Αληταράς

Δημιουργός: curious

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ειμαι νεκρος και περπαταω; Ετσι ειναι οι νεκροι ρωταω;

Μ' απειρη φωνη ακομα; Ειμαι νεκρος; Ξαναρωταω. Ειναι

νεκροι που ακομη περπατουν αναμεσα σε πεθαμενους,

ζωντανους.



Αναλαφρο θανατικο με συνεπαιρνει, πως τουτη η φθορα

μου λεει. - Εισαι ζωντανος, εσυ; Νιωσε την αληθινα, τη

σηψη στο πετσι ! Σφυριζοντας ενα νεκρικο σκοπο, μ'

εξοχη αποδοση ηχων, ξεχασα να μετρησω τις στροφες,

μικρο δισκακι βινυλλιου, ποσες γρατσουνιες.



Λεω, να σηκωσω το γιακα, φυσαει νεκρικα και στο τσι-

γαρο που αναβω, η φλογα μου ψιθυρισε δε θα προλα-

βω, το λεωφορειο των εννια. Ο οδηγος δε θα προσεξει

ενα νεκρο που τρεχει, με σηκωμενο το γιακα.Πως τουτο

το θανατικο με συνεπαιρνει και η φθορα μου λεει, εισαι

ενα θανατικο που τρεχει να προλαβει αναμεσα σε πτω-

ματα ζωντανα.



Πενθιμα αναβουνε τα φωτα, το νεον ποσο θανατο αναβο-

σβηνει σε μιά πολη, που δεν αγαπαει τους νεκρους.Στην

τσεπη μου ενα πτωμα που βρωμιζει -εισητηριο'' κομμενο'' -

αδεια απο λεφτα.Κι οταν τηλεφωνο '' χτυπησει ''στην αλ-

λη τσεπη,που μ' ενα παλιόκλειδο εχω σκισει, θ' απαντησω.

- Εδω, νεκρος! Και πεφτει η γραμμή.Πανω σε μιά λακουβα

το ποδι μου γλιστρα, κατι δεν πατησα καλα.




Στο μαγαζακι της γωνίας, μυριζει ομορφα η ζωη, μα πως

να παραγγειλω λιγο, ειμαι πτωμα, με πενθιμα αναλαφρο

περπατημα και σηκωμενο το γιακα. Στο σκουριασμενο το

κλειδι, θα καθαρισω νυχι μαυρο, πριν με δουν, απεναντι κα-

θως περνω κι υστερα σκεφτουν, πως ειναι λερωμενος

τουτος, ο νεκρος.




Κι ενα τριχωτο μικρο, με μαυρα φουντωτα, κοιταζει μ'

υποψια - γρυλλιζοντας - δειλα. - Πτωμα νεκρου και

περπατα; Παραδοξα... ανθρωπινα.Μικρη του σκυλου

η ευφυία και να συλλαβει δε μπορει, τη δυναμη του

πεθαμενου, που ακομη προχωρα.





Αν βαλω χερι πιο βαθια, μιά τσιχλα θα τραβηξω!

Τη μασω ηδονικα. Ο θάνατός μου, μου τρελαινει

το μυαλο, την ηδονη μου πολλαπλασιαζει - σαν

καουτσουκ σκληρο - μ' αυτη η τσιχλα πια δε με

τρομαζει.Πόσα πτωματα γνωριζω, πού πηγαν

απο θανατο τρελο;



Και στην ξανθια που θα διασχισει την πλατεια,

σφυριζω με θρασος νεκρικο.Ομορφη η ζωη του

πεθαμενου.Να' χα λιγο ακομα, μα κατι μεσα μου,

λεει με ταραχη. - Η ουσια παραμενει ζωντανη.

Αυτη η επανασταση των ζωντανων στην ησυχια

των νεκρων, ειναι αναρχικη.



Θα μου λειψει η πλατεια, ο σηκωμενος, ο γιακας,

το'' κομμενο'' εισητηριο στην τσεπη, μα ο στρατος

δεν παιρνει αναβολη! Παρουσιασου, λιποτακτη

στη ζωη. Ασε τις μηχανες, τις γκομενες και το

'' φουντακι,'' αυτα σου καινε το μυαλο και δεν γεννη-

θηκες δειλός, δειξε τα στον εχθρο και πεθανε ή

ζησε μα...κατουρώντας ορθια με τιμη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-04-2012