Νυχτερινός Μονόλογος

Δημιουργός: ΕΥ-ΔΟΚΙΑ, ΕΥΔΟΚΙΑ ΤΣΟΤΑΚΟΥ

Μια από αυτές τις περίεργες νύχτες που τα λόγια βγαίνουν αβίαστα.... τα παραδίδω σε σας! Καληνύχτα, ή μάλλον καλό ξημέρωμα....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάλι ο ύπνος με ξέχασε…
Μάταια τα μάτια μου παλεύω να κλείσω.
Σηκώνομαι και στέκομαι απέναντί σου.
Πάλι θα με κοιτάξεις με αυτά τα μάτια.
Έχω μάθει πλέον το αινιγματικό σου βλέμμα!
Ψιτ ! Δε με συγκινείς πια!
Αμίλητη όπως πάντα..
Ψαχουλεύεις μέσα μου, πιέζεις το νου, πιέζεις τη καρδιά
Από καιρό έχω πάψει να αντιστέκομαι…
Μισή δική μου, μισή δική σου η ζωή..
Κάπου, κάπου σε βλέπω να γελάς..
Άλλοτε πάλι με αυτά τα μάτια γεμάτα απορία με κοιτάς.
Άσε.
Ξέρω τι θα με ρωτήσεις…
Ένα τεράστιο ερωτηματικό σχηματίζεται μπροστά μου.
Γιατί;
Ψάχνεις απάντηση να βρεις προς τι αυτή η τάση της φυγής…
Προς τι η μελαγχολία..
Όλα μου λες είναι θέμα επιλογής, όλα είναι ζήτημα τιμής..
Κοίτα έξω, δες τους δρόμους!
Μη ψάχνεις μέσα μου το γιατί..
Πες μου τι μας περιμένει την αυγή, ποια ζωή, ποια αγάπη μυστική!
Μονάχα ερημιά.
Θυμάμαι παλιότερα, πάλι όπως απόψε ξάγρυπνη με τη μουσική συντροφιά
Άκουγα κάτω στο δρόμο τη φωνή των περαστικών…
Τώρα σιωπή…
Παντού σιωπή!
Κι εκεί που είπα να κάτι να κρατηθώ! Ένα χαμόγελο ζεστό να το θυμάμαι και τα βράδια να κοιμάμαι ήσυχη…
Εκεί που είπα αφήνομαι στο ριζικό, να ζήσω ότι προλάβω πριν χαθώ..
Πάει και αυτό.. χάθηκε στη σιωπή…
Γιατί λοιπόν ρωτάς;
Πες μου εσύ που τόσα χρόνια εξερευνάς το είναι μου από που να κρατηθώ!
Θέλω να φωνάξω πως πονάω!
Ολόκληρο το σώμα τεντώνεται στις δόσεις πικρών συναισθημάτων!
Οι λέξεις πλέον κοφτές, απόμακρες, αποστειρωμένες από συναίσθημα.
Ειλικρινά καλύτερα να μην υπήρχαν!
Το ξέρω είναι θέμα επιλογής, θα μου πεις..
Ναι, έχεις δίκιο….
Μόνο που σε κάθε μου επιλογή αρχικά βλέπω τη ζωή..
Μα η ζωή από τον θάνατο το ξέρεις δεν απέχει πολύ..
Όχι όχι μην ανησυχείς… δεν πέθανα ακόμη!
Εδώ είμαι!
Σε αυτούς τους σκοτεινούς τοίχους από τον καπνό και τα βάσανα της ζωής.
Κοίτα με!
Κοίτα με!
Είμαι νέα, με ότι συμπεριλαμβάνεται σε αυτό.
Έχω ολόκληρη τη ζωή μπροστά μου!
Ε; Καλό ακούγεται!
Όχι δεν το ζήτησα αυτό!
Ας ζήσω μια αληθινή στιγμή και ας είναι η τελευταία!
Αυτό θέλω!
Μη λυπάσαι! Δεν έχω κάτι για να το λυπάσαι.
Ούτε και έχασα κάτι…
Σταμάτα να παίζεις με τη καρδιά μου.
Κοντεύει να στραγγίξει..
Την έχω αφήσει στην άκρη..
Αρκετά ταλαιπωρήθηκε το τελευταίο καιρό..
Κάτι παιχνίδια που μου κάνει η άτιμη.
Κάθε φορά που αρχινά να χτυπά με γρήγορο ρυθμό,
Όλο κάτι γίνεται..
Άλλοτε σφίγγει, σφίγγει τόσο πολύ που για στιγμή μου κόβεται η ανάσα
Να και τώρα τρέχει το βήμα της…
Σταμάτα να παίζεις σου είπα!
Σταμάτα γιατί…….
Τι; Μη παίρνεις αυτό το παιδιάστικο ύφος..
Αρκετά έχεις παίξει κι εσύ μαζί μου!
Γιατί ήρθες;
Ξέρω, ξέρω..ούτε εσένα έπιανε ύπνος…
Να αυτά δε θέλω!
Τι κλαις; Άσε πάρε από το δικό μου δάκρυ.
Δε θα ξανακλάψω! με ακούς;
Δε θα ξανακλάψω!
Μικρή έτρεχα στην αγκαλιά της μάνας μου,
Πότιζα τα ρούχα της με μύξες και δάκρυα, εκείνη μου σκούπιζε το πρόσωπο
Μου χάιδευε τα μαλλιά ώσπου με έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά της…
Τώρα τα δάκρυα τα κρύβω…
Που καιρός για εξηγήσεις και κηρύγματα……..
Έλα λοιπόν σταμάτα να κλαις!
Να πάρε ένα μολύβι και ζωγράφισε!
Εγώ θα γράψω.
Έλα και κάθισε δίπλα μου, πάρε και χαρτί..
Εσύ δεν ήσουν που έλεγες ότι ήθελες πάντα να ζωγραφίσεις την άλλη πλευρά του φεγγαριού;
Δεν είναι δύσκολο.. κοιτάξου μόνο στον καθρέφτη.
Φεγγίζεις ολόκληρη!
Εγώ τον δικό μου τον πήρα και τον έκαψα στον Ήλιο.
Έλα λοιπόν!
Αυτή η κακιά σου η συνήθεια να κάθεσαι στο πάτωμα.
Κάνε χώρο θα κάτσω δίπλα σου.
Μη με κοιτάς, άντε ξεκίνα σε λίγη ώρα ξημερώνει..
Εγώ θα γράψω πάλι.
Περίεργο πράγμα… ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω την ικανότητά μου στο γράψιμο..
Έφυγε και εκείνος.. ξέρεις ποιον λέω… τον Δάσκαλο μου..
Έφυγε και έμεινα και εγώ πίσω μετέωρη στην αμφιβολία μου…
Μπορώ;
Αν ζούσε ξέρεις τι θα ήταν το πράγμα που θα τον ρώταγα;
Είναι τόσο επώδυνο πράγμα το γράψιμο;
Είναι στιγμές που γράφω ατελείωτα, αδειάζω και εκεί που λέω πως ηρεμώ…
Βλέπω τα πάντα… τα βλέπω.. τα διαβάζω.. και ύστερα γυρνούν πάλι μέσα μου…..
Είναι τόσο επώδυνο; Τόσο μοναχικό;
Τι μουτρώνεις τώρα; Την αλήθεια δε θες; Η παρουσία σου απόψε εδώ μου μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τη μοναξιά μου.
Εσύ δε μιλάς για επιλογές;
Ωραία αφού έχω την επιλογή να μη σε βλέπω γιατί έρχεσαι;
Εδώ κοίτα με! Μη μου γυρνάς τη πλάτη και στραβώνεις τα χέρια σα μωρό παιδί!
Κοίτα με! Έχω άδικο;
Ποιος ονειρεύτηκε στη ζωή του τα βράδια να τα περνά μόνος του παρέα με σένα;
Ποιος ονειρεύτηκε τα βράδια να μιλά χωρίς απόκριση;
Εδώ κοίτα με! Σε πονάνε τα λόγια μου; Πόσο; Μπορείς να νιώσεις το πόνο;
Μπορείς να νιώσεις το πόνο αυτή τη στιγμή της δικής μου καρδιάς;
Δεν αποκρίνεσαι!
Άντε ζωγράφισε!
Εγώ θα γράψω…
Σε λίγο ξημερώνει._

ΕΥ-ΔΟΚΙΑ
30/03/2012

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2012