Αναμμένα κεριά

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ώρες τώρα κάθομαι και περιμαζεύω την περηφάνια μου.
Χυμένη στο πάτωμα, μπροστά στον καθρέφτη
και με ένα βήμα ατάραχο στο τρανταγμένο παρκέ
γδέρνω το ξύλο του χαμένου εαυτού μου.

Παγερή συγκυρία,
η βεβαιότητα της μοναξιάς μου.
Κρυώνω, μ’ ακούς;

Ώρες τώρα κάθομαι μπροστά στη θερμάστρα
στ’ ανάμεσο ενός θλιμμένου σαλονιού
και μιας κρυμμένης απουσίας
με τ’ αναμμένα κεριά μου.

Α, τα αναμμένα κεριά, μου θυμίζουν πως έσβησες!
Τα αναμμένα κεριά, σε εκδικούνται.

Ώρες τώρα μιλώ για εσένα.
Ξημερώθηκα να σε ψάχνω στα ανύπαρκτα,
να σε ψάχνω στον ήχο της βροχής πάνω στο τζάμι.

Και ο κόσμος απλώνεται όλο και πιο μικρός μέσα στη χούφτα μου
σαν ένα κέρμα που δεν πρόλαβα να ρίξω.

Γαμώτο… Δεν πρόλαβα ούτε να ρωτήσω
αν σε αυτή την αγάπη θα διάλεγες το κεφάλι ή τα γράμματα.

Η δική μου απάντηση πάλι, είναι μονάχα αυτό το ποίημα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-01-2012