Και μην το ξεχνάς η ψυχή δεν πεθαίνει
κι΄ είναι κρίμα κι΄ άδικο να πηγαίνει χαμένη.

2) Βάζε χαλινό στα πάθη και σε όσα ο φθόνος πλάθει
και μη σε αγγίζει διόλου το παραμικρό ίχνος δόλου.
κι´ έχεις ή δεν έχεις χρήμα, μακριά από σε το κρίμα,
τύψεις, λύπη, θα κερδίσεις, αν θα αδικήσεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-01-2012