Επτά Κομμάτια

Δημιουργός: Michelangelo, Μιχάλης/Άγγελος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κομμάτι πρώτο.

Είμαι εγώ μέσα σε ένα δωμάτιο
και οι τοίχοι κλίνουν.
Το δωμάτιο είναι θαμμένο,
σε κάποια γκρίζα συνοικία του Τόκιο.
Κρατώ ένα κουτί με σπίρτα.
Τα σπίρτα είναι το μόνο φως
και τα σπίρτα τελειώνουν γρήγορα.
Δεν ξέρω πόσα σπίρτα μου είχαν μείνει,
όταν άνοιξες την πόρτα
και μπήκε το φως.

Κομμάτι δύο

Είσαι εσύ και γύρω όλα είναι γκρίζα.
Είναι γκρίζα γιατί είναι δικές σου αναμνήσεις.
Όμως κρατάς ένα κλειδί
και ψάχνεις να βρεις τι ανοίγει.
Ανοίγει το φεγγάρι;
Ανοίγει το κλουβί;
Ανοίγει κάποια διάσταση μαγική;

Κομμάτι Τρία

Είμαι εγώ και σε κοιτάζω.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια.
Μου λες να σε εμπιστευτώ
και σου λέω πως σ’ αγαπώ.
Μου λες πως θέλεις να πετάξουμε,
και σου λέω πως δεν μπορώ.
Μου μιλάς γαλλικά
και εγώ σου απαντώ.

Κομμάτι Τέσσερα

Είσαι εσύ με το κλειδί
που ανοίγει μια πόρτα.
Το ξέρεις και ψάχνεις να την βρεις.
Όμως δεν έχεις χρόνο και αγανακτείς.
Φτάνεις μακριά πολύ,
σε κάποια γκρίζα συνοικία του Τόκιο.
Μπροστά από μια πόρτα
και το κλειδί ταιριάζει.

Κομμάτι Πέντε

Είμαι εγώ και σου κρατώ το χέρι.
Η πόλη είναι τόσο φωτεινή,
σαν να είναι μέρα μέσα στην νύχτα.
Όμως δεν έχουμε πολύ χρόνο.
Το πλοίο φεύγει
και εμείς τρέχουμε κυνηγημένοι,
από την μύρα
που κα μας καταδιώκει .
Όμως έχω ακόμα μαζί μου τα σπίρτα
και δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά μας.

Κομμάτι Έξι

Είσαι εσύ και μου κρατάς το χέρι
που έχει ιδρώσει και γλιστράει.
Για αυτό το σφίγγεις
και μου χαμογελάς.
Δείχνεις σαν να ξέρεις,
προς τα που να πας.
Μου λες να σε εμπιστευτώ
και εγώ σου λέω σ’ αγαπώ.

Κομμάτι Επτά

Είμαστε εμείς και το λιμάνι,
που είναι γεμάτο ψάρια.
Γκρίζα , άσχημα , νεκρά.
Όμως το πλοίο είναι εκεί,
μας περιμένει
και αδημονεί να ξεκινήσει.
Μια νέα αρχή,
μια ευκαιρία,
να μας χαρίσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-04-2012