Καταδυση

Δημιουργός: curious

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παιρνω ανασα και βουτω και ακουραστα παρατηρω,

το γαλανο σου βαθρο,το γαλανο σου παραπετασμα -βυθο-.

Αφηνομαι, βουλιαζω, ταξιδευω, με κινηση απαλη, ακυμαντη,

ακουμπω, στης αμμου τον πυθμενα. Η ανωση με σπρωχνει

πισω κι εγω αντιθετα ωθω, καταδυση στον πλουτο του υγρου.



Χαρακωμενη αμμουδια σε βαθη γαλανα, απ' την ουσια του νερου,

μια ενωση απλη - γαλαζιο αιμα -.Αλλαζει χρωμα, αλλαζω στρωμα,

καθως στην επιφανεια αναδυομαι.Ακτινοβολο κυανο,σ'ολες τις απο-

χρωσεις σου, να εμβαπτιστω, να ζω μεσα απο 'σενα.



Αναπνοη βαθια, με παει πιο μακρια -βιτρω- αναγλυφα κομματια.

Λαμψη απο ψηλα, κοσμο πολυχρωμο φωτιζει,διαχεεται, μοιραζεται

και οδηγει, καθε μορφη, μεσα στη δικη του φυση.



Κατω, πιο κατω χαμηλα,στο γαλανο πυθμενα - δασος-. Ανεμωνες

του βυθου,θρεμμενες με ρευματα υπογεια - πελάγου και ωκεανου -

αχαρτογραφητα περασματα -αναβλυζουν- απο την κρηνη, ποιου

αραγε φλοιου;



Κοπαδι ασημί, βροχη και δινη απο πλασματα. Τρυγουν απο τα φυ-

κια τη ζωη, στροβιλισμος και εναλλαγη υδατινου χορου. Την κινηση

ακολουθω, πριν στα ρηχα αναδυθω. Αχηβαδες, οστρακα, κοχυλια,

γινονται πηγη, χελιδονοψαρα να ξεδιψασουν - απεραντου βοσκοτο-

που θαλασσινου κρουνοι - τα θρέμματά της, ολα να χορτασουν.



Αυτη η ευχαριστηση στο σωμα, πηγαζει απο παλια, απο ενα αρχαιο

κυτταρο που ακομη κολυμπα. Απο μανα θαλασσα και γρανιτενιο βραχο.

Απο γονιδιο κρυφο και απο αρχαια μητρα, που ανεξαντλητα γεννα.

Χιλιετηριδες εμβιας ζωης, μετουσιωνοντας ζωη. Το αρσενικο στο θηλυκο,

το θηλυκο στο αρσενικο, σε κοσμο αρχεγονο - μια ενωση απλη - ενωπιον

Ουρανου και γης.



Βαθαινω την ανασα μου -ξεφευγω απ ' τη βαρυτητα-καταδυομαι και ξε-

μακραινω. Η φωταυγεια αντανακλα τη διαυγεια, σε στρωματα καθαρια,

μακρια απο την επιφανεια. Χρωματιζει διαβαθμισεις η σκια, η απόστασή

μας μεγαλωνει και το σωμα...ολο γλιστρα. Οξυγονο - ενωση απλη -

πόσο γρηγορα τελειωνει; Οσο μιά ζωη; Η ομορφια αδιαρρηγη, απυθμε-

νο το βαθος, το γαλαζιο.



Δαμαζω την αναγκη μου - εξαντληση -. Αντλω απο ο,τι ελαχιστα απο-

μενει, το απόθεμά μου λιγοστευει. Χυμω μ'ορμη, σε ηπια καμπυλοτητα,

που ευθυγραγραμμιζεται και επιστρεφει. Το αλγος της ελλειψης, τα

σπλαχνα αγρια πυρωνει και ... θρυμματιζω το βιτρω, αναζητωντας

οξυγονο κι Ουρανο - σε αφρωδες γαλανο - σε θρυμματα απο νερο.



Και σπαζω αυτη τη συνοχη, μιά τελεια εδρα απο γυαλι κι αντλω

αχορταγα πνοη - καυσιμο η ανασα, μιά αλλη ενωση, απλη -

αιμα λευκο, πριν αφεθω ... και παλι στον ύδατινό του κοσμο, το σω-

μα επιστρεφει. Αρχαιο κυτταρο που ακομη κολυμπα, σε μητρα αρχαια,

που ανεξαντλητα γεννα, μιάς μανας θαλασσας κι απο πατερα, γρανιτε-

νιο βραχο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-03-2012