Καρτ-ποστάλ απ' τον Άδη

Δημιουργός: morrissey

Μου φτάνει η ανάμνηση της πρώτης μας γιορτής...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εκείνη που αγαπάω, σιωπηλή,
Μετράει τ' αστέρια απ' το παράθυρό της.
Δεν με καλεί τις νύχτες στο όνειρό της,
Κι είναι για εμένα η πόρτα της κλειστή.

Πάει καιρός, πολύς, που με ξεχνά,
Με κύματα, μονάχο να παλεύω.
Πάει καιρός που πια δεν αγναντεύω,
Τα μάτια της τα μελαγχολικά.

Μου έχει λείψει τόσο η αγκαλιά,
Που μέσα της ξαπόσταινα απ' τον χρόνο.
Τώρα για εκείνη σαν μιλώ, βουρκώνω,
Κι η εικόνα της θολώνει στην ματιά.

Δεν ξέρω αν κρυώνει μοναχή,
Τις ώρες που φυσάει γλυκά ο μπάτης,
Δεν ξέρω αν μακραίνει τα μαλλιά της,
Και το άρωμα στο δέρμα που φορεί.

Δεν έμαθα αν βολεύτηκε κι εκείνη,
Ανάμεσα στα πλήθη των θνητών.
Το χρώμα που διαλέγει στο μανόν,
Και την κρυφή στο στήθος της οδύνη.

Το μόνο που γνωρίζω δίχως άλλο,
Είναι βαθιά ότι την αγαπώ.
Κι από τον Άδη όμως αν το πω,
Θα αποκριθεί, ψυχρά, πως υπερβάλλω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2012