Η φεγγαρολουσμένη

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βαθιά που νύχτωσε, θαρρείς και η νύχτα αδράχνει
από τον Άδη το βαθύσκιωτο φιλί της.
Πλέκει τα πάθη των ανθρώπων σαν αράχνη
και την αγάπη κατατρώει σαν τερμίτης.

Ήχοι απόκοσμοι, μυστήριο απλωμένο
ποιος είδε μάτια να γυαλίζουν στο σκοτάδι;
Εδώ που κλαίει το αηδόνι σκοτωμένο
εδώ ανασταίνεται μια κόρη, μόνο βράδυ.

Είδα τα ίχνη από το σύρσιμο στην άμμο
μάλλον φουστάνι αραχνοΰφαντο φορούσε.
Και την ετοίμαζαν οι Νύμφες για ένα γάμο
που μόλις έλεγε το «ναι», θα μαρτυρούσε.

Βέρα αιώνια στον Πόνο θα’ χε βάλει
αν το φεγγάρι δεν την είχε λαγγεμένη.
Μα μες στου ύπνου μου το αθώο μαϊστράλι
πόσο μου έμοιαζε η φεγγαρολουσμένη.

Ξυπνώ και βλέπω στον καθρέφτη τη μορφή της
γύρω τα τρίμματα του ονείρου σκορπισμένα…
Ένα φεγγάρι που δεν χώραγε ο φεγγίτης
και το μεγάλωνα και εκείνο σαν εμένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-03-2012