Μηδεια(2ο επεισόδιο-ivikos)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μηδεια(2ο επεισόδιο-ivikos)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μηδεια(2ο επεισόδιο-ivikos)</b><p>Δημιουργός: ivikos<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>2ο ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ( 214-409)<br />
<br />
(…Η πόρτα ανοίγει<br />
η Μήδεια προχωρά στον χορό<br />
έχοντας πίσω της την παραμάνα<br />
Το πρόσωπό της άγριο και κλαμένο)<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Βγήκα απ’ το δώμα μου μπροστά, Κορίνθιες κυράδες<br />
λέξη μην πείτε, όπως λεν, του λόγου οι μαινάδες,<br />
πολλούς γνωρίζω, και γνωστοί είναι μες στους ανθρώπους<br />
με περηφάνια περισσή, εδώ και σ’ άλλους τόπους-<br />
άλλους τους είδα μόνη μου, άλλους τους έχω ακούσει-<br />
που με ανημπόρια περισσή, με φήμη έχουν λούσει<br />
κακή, κι ούτε σκοτίζονται, ούτε έχουνε βιασύνη<br />
μες στη ματιά τους να διαβεί, λαμπρά η δικαιοσύνη<br />
προτού ακόμα την καρδιά του άλλου την διαβάσουν,<br />
κι ας μην τους έκανε κακό, εχθρό τους θα τον πιάσουν.<br />
Ο κάθε ξένος που έρχεται στη πόλη, ένα σώμα<br />
ας γίνει, και τον γηγενή δεν τον παινεύω ακόμα,<br />
αφού με βίτσιο ξιπασιάς, πικραίνει τον πολίτη<br />
που είναι ακόμα άγνωστος στου κόσμου αυτού την κοίτη.<br />
Μα εμένα αναπάντεχα με βρήκε αυτή η πράξη<br />
που έχει και σώμα και ψυχή, αδιάντροπα ρημάξει,<br />
κι όλης της ζήσης τη χαρά γυναίκες μου την χάνω<br />
και μόνο τούτο μου έμεινε κυράδες: να πεθάνω.<br />
Αυτός που όλη μου η ζωή ήτανε, και το βιος μου,<br />
ο άντρας μου, χειρότερος, μου βγήκε όλου του κόσμου.<br />
Απ’ όλα δε τα πλάσματα που έχουν και νου και γνώση<br />
είναι η γυναίκα άθλια, κι ευθύνη έχει τόση<br />
που έχει ανάγκη , με λεφτά, άντρα να δελεάσει,<br />
να βάλει αφέντη στο κορμί, αφού τον αγοράσει,<br />
το ένα κακό και τρίσκακο, χειρότερο το άλλο,<br />
θα ‘ναι καλός; Θα ‘ναι κακός; Το δίλλημα μεγάλο.<br />
Γιατί κι ο χωρισμός της δα, δεν είναι προς τιμή της<br />
ούτε και πρέπον φαίνεται πως είναι η άρνησή της.<br />
Ας πούμε το άλλο! Στο άγνωστο, και σ’ έννοιες που θα μείνει<br />
για να τα μάθει όλα αυτά μάντισσα θε να γίνει<br />
μιας κι απ’ το σπίτι όλα αυτά δεν της τα είχαν μάθει,<br />
πώς να φερθεί στον σύζυγο δεν ξέρει απ’ τα βάθη.<br />
Εντάξει; Ρέει η ζωή; Ο άντρας την βοηθάει;<br />
Σηκώνει αβίαστα ζυγό; Το αφήνουμε και πάει.<br />
Αλλιώς μονάχα ο θάνατος θα μας την βρει την λύση.<br />
Ο άντρας άμα βαρεθεί σπίτι, θα ξαμολύσει<br />
έξω θα πάει, τον καημό της μοναξιάς να γιάνει<br />
με φίλο κι ομοτράπεζο, την πίκρα του να υφάνει.<br />
Όμως εμείς σε μια ψυχή τα μάτια έχουμε ρίξει,<br />
και λεν για εμάς, ο κίνδυνος πως δεν θα μας αγγίξει<br />
την ώρα που κοντάρι αυτοί ρίχνουν για την πατρίδα.<br />
Αστεία σκέψη. Τρις εγώ ας ήμουν σε μια ασπίδα<br />
 παρά σε μια, και να γεννώ παντέρμη και μονάχη.<br />
Μα δεν μπορεί ο λόγος μας το ίδιο βάρος να ‘χει<br />
για σένα και για μένανε μες στα δικά σου μέρη.<br />
Έχεις το σπίτι, γονικά, των φίλων σου το αγέρι.<br />
Κι εγώ παντέρμη, μοναχή στης προσφυγιάς τους δρόμους<br />
έχω την καταφρόνηση του άντρα μου στους ώμους<br />
που από χώρα βάρβαρη, αυτός μ’ έχει κουρσέψει,<br />
δίχως μανούλα κι αδερφή, για να με προστατέψει,<br />
πως τούτες δω τις συμφορές ξοπίσω μου ν’ αφήσω.<br />
Το μόνο από σένανε να ξέρεις θα ζητήσω-<br />
αν βρω ένα τρόπο την καρδιά να κάνω να μερώσει<br />
ο άντρας μου πανάκριβα για όλα να πληρώσει,<br />
φόβο η γυναίκα μάθε το, και γνώση πάντα να ‘χεις<br />
νοιώθει σε όπλων θέαμα, και στον αχό της μάχης.<br />
Μα αν χάνει το στεφάνι της, και μπαίνει σε άθλια ζάλη,<br />
πιο φόνισσα άγρια ψυχή δεν θα υπάρχει άλλη<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Αυτό θα κάνω που μου λές, μα ο γδικιωμός του άντρα<br />
Μεγάλη είναι απόφαση στων πόνων σου τη μάντρα<br />
Μα να ! βλέπω τον Κρέοντα να έρχεται με τάξη<br />
ζητώντας τα θελήματα, μονάχος του να κράξει!<br />
<br />
…Μπαίνει ο γέρος βασιλιάς<br />
Κρέοντας με την ακολουθία του<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Μήδεια που έχεις οργιστεί, και είσαι θυμωμένη<br />
με το παλιό το ταίρι σου , άλλο πια δεν μου μένει<br />
παρά να πω: φύγε από δω, να πάρεις την θωριά σου<br />
στην εξορία γρήγορα, κι εσύ, και τα παιδιά σου<br />
ο ίδιος θα επιβλέπω αυτό, δεν πάω στο παλάτι,<br />
προτού να πας στα σύνορα, και να σε δω φευγάτη<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ωχ! χάνομαι η δύστυχη, η τρισκαταραμένη<br />
οι εχτροί τα σκίσαν τα πανιά τίποτα δεν μου μένει<br />
και να γλιτώσω, που να βρω ν’ αράξω ένα λιμάνι.<br />
Μα μέσα σε όλα τα κακά, αυτόν και μάνι-μάνι<br />
θα τον ρωτήσω: Λύσε μου αυτή την απορία<br />
Κρέοντα, με ποιαν αφορμή με στέλνεις εξορία;<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Από τον φόβο- τι να πω, δεν θα κρυφτώ μαζί σου-<br />
για του παιδιού μου το καλό, απ’ την εκδίκησή σου,<br />
πολλά είναι αυτά που σκιάζομαι, και φόβο μέγα σου έχω<br />
πολύξερη έχεις γεννηθεί γι’ άσχημα, το κατέχω<br />
<br />
κι αφού έχασες τον άντρα σου, το έβαλες μαράζι<br />
μου λεν, φοβέρες άσχημες το στόμα σου άγριες βγάζει<br />
για τον γονιό , για τον γαμπρό, κι ακόμα για την νύφη<br />
πως κάτι έχεις σκαρφιστεί. Κι απ’ των καημών τα στίφη<br />
θα πρέπει να προφυλαχτώ. Κάλιο να μου ‘χεις μίσος<br />
τώρα, παρά αργότερα να το πληρώσω ίσως<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αλί μου! πολλοστή φορά Κρέοντα, και με θέρμη<br />
οι γνώσεις μου, φέρνουν δεινά, με κυνηγούν την έρμη.<br />
Όποιος λοιπόν έχει μυαλό στου κόσμου το λιμάνι<br />
τα τέκνα του πολύξερα δεν πρέπει να τα κάνει,<br />
εκτός που ο κόσμος ο πολύς, τεμπέλικα τα λέει,<br />
τα κάνει γύρω μισητά, και φθόνου αγέρι πνέει.<br />
Κι αν στα σκοτάδια τους, τους πας φως, θα σου έρθουν χτύποι,<br />
θα λεν’ πως είσαι αχρείαστος, και πως ο νους σου λείπει.<br />
Αν δουν πως είσαι ανώτερος, και το δεχτούνε όλοι<br />
θα είσαι ανεπιθύμητος, κι εμπόδιο στην πόλη.<br />
Τέτοια κι εμένα η μοίρα μου, που ο νους πολλά κατέχει,<br />
το ένα μου μέρος με φθονεί, το άλλο εχθρό του μ’ έχει,<br />
και ας μην έχει μες στον νου η πεθυμιά φουντώσει<br />
σκέφτεσαι, μιά μου επίθεση, φοβία έχεις τόση.<br />
Επίθεση για άρχοντες, στον νου δεν έχει παίξει,<br />
μη με φοβάσαι Κρέοντα, εσύ δεν μου ‘χεις φταίξει.<br />
Με αυτόν που πάντα ήθελες, την πάντρεψες την κόρη,<br />
μα για τον άντρα μου φυσά του μίσους ξεροβόρι.<br />
Εσύ σαν σώφρων άνθρωπος φρόνιμα τα ‘χεις πράξει<br />
κι ούτε ποτέ μου ζήλεψα του πλούτου σου την τάξη<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Όποιος ακούσει αυτά που λες, φαίνονται να έχουν γλύκα<br />
μα τρέμω που έχεις το κακό, μες στην ψυχή για προίκα<br />
κι εμπιστοσύνη από πριν, πιο λίγη σου έχω τώρα<br />
από άνθρωπο θυμόσοφο να φυλαχτείς είναι ώρα,<br />
παρά από αυτόν που στης σιωπής βγαίνει τα δρομολόγια.<br />
Μα άντε τώρα, μην αργείς! Κι ας λείπουνε τα λόγια.<br />
Σαφέστατη διαταγή να φύγεις έχω θέσει<br />
κι η τέχνη σου ν’ ακυρωθεί, σε δυσμενή είναι θέση<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Μη! Να χαρείς! Σε προσκυνώ! Την νύφη να ‘χεις χάρη<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Λόγια χαμένα! Πια γι’ αυτό απόφαση έχω πάρει<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Παρ’ ότι είμαι στα γόνατα; Μα δεν το βάζει ο νους μου<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Πως το μπορώ καλύτερα να σ’ έχω απ’ τους δικούς μου;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Πατρίδα μου! τέτοιες στιγμές, σε θέλω, σε γυρεύω<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Μακριά να ‘σαι απ’ τα τέκνα μου! κι εγώ τηνε λατρεύω!<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αχ έρωτες! Τον άνθρωπο στέλνετε στον χαμό του<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Πιστεύω πως έχει κι αυτό, την τύχη οδηγό του!<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Δία μου! τον αδικητή πολέμα τον με φόνους<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Φύγε! Από τρέλα απάλλαξε εμένα κι από πόνους<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Μα εμείς πονούμε πάντοτε! Ο πόνος δεν μας λείπει<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Άντρες μου θα σε διώξουνε, χωρίς να νοιώθουν λύπη<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αχ! όχι τούτο Κρέοντα. Άκου το αίτημά μου<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Γυναίκα , τι άλλο μου ζητάς; Θες να ‘βρω τον μπελά μου;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Θα φύγουμε! Άλλο ζητώ, ετούτο δω σπλαχνίσου!<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Γιατί δεν φεύγεις πια λοιπόν; Ποια είναι η ένστασή σου;<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Εδώ να μείνω άσε με μονάχα αυτή τη μέρα<br />
για το φευγιό μας να νοιαστώ, και να τα βγάλω πέρα<br />
για τα παιδιά ως θα έκανε ο κάθε νοικοκύρης,<br />
αφού γι’ αυτά δεν νοιάζεται τι κάνουνε ο κύρης.<br />
Σπλαχνίσου τα είναι ιερό, νόμους μην αντιβαίνεις,<br />
πατέρας είσαι, τούτο δα, πια το καταλαβαίνεις.<br />
Η εξορία αν φύγουμε, εμένα δεν με νοιάζει<br />
κλαίω γι’ αυτά, που τα χτυπά της συμφοράς το αγιάζι<br />
<br />
<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Εγώ δεν έχω γεννηθεί τύραννου να έχω γνώμη<br />
την ευσπλαχνία πλήρωσα, και βλάφτηκα ακόμη<br />
κι αυτό που κάνω βλαβερό, χτύπημα μοιάζει λόγχης,<br />
παρ’ όλα αυτά, ότι ζήτησες, κυρά αυτό θα το ‘χεις<br />
μάθε το όμως από πριν: αν του ήλιου η λαμπάδα<br />
ανάψει, μα του μισεμού, σβηστή έχεις την δάδα<br />
και σ’ εύρω μες στα σύνορα με τα παιδιά, στον δρόμο,<br />
σε θανατώνω, κι ότι πω, κυρά μου το ‘χω νόμο<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Αλίμονο κακόπαθη, άραγε τι να σώσεις<br />
που θα τραβήξεις άραγε, και που θα ξημερώσεις;<br />
Τάχα θα βρεις σπίτι και γη, από παντού διωγμένη<br />
Αχ! σε ποιο κύμα Μήδεια σ’ έχει ο Θεός ριγμένη;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Του κόσμου έχω τα βάσανα, ποιος θα μου πει πως όχι;<br />
Μα δεν θα πάνε έτσι αυτά, στου κόσμου την απόχη.<br />
Ο αγώνας των νεόνυμφων βαρύς θα ‘ναι σαν μύθος<br />
και τα πεθερικά αυτών μπελάδες θα ‘χουν πλήθος.<br />
Θα τον καλόπιανα ποτέ; Θα ‘παιζα τέτοιο ρόλο<br />
άμα δεν είχα μες στον νου το κέρδος ή τον δόλο;<br />
Δεν θα του μίλαγα ποτέ δεν θ’ άγγιζα το χέρι<br />
μα είναι μωρός, κι η άγνοια εκεί τον έχει φέρει,<br />
που αντί όλα τούτα που θωρώ, με μιας να τα χαλάσει<br />
με εξορία, με άφησε μια μέρα. Θα με φτάσει<br />
τους τρείς εχθρούς νεκρούς να δω, σε αυτής της γης την πλώρη<br />
τον άντρα μου, τον πεθερό, την μισητή την κόρη.<br />
Μα απ’ τα πολλά που έχω γι’ αυτούς , θανάτου μονοπάτια<br />
ποιο να διαβούν λογίζονται, τα φονικά μου ινάτια.<br />
Στο νυφικό το δώμα τους φωτιά να βάλω με ύφος<br />
ή στα συκώτια να μπηχτεί ακονισμένο ξίφος<br />
φτάνοντας κείθε ξαφνικά με του θυμού μου το άτι<br />
και μυστικά τρυπώνοντας στο νυφικό κρεβάτι.<br />
Μα πίσω κάνω μη με δουν κι αυτό είναι που με αγχώνει<br />
την ώρα που έχει σηκωθεί το φονικό μου ακόνι<br />
και βρω κακό θανατικό, και βγω σ’ εχθρούς ρεζίλι.<br />
Ας βρω ισιάδα να διαβώ αυτή που πρέπει πύλη<br />
να την περάσω, κι ας γενεί αυτό που βλέπω ίσο<br />
προικιό έχω δηλητήριο, και θα τους αφανίσω.<br />
Καλά ως εδώ. Να οι νεκροί! Ποια χώρα θα με θέλει;<br />
Ποιος ξένος καταφύγιο θα δώσει να ‘χω οφέλη<br />
το σπίτι του για να σωθώ; Τίποτα δεν θα γίνει.<br />
Λίγη ακόμα προσμονή, μες στου καημού την δίνη,<br />
κι αν μπρος μου ξαφνικά φανεί ανίκητο ένα κάστρο<br />
τότε σαν δόλια βουτώ, με του φονιά το άστρο<br />
κι αν είναι να ‘βγω στο κακό, το ξίφος θα τραβήξω<br />
κι αν με τραβούν στον θάνατο, νεκρούς κι αυτούς θα ρίξω.<br />
Γιατί, Μα και την δέσποινα! που εγώ έχω προστάτη<br />
την λατρευτή μου που αγαπώ, και είναι η Εκάτη<br />
<br />
βαθειά πολύ μες στη φωτιά που είναι αραγμένη,<br />
κανένας τους δεν θα χαρεί από καρδιά καμένη.<br />
Το σόϊ, και τις παντρειές πικρές θα κάνω τώρα,<br />
όπως πικρό και το φευγιό απ’ την δική τους χώρα.<br />
Ξεσκόνισε, άντε Μήδεια τους δολερούς χρησμούς σου<br />
και βάλε τα τεχνάσματα μέσα στους λογισμούς σου<br />
το έργο σου το φοβερό, ξεκίνα το με τάξη<br />
το ότι είσαι ατρόμητη δείξε το και στην πράξη<br />
τα βάσανά σου ορατά. Το γέλιο κάνε μένος<br />
και μην το δώσεις σαν προικιό στου Σίσυφου το γένος<br />
στον γάμο του Ιάσονα, κόρη πατρός με χάρη<br />
από του ήλιου την γενιά αρχόντισσα καμάρι.<br />
Εσύ έχεις γνώση φοβερή σε αυτά να δώσεις λύση,<br />
τι, κι αν γυναίκα για καλό, δεν έφτιαξε η φύση,<br />
μα για τα πονηρά, κι εκεί, κακού που βόσκουν ίσκιοι,<br />
πιο ικανές από αυτές, αλλού κανείς δεν βρίσκει<br />
<br />
ΤΕΛΟΣ 2ου ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ(Αύριο η συνέχεια)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2012</td><td valign=top></td></table><br />