Πρωινό Θαύμα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Πρωινό Θαύμα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Πρωινό Θαύμα</b><p>Δημιουργός: ΕΥ-ΔΟΚΙΑ, <i>ΕΥΔΟΚΙΑ ΤΣΟΤΑΚΟΥ</i><p><i> Ένα αληθινό θαύμα.... ίσως και ελπιδοφόρο.... </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΠΡΩΙΝΟ ΘΑΥΜΑ.....<br />
<br />
Δευτέρα πρωί, βρίσκομαι να βαδίζω σε ένα τοπίο ξεχασμένο.<br />
Τα μικρά παραθυρόφυλλα με τις γαρδένιες στο πρεβάζι, αυλές με<br />
Τα μεταλλικά τραπεζάκια, τα καλντερίμια, οι μικρές καμάρες ντυμένες<br />
Με άνθη και χρώματα… τα πουλιά..<br />
Τα πουλιά ελεύθερα, η φωνή τους μια αρμονία με τη φύση.<br />
Μικρά μαγαζιά με ζωγραφισμένες πόρτες και βιτρίνες σα σκηνικά από παλιές ταινίες.<br />
Το βαλς των χαμένων ονείρων σε τέτοια ένταση που χαϊδεύει απαλά τα αυτιά μου.<br />
Πόσο ταιριάζει ο Χατζηδάκης κάτι τέτοιες στιγμές…<br />
Βγαίνω στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου άνθρωποι περαστικοί, τουρίστες με οπλισμένα τα χέρια με μια φωτογραφική, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο ανεβαίνει το δρόμο με το μωρό στο καρότσι.. Τους χαμογελάω και μου χαμογελάνε…<br />
Πιο πέρα τρεις τύποι της Δημοτικής Αστυνομίας έχουν φτιάξει ένα πηγαδάκι δίπλα στις μηχανές τους και κουβεντιάζουν.. Ένας ηλικιωμένος κατεβαίνει αργά αργά  τον δρόμο<br />
Κουβαλώντας δυο σακούλες με ψώνια από κάποιο μανάβικο… Κοντοστέκομαι και τον παρατηρώ.. τα ρούχα του πρέπει να έρχονται από άλλη εποχή, κρύβουν μια αρχοντιά και μια γοητεία, τώρα του είναι μικρά, σταματάει για λίγο ακουμπάει κάτω τα ψώνια, παίρνει μια ανάσα και αφού κοιτάξει γύρω του συνεχίζει…<br />
Παραπέρα μια κοπέλα καθισμένη σε ένα παγκάκι έχει βγάλει ένα μπλοκάκι και ζωγραφίζει.. Ένας πλανόδιος μουσικός καθαρίζει τη κιθάρα του.. κοιτάει προς τον ουρανό.. μαζεύει τα ψιλά από τη θήκη της κιθάρας τα βάζει στη τσέπη του και τοποθετεί τη κιθάρα…<br />
Τότε γυρίζω και εγώ το κεφάλι μου προς τα πάνω… συννεφιάζει..<br />
Μαύρα σύννεφα αρχίζουν να γεμίζουν τον ουρανό και ένας αέρας μου παίρνει τα ακουστικά από τα αφτιά μου.. τρία πιτσιρίκια  περνούν βιαστικά με τα κεφάλια τους χωμένα στο μπουφάν.. η κοπέλα κλείνει το μπλοκ της και αποχωρεί…<br />
Κοιτάζω γύρω μου… ξαφνικά βρίσκομαι μόνη μου… μόνο οι τρεις τύποι της Δημοτικής Αστυνομίας έχουν μείνει να με κοιτάνε.. ανάβω με δυσκολία ένα τσιγάρο και στη πρώτη ρουφηξιά γυρνώ το βλέμμα μου στον Παρθενώνα..<br />
Ένα θαύμα πραγματώνεται μπροστά μου, κάνω να φωνάξω στους τρεις τύπους, αλλά ήδη έχουν ανέβει στις μηχανές και αποχωρούν… γυρίζω πάλι το βλέμμα μου στον Παρθενώνα και ασυναίσθητα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου…<br />
Όλος ο ουρανός γύρω του έχει μαυρίσει μα ακριβώς από πάνω του ένας Ήλιος δυνατός απλώνει τις ακτίνες του και τον σκεπάζει… το τσιγάρο έχει  μείνει να αιωρείται μεταξύ των χειλιών μου σβησμένο… αισθάνομαι ένα γλυκό πρωτόγνωρο μούδιασμα στα άκρα.<br />
Έχω μείνει ακίνητη… παγωμένη σε αυτή την εικόνα που προβάλει σα σουρεαλιστικός πίνακας… αισθάνομαι σα να βρίσκομαι σε δύο σύμπαντα συγχρόνως.. εγώ βρίσκομαι μέσα στη βροχή που έχει ξεκινήσει και το Ιερό λουσμένο στο φως ντύνεται στα χρώματα μιας ανοιξιάτικης μέρας… προς στιγμή δε ξέρω ποιος κοιτάει ποιον… εγώ το Ιερό ή το Ιερό κοιτάει εμένα πίσω από ένα παράθυρο;; Ποιος ζει στο παρόν και ποιος στο παρελθόν και ποιος από τους δυο μας ακολουθεί το μέλλον;;<br />
 Ακόμη και τα σύννεφα σέβονται τη τόση ομορφιά του…<br />
Έχω μείνει εκεί, ακίνητη και το κοιτώ.. το τσιγάρο έχει γίνε πια ένα με τη βροχή, το σώμα μου το ίδιο, μα εγώ παραμένω ακίνητη…<br />
Ώσπου η βροχή δυναμώνει ακόμη πιο πολύ… σκεπάζει τα μάτια μου…. Μια λάμψη διακρίνω μέσα από τη θολή σκιά της… τα δάκρυα κυλούν μαζί με τις σταγόνες της αγκαλιάζουν το σώμα μου που τώρα το αισθάνομαι βαρύ…<br />
Κοιτάζω το ρολόι… η ώρα περασμένη, κουμπώνω το βρεγμένο μου παλτό , βγάζω την ομπρέλα από τη τσάντα και παίρνω το δρόμο της επιστροφής…<br />
Από πού; Προς τα πού; Το κεφάλι στρέφει για τελευταία φορά προς τα εκεί. Εκείνο με κοιτάει ακόμη φωτεινό… Στα αυτιά μου έρχεται  το  τραγούδι του Μάλαμα «Για την Ελλάδα»… ¨αμπέλια και χρυσές ελιές μοιάζεις Ελλάδα μου όπως χθες, φωτιά και αέρας στο φως της μέρας…¨ δυναμώνω την ένταση και κατηφορίζω…<br />
                                                                                                     ΕΥ-ΔΟΚΙΑ<br />
                                                                                                    08/02/2012<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-02-2012</td><td valign=top></td></table><br />