ψυχογραφία της πλάνης

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>ψυχογραφία της πλάνης</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>ψυχογραφία της πλάνης</b><p>Δημιουργός: dr.rockthan, <i>θανασης κρουσταλης</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>.[align=center]...αρκέστηκα να κουβαλώ στο νου μου μια εικόνα<br />
παρέα νόμιζα θαρρεις, μα εκείνη ήτανε, παρέα του χειμώνα.<br />
<br />
(αποσπασμα απο  την ¨¨κουρδιστή μοναξιά¨¨ μου.)[/align][/align]<br />
<br />
<br />
Τι είναι αραγε αυτό που μας  κάνει να μετράμε τα βήματα μας  αργά , μαρτυρικά στα χειμωνιάτικα αστρόφωτα;<br />
Εκείνος ο κόμπος στο λαιμό, η δύσπνοια, η αβάσταχτη θλίψη. Ολα αυτα που μας κάνουν να μετράμε τους χτύπους του ρολογιού , και περιμένουμε  να φύγουμε μακρύτερα.<br />
Σαν τα παιδικά μας όνειρα που ξεθωριάζουν στο γερασμένο μας πρόσωπο.<br />
Οχι γιατί δεν τα φτάσαμε, όχι γιατι δεν τα ζήσαμε, αλλά γιατί στο μυαλό μας τα ζωγραφίσαμε κάποτε πρόχειρα με χρώματα που χάνονται στην πρώτη βροχή.<br />
Μια ασυνάρτητη σκέψη που στα λίγα δευτερόλεπτα στρίμωξε την αγάπη της ζωής μας, την ζωή του παραμυθιού, κάπου μακρυα, κάπου μακρυά μας.<br />
Κι όταν τελειώνει, το αόρατο χέρι του χρόνου μας δίνει μια και μας στέλνει πίσω στην αρχή, πίσω στο πρόχειρο ζωγράφισμα.<br />
Εναν άνθρωπο για μένα΄΄ λέει ο καθένας, λες και το πλήθος των ανθρώπων είναι ζυγό, λες και οι άνθρωποι φτάνουν για όλους.<br />
Τον βρήκα, τον ΄ψάχνω, θα τον βρώ, δεν θα έρθει ποτέ.   πόσο σημασία έχουν όλα αυτά;<br />
Ποιος ο λόγος να περιμένεις μια ζωή, για να έρθει η ζωή που δεν θα προλάβεις να ζήσεις;<br />
Τα όνειρα δεν αναβάλονται, αρχίζουν απ΄τη στιγμή του τα κάνεις κι οσο κι αν τα κουβαλάμε μαζί μας ,τρώμε απλά το σημάδι τους στο χρόνο.<br />
Κι όταν τελειώνουν...<br />
Κι όταν τελειώνουν μετράμε τα αστέρια και στο καθένα κρεμάμε και μια αναθυμιά.<br />
Σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ μετράμε μέρα με τη μέρα τις αναθυμιές μας , με τρόμο μην τύχων χάσουμε καμια.<br />
Τι είναι όμως τόσο πολύτιμο για να μην χαθει; έχουμε τόσα πολλά να θυμόμαστε που ξεχνάμε τι πρέπει να θυμόμαστε πια.<br />
Αναμνήσεις ζωής που δεν είναι τίποτε άλλο απο τα μνημόσυνα στις κηδείες των ερώτων μας,<br />
σεμνές τελετές των στιβαγμένων στην αποτυχία ονείρων.<br />
Δεν έχουμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε αληθινά. τα όνειρα είναι παράξενες δυνάμεις, όπλα θαρείς στα χέρια παιδιών επικύνδυνα να μας παντρέψουν με την θλίψη.<br />
Οπως ξεχνιέται η αγαπη έτσι στερεύει και το μίσος. Στο τέλος του ονείρου τους συγχωρούμε όλους. Ολους εκτός απο έναν. Αυτον που στα αλήθεια φταιει<br />
τον εαυτό μας..<br />
Κι έτσι οι αναθυμιές μας περνάνε στην άλλη μερια του καθρεπτη.<br />
Δεν κοιτάμε πια τον άλλον, κοιτάμε εμας. Γιατί μόνο το δικό μας πρόσωπο δεν θα ξεθωριάσει ποτέ στην απεραντοσύνη του χρόνου, στην έρημο της σκέψης μας.<br />
Θα ΄ρθουν κι άλλοι έρωτες, θα΄ρθουν κι άλλες ζωές που πέρα απο τη ζωογόνα εφήμερη σκιά τους θα χουν ξανά προδωθεί πριν καν αρχίσουν. <br />
Από εμας πρώτα, αν και θα το παραδεχτούμε τελευταίοι.<br />
Γιατι στα αλήθεια η αγάπη και η ζωή , μέσα στην στιγμιαία τους απεραντοσύνη δεν μας μαθαίνουν παρά μόνο ένα...<br />
Να συγχωρούμε τον εαυτό μας-για λίγο έστω- ,και να φτιάχνουμε μικρότερα όνειρα , λιγότερα χρώμματα , που θα χαθούν κι αυτά ,εως ότου στο απόλυτο ζενιθ ,<br />
κρατήσουμε εναν κόκκο άμμου απόλυτης, ατόφιας ευτυχίας.<br />
Κάτι παραπάνω δεν ανήκει στις δυνάμεις αυτού του κόσμου.<br />
Αυτη είναι η ευλογία μας αυτη και η κατάρα μας..<br />
Να ζούμε την ίδια πάντα μέρα ξανά και ξανά!!!!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
θανάσης κρουστάλης[/I][/I][/I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2012</td><td valign=top></td></table><br />