λάσπη

Δημιουργός: μπρουχίτα

http://db.tt/MsW97QeI

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

τώρα που η νύχτα με σφίγγει σαν μέγγενη,
αρχίζω να πορεύομαι μέσα της.
χωρίς προορισμό.
όμως ποτέ μου δεν είχα προορισμό.
γιατί να με τυραννά αυτή γνώση;
γιατί τώρα;

τα πόδια μου βουλιάζουν στη λάσπη.
το βήμα μου βαραίνει.
κι εκεί που λέω: «μέχρι εδώ ήταν»,
ξάφνου τα βήματά μου γίνονται αέρας.
τα πόδια μου καθαρίζουν
-ως διά μαγείας-
απ' τη λάσπη.
σηκώνω το κεφάλι και φωνάζω: «ξέφυγα».

μα εδώ αρχίζει το παράλογο.
το μυαλό μου βαραίνει.
σα νά 'χει μέσα του τόνους λάσπης.
πού να την ομολογήσω;
πώς να την μοιραστώ τώρα πια;
παντού λάσπη.
και σκαθάρια πεινασμένα.
κάνουν βόλτες στα μαλλιά μου,
μέχρι που χάνονται στη λάσπη.
στου αμετανόητου μυαλού μου τη λάσπη.

ξέρεις τι βλέπω στα όνειρά μου;
φίδια να με περικυκλώνουν.
να γλύφουν τα γυμνά μου πόδια.
μα ποτέ δε με δαγκώνουν.
να με φιλήσουν θέλουν.
χθές ένα τό 'κανε.
έγλυψε τα χείλη μου κι έχωσε
τη γλώσσα του στο στόμα μου.
ένιωθα να μου τρυπάει το λαιμό.
μα εδώ συνεχίζει το παράλογο.
μου άρεσε.

δεν αντέχω άλλο, σου λέω.
ποιος με προίκισε με τέτοιο μαρτύριο;
γιατί τα σκαθάρια μού τρώνε το μυαλό;
γιατί η νύχτα γίνεται μέγγενη;
γιατί να μ' ερωτεύονται τα φίδια;
τι είδους φάρσα είναι αυτή που με λυγίζει;
σε ποιον να τα πω και να μην τρομάξει;

μα εδώ αρχίζει το πιο παράλογο.

μου λείπεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-03-2012