Σύλβια

Δημιουργός: ferelpis, αρτέμης αξαρλής

καλημέρα σ' όλους σας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αφήνω τ’ όνομα μου στους αιώνες
χωρίς ν’ ανακαινίσω Παρθενώνες
δίχως να ζωγραφίσω Μόνα Λίζα
να εφεύρω, ραδιόφωνο η πρίζα.
Ηλύσια πεδία, μήτε κήπους
σχεδίασα , για κάποιους Λουδοβίκους
στη πλάκα μου απλώς την επιτύμβια
δυο λόγια αφιερώνω, για τη Σύλβια.

Στα μάτια της μαγεία πεφταστέρων
στη φλόγα της λαμπάδιαζα ωσάν Νέρων,
με έλιωνε η των φιλιών της γλύκα
σαν έσβηνε τη φωτεινή απλίκα.
Ατελείωτος υπήρξε έρωτας μου,
σκονάκι στις αισθήσεις της καρδιά μου
κι’ αν δίπλα της αβίωτος ο βίος
παρέμεινα μαζί της, ισοβίως!

Με Πάρκινσον στο τέλος κολλημένα
δονούσαν τα κορμιά μας παθιασμένα
την ώρα που μ’ έλεγε έλα, κάντο
στη φούρια για το τελικό ρεσάλτο.
Στη έκρυθμη ροή των καθηκόντων
αρθριτικών και άλλων παραγόντων
οι ηδονικοί χυμοί μου διαφυγόντες,
εις τους ηρωικώς , μ’ ενέγραψαν πεσόντες!

Αχ! …Σύλβια
φιλήδονη, μετρέσα, επιτήδεια,
κατάφερες στο δήθεν και ανίδεα
για μένα, να τηρείς τα επικήδεια!
Χαλάλι σου
απλόχερα για μένα ήταν τα κάλλη σου
τα τροφαντά ερωτικά …σημεία
γι’ αυτό αντί τρισάγιο, να μου κάθεσαι
να… κολοτρίβεσαι, στη πλάκα μου τη κρύα!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-01-2012