Φυγή

Δημιουργός: foteinos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Υπάρχουν κι οι ευαίσθητοι
Της λέει και γελάει
Ξέρει πως δεν πονάει
Μα τούτο τον πονά

Στα μάτια τα ορθάνοιχτα
Οι κόρες είναι θρύψαλα
Ραγίζουν στ’ ανεξήγητα
Και τούτο τον πονά

Ένας γκρεμός η φύση του
Που μέσα του κυλάει
Ποτέ δεν σταματάει
Ξανά, ποτέ, ξανά

Ζεστός στο χέρι της αυγής
Νύχτας χωρίς φεγγάρι
Άστρο δεν είχε χάρη
Και τούτο τον πονά

Θυμήθηκε τα λόγια του
Πρωί στο μαξιλάρι
Όνειρο να ΄ταν πάλι
Αχ τούτο την πονά…

Έμεινε η αφή μετέωρη
Στου σώματος την αύρα
Τα χέρια έγιναν μαύρα
Κι η αίσθηση φωτιά

Υπήρχαν κι οι ανέμελοι
Του λέει και τον κοιτάει
Και μέσα της κλωτσάει
Πρωτόγονη χαρά..

Δεν ξαναήρθε πια στο φως
Ο κόσμος του είχε πάψει
Να ‘ναι από μετάξι
Σκληρός, μα κι απαλός
[I][/I][I][/I][I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-04-2012