Μήδεια(6ο επεισοδιο..6ο χορικο/ivikos)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μήδεια(6ο επεισοδιο..6ο χορικο/ivikos)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μήδεια(6ο επεισοδιο..6ο χορικο/ivikos)</b><p>Δημιουργός: ivikos<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>….ο παιδαγωγός γυρνά κρατώντας τα παιδιά<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ<br />
Κυρά, τα φέρνω τα παιδιά, χαρίστη η εξορία<br />
τα δώρα πήρε με χαρά η αρχόντισσα κυρία.<br />
Αγαπηθήκαν με τους γιους, και δεν υπήρχε γρίφος.<br />
Όμως γιατί ταράχτηκες; Γιατί αυτό το ύφος<br />
τώρα που είναι θετική, η αλλαγή του δρόμου;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ωιμέ η τρισκατάρατη! Ωιμέ αλίμονό μου<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ<br />
Γιατί άραγε δεν συμφωνείς με τούτα τα μαντάτα;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αλίμονό μου η δύστυχη, σε αυτή που βγήκα στράτα<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ<br />
Μαντάτο μήπως σου έφερα, που άσχημα έχει βάρη<br />
νομίζοντας, πως αν στο πω, θα ‘ναι για σένα χάρη;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Έφερες ότι έφερες, δεν φταις σε αυτά τα μάκρη.<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ<br />
Μα τι κοιτάζεις χαμηλά, και πνίγεσαι στο δάκρυ;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ανάγκη το ‘χω, όλα αυτά σκαρώσαμε με πάλη<br />
Θεοί, κι εγώ με το άθλιο κι αγύριστο κεφάλι<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ<br />
Κουράγιο κάνε , οι εχθροί για σένανε μη χαίρουν<br />
θαρθεί η μέρα, τα παιδιά, που πίσω θα σε φέρουν<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Μες στα συντρίμμια της ζωής, στον πόνο τον μεγάλο<br />
Κάτω απ’ τη γη, η δόλια εγώ, να δεις κι άλλους θα βάλλω<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ<br />
Δεν είσαι η πρώτη, που παιδιά χωρίζεται, και χάνει<br />
την ατυχία ο θνητός πρέπει να την προφτάνει<br />
<br />
<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αυτό θα κάνω! Μπες εσύ στο σπίτι, είναι ώρα<br />
να τα βοηθήσεις σε ότι αυτά, ανάγκη έχουν τώρα<br />
(…φεύγει ο Παιδαγωγός)<br />
Αχ τέκνα μου! Αχ τέκνα μου! σπίτι έχετε και δώμα<br />
να μείνετε παντοτινά, όμως για εμένα ακόμα<br />
φωτιά θα καίει ερημιάς, δεν θα έχετε μητέρα,<br />
αφού θα μ’ εύρει προσφυγιάς καημός την άλλη μέρα<br />
προτού εγώ να σας χαρώ, για ενός καημού γινάτι,<br />
νύφες να βρω, να στολιστεί το νυφικό κρεβάτι,<br />
και τις λαμπάδες να κρατώ, στην τελετή του γάμου.<br />
Της δύστυχης! μοίρα κακή, μου πήρε τη χαρά μου<br />
κακώς ανατραφήκατε στης μοναξιάς τους χρόνους<br />
κακώς μοχθούσα εγώ για σας μες στους μεγάλους πόνους<br />
και σκίστηκαν τα σπλάχνα μου για σας πάνω στη γέννα.<br />
Πόσες ελπίδες στήριξα επάνω σας, για μένα<br />
ως τα βαθιά μου γηρατειά να μ’ έχετε στα χέρια<br />
στον θάνατό μου ζηλευτά στολίδια να ‘χω πλέρια.<br />
Μα η αντοχή κλονίστηκε με τούτα τα συμβάντα<br />
δίχως εσάς θα ‘ναι η ζωή, θλιμμένη μια για πάντα.<br />
Και στ’ ακριβά ματάκια σας, η μάνα θα ‘χει σβήσει<br />
θα έχετε κάνει απόδραση παιδιά μου σε άλλη ζήση.<br />
Αλί! Τα μάτια πάνω μου, το βλέμμα σας τι ρίχνει<br />
Τι με κοιτάτε με χαρά κι έχετε γέλιου ίχνη;<br />
Αχ! η καρδιά γυναίκες μου τα πάντα ανατρέπει<br />
το βλέμμα τους το πρόσχαρο, μπροστά της όταν βλέπει.<br />
Δεν έχω θάρρος, σκεφτικά, ξοπίσω μου αφήνω<br />
Τι; Για να βλάψω τον γονιό, την συμφορά απευθύνω<br />
προς τα παιδιά; Και συμφορά διπλή εγώ ετοιμάζω;<br />
Μόνη μου κι όλας; Άκυρο. τη σκέψη τούτη αλλάζω.<br />
Μα τι έπαθα; Περίγελος του κόσμου αυτού θα γίνω<br />
που ατιμώρητους εχθρούς, θα λένε ότι αφήνω;<br />
Δύναμη θέλει. Κιότεψα σε αισθημάτων κοίτη.<br />
Άειντε παιδιά τελειώσαμε! Τραβάτε μες στο σπίτι<br />
(…τα παιδιά φεύγουν)<br />
Για όποιον αμάρτημα βαρύ, είναι αυτή η θυσία<br />
να μη βρεθεί τριγύρω εδώ, να πει είναι οπτασία.<br />
Το χέρι μου στην πράξη αυτή τρέμουλο πια δεν θα ‘χει<br />
Αχ! αχ! καρδούλα σκέψου το, φύγε απ’ αυτή τη μάχη<br />
Άστα να ζήσουνε αυτά έστω και μακριά σου<br />
πάλι θα είσαι ευτυχής , λίγα τα δάκρυά σου.<br />
μα τους Θεούς εκδίκησης του Άδη. Ω συμφορά μου<br />
εχθροί δεν θα ντροπιάσουνε ποτέ τους τα παιδιά μου.<br />
τέλος εδώ. Την μοίρα αυτή κανείς δεν θ’ ανακόψει<br />
το πέπλο ντύθη η κώμη της στου στεφανιού την κόψη<br />
η κόρη πια του βασιλιά του Κρέοντα αργοσβήνει-<br />
πάντοτε γνώριζα καλά των λόγων μου τη δίνη<br />
μα είναι δρόμους δύσβατους κι απάνθρωπους ν’ ανοίξω<br />
και τούτα σε πιο δύσβατους ακόμα να τα ρίξω<br />
θα χαιρετίσω τα παιδιά στου κόσμου την αλάνα<br />
(……..γνέφει στο σπίτι<br />
Τα παιδιά ξαναέρχονται)<br />
Δώστε παιδια το χέρι σας για να τα σφίξει η μάνα<br />
(………Φιλά τα παιδιά κρατώντας το χέρι τους)<br />
<br />
<br />
Αγαπημένο χέρι μου, αγαπημένα χέίλη<br />
και όσα κρύβει άριστα το παιδικό καντήλι<br />
να ευδαιμονείτε στην αυλή που θα σας πάει ο αγέρας.<br />
Αυτού του κόσμου τα καλά τα πήρε ο πατέρας<br />
Ω τρυφερό μου αγκάλιασμα σάρκας, κι ανάσα μύρου<br />
των τέκνων μου….Πηγαίνετε σε κόσμους άλλου ονείρου<br />
(……Τα διώχνει να πάνε σπίτι)<br />
Καρδιά δεν έχω και ψυχή, να τα κοιτώ στα βάθη<br />
με κυβερνούν τ’ ανόσια, τα δολερά μου πάθη.<br />
Κι ας νοιώθω πως είναι άθλια η βούληση η κακή μου<br />
είναι πιο πάνω ο θυμός από τη λογική μου,<br />
θυμός που είναι υπεύθυνος για τα μεγάλα λάθη<br />
και που έκανε τον άνθρωπο δεινά να κακοπάθει<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Σε σκέψεις μπήκα εγώ φορές<br />
σε μυθικές αναφορές<br />
και με των λόγων το εκκρεμές<br />
κίνησα τις διαδρομές,<br />
αν και για θήλυ είναι γραφτά<br />
σκέψεις να κάνει για όλα αυτά<br />
μα Μούσα έχουμε κι εμείς<br />
σαν οδηγό διαδρομής,<br />
μα όχι το σύνολο που λες<br />
-μπορεί και μια απ’ τις πολλές-<br />
δίπλα τους να ‘ναι, να σου πουν<br />
τις Μούσες πως τις αγαπούν.<br />
Λοιπόν, απ’ τους θνητούς αυτοί<br />
που δεν έχουν ποτέ κλαφτεί<br />
γιατί δεν γέννησαν παιδιά<br />
έχουν χαρά μες στην καρδιά<br />
στην ευτυχία, πιο εμφανείς<br />
απ’ όσους έγιναν γονείς.<br />
Αμάθητοι είναι οι άκληροι<br />
αν λύπη ή χαρά πληροί<br />
την ευτυχία στην καρδιά.<br />
Μα αφού δεν έχουνε παιδιά<br />
πόνο δεν έχουν πολικό.<br />
Μα όσοι έχουνε στο σπιτικό<br />
το παιδομάνι ν’ αλυχτά<br />
έχουν φροντίδα αναρριχτά.<br />
Όλο το χρόνο προσπαθούν<br />
πως τα παιδιά θα πορευθούν<br />
πως ένα βιός θα μαζευτεί<br />
στη ζήση τούτη τη καυτή,<br />
μα για αγαθούς; Για πονηρούς;<br />
Άγνωστος της ζωής ο ρους.<br />
<br />
Και των θνητών πάθος βαθύ<br />
έστω στερνά θα ειπωθεί:<br />
Πες μες στης ζήσης τη σοδειά<br />
πως μεγαλώσαν τα παιδιά<br />
άριστο φαίνεται αυτό.<br />
Μα αν της μοίρας το γραφτό<br />
φέρνει του Άδη ερημιά<br />
με των παιδιών τους τα κορμιά.<br />
Κέρδος μηδέν, και παγωνιά<br />
που αντί να στρώσουνε γενιά<br />
βλέπουν το μαύρο το κακό,<br />
το απαίσιο το φονικό<br />
να τους προσφέρουν οι Θεοί,<br />
στ’ άλλα κακά που ‘χει η ζωή.<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Φίλες μου, στο καρτέρι αυτό, εδώ είμαι από ώρα,<br />
να δω εκεί τι έγινε, και τι συμβαίνει τώρα.<br />
Και να! διακρίνω αμυδρά, μου το επιτρέπει ο χώρος<br />
να έρχεται του Ιάσονα ένας μαντατοφόρος<br />
η αλαφιασμένη ανασεμιά, κι η αγριάδα η τόση<br />
δείχνει πως κάτι άσχημο θαρθεί ν’ ανακοινώσει<br />
(…….Με γρηγοράδα μπαίνει<br />
……..ένας ακόλουθος του Ιάσονα)<br />
<br />
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ<br />
Εσύ, το άθλιο κακό που έκανες μόλις τώρα<br />
φύγε τροχάδη Μήδεια, φύγε απ’ αυτή τη χώρα.<br />
Με αμάξι φύγε απ’ τη στεριά ή με όποιο βρεις καράβι<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Γιατί να φύγω, τι έγινε, κι η γλώσσα άθλια ράβει;<br />
<br />
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ<br />
Χάθηκε η πριγκίπισσα , στου χάροντα τ’ αυλάκια<br />
απ’ τα δικά σου, κι ο άρχοντας ο Κρέοντας , φαρμάκια.<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Λόγο καλό μου έφερες, και για όλα μου τα έτη,<br />
θα σ’ έχω σαν να ‘σαι δικός, φίλο μου κι ευεργέτη<br />
<br />
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ<br />
Τι λες γυναίκα; Λογική, δεν έχεις πια για μένα<br />
μάλλον ζουρλάθης εντελώς, και τα ‘χεις στα χαμένα.<br />
Ξεκλήρισες του βασιλιά το σπίτι, το ρημάζεις,<br />
το ακούς, κι αντί να φοβηθείς, δείχνεις ν’ αναγαλλιάζεις;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Έχω πολλά για να σου πω σε αυτά να καταλάβεις<br />
λέγε μου κι άλλα πιο πολλά, με λόγια να με ανάβεις.<br />
Πως χάθηκαν; Έχω χαρές, σαν να ‘ναι αστραπές μου,<br />
πως σβήσαν; Πως πεθάνανε; Να το ακούσω πες μου<br />
<br />
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ<br />
Σαν τα παιδιά σου φτάσανε τα δύο αμανάτι,<br />
μαζί με τον πατέρα τους στης νύφης το παλάτι<br />
<br />
οι δούλοι αναγαλλιάσαμε, χαρήκαμε στα βάθη<br />
που στενοχώριες είχαμε με τα δικά σου λάθη<br />
και στόμα – στόμα λέγαμε τη λέξη: αγάλι-αγάλι,<br />
ότι με τον Ιάσονα φιλιώσατε και πάλι.<br />
Χαϊδεψε το κεφάλι τους, και τους φιλά το χέρι<br />
και σ’ ένα δώμα τα οδηγεί, στων γυναικών τα μέρη.<br />
Μα η καινούργια ρήγισσα , που πήρε τη σειρά σου<br />
και υπηρετούμε, πριν να μπουν ακόμα τα παιδιά σου<br />
κοίταξε τον Ιάσονα με το άγριο της βλέμμα<br />
τα μάτια κλείνει βλέποντας του πουθενά το ρέμα<br />
καθώς τα βλέπει τα παιδιά να μπαίνουν στο παλάτι<br />
κι ο Ιάσονας της γλύκανε της κόρης το ινάτι<br />
με λόγια , που στο θύμωμα , σαν ίαμα είναι νόσου:<br />
«Τους φίλους μην εχθρεύεσαι, κατάπιε τον θυμό σου<br />
ξέχασε όλο τον θυμό, γύρισε το κεφάλι<br />
και φίλοι σου ας γίνουνε, του άντρα σου οι φίλοι οι άλλοι.<br />
Δέξου τα δώρα τούτα εδώ, και ζήτα από τον κύρη<br />
μην εξορίσει τα παιδιά, κάνε μου το χατίρι».<br />
Σαν τα στολίδια αντίκρισε εκείνη δεν θ’ αντέξει<br />
κι όλα όσα γίνανε κακά, στον άντρα θα τα στέρξει<br />
κι αφού η ομήγυρη παιδιών-πατέρα απομακρύνθη<br />
το πέπλο το αραιόφαντο, με θαλπωρή το εντύθη,<br />
κι ως το στεφάνι φόρεσε, μπρος στον καθρέφτη στέκει<br />
και τα σγουρά της τα μαλλιά κίνησε και τα πλέκει<br />
γελάει μπρος στην άψυχη του ειδώλου της εικόνα<br />
διαβαίνοντας την αχανή, του παλατιού αλώνα,<br />
πατά το πόδι και κοιτά με θάμπωμα τα δώρα ,<br />
το βλέμμα της φιλάρεσκα, στις φτέρνες ρίχνει για ώρα.<br />
Μα από κείνη τη στιγμή, κανείς μην αντικρίζει.<br />
Χρώμα αλλάζει, το κορμί κινάει και λυγίζει<br />
χέρια και πόδια τρέμουνε, χύνονται σαν την άμμο<br />
ώσπου ξαπλώνει στο θρονί, για να μην πέσει χάμω.<br />
Και μία δούλη αντίκρυ της, σκηνές βλέποντας χύμα,<br />
στον Πάνα ή σε άλλο Θεό, λέει πως είναι θύμα.<br />
Μα όταν την είδε να πετά αφρούς από το στόμα<br />
να της γυρνούν τα μάτια της, κίτρινο να ‘χει χρώμα,<br />
έσυρε άγρια φωνή, σαν να ‘ναι θρήνος μοιάζει<br />
και προς του κύρη τη μεριά πάει και αλαλάζει,<br />
προς του γαμπρού τα δώματα πηγαίνει κάποια άλλη<br />
την συμφορά για να τους πουν της νύφης, τη μεγάλη.<br />
Και το παλάτι ολάκερο απ’ τις φωνές της νέας<br />
σειότανε. Κι οι ώρες ήτανε , όσες ένας δρομέας<br />
χρειάζεται με δύναμη και σύνεση να τρέξει<br />
απόσταση ισόποση, πλέθρων, περίπου έξη,<br />
κι ενώ ήταν λιγομίλητη, με ολόκλειστα τα μάτια,<br />
βόγκηξε, κι αντηχήσανε άγρια τα παλάτια.<br />
Γιατί ήτανε διπλό κακό, και μαύρο είχε χάλι.<br />
Απ’ το στεφάνι που ήτανε στημένο στο κεφάλι,<br />
ποτάμι έρρεε η φωτιά , στην φλόγα βουτηγμένο<br />
μα και το πέπλο των παιδιών το αραιοπλεγμένο<br />
τη σάρκα της, της κένταγε, τρελά σφιχτοκλεισμένη.<br />
Πετάγεται από το θρονί στον δρόμο φλογισμένη<br />
σειώντας μαλλιά και κεφαλή, να πέσει το στεφάνι,<br />
μα το χρυσό στην κώμη της, πιο στέρεο τυγχάνει,<br />
κι όσο κουνούσε τα μαλλιά, η φλόγα του θεριεύει.<br />
Στο τέλος πια νικήθηκε, πεσμένη δεν σαλεύει<br />
σε όλους αγνώριστη, εκτός απ’ του γονιού το μάτι.<br />
Ούτε απ’ το σχήμα των ματιών ξεχώριζε πια κάτι<br />
ούτε το μούτρο το όμορφο, το φλογερό της βλέμμα<br />
μα έσταζε απ’ την κορφή του κεφαλιού της το αίμα,<br />
και από τα κόκαλα έσταζαν σάρκες σαν πεύκου δάκρυ,<br />
απ’ τα φαρμάκια δαγκωτές, φριχτές, στης γης την άκρη.<br />
Και ο καθένας την νεκρή φοβότανε ν’ αγγίξει<br />
γιατί η κακή η τύχη της αυτό μας είχε δείξει.<br />
Κι ο Κρέοντας , για τον χαμό μη ξέροντας ακόμα<br />
Μπαίνει στο δώμα, και χυμά με κλάματα στο πτώμα.<br />
Την αγκαλιάζει, την φιλά, κλαμένη λέει φράση:<br />
«Δύστυχη κόρη ποιος Θεός έτσι σ’ έχει χαλάσει;<br />
Κι εμένα τον νεκρόγερο ποιος μ’ έχει ορφανέψει;<br />
Ωϊμέ! Κορούλα δίπλα σου ας είχα ταξιδέψει»<br />
Κι ως τέλειωσε το γόγγυσμα που ‘χε του θρήνου χρώμα<br />
για να σηκώσει προσπαθεί το γερασμένο σώμα.<br />
Μα όπως στης δάφνης, ο κισσός απλώνεται τα κλώνια<br />
έτσι μπερδεύτηκε κι αυτός στου πέπλου τα στημόνια<br />
κι ήτανε κάτι φοβερό η τρομερή τους πάλη<br />
να θέλει ν’ ανασηκωθεί, να μην αφήνει η άλλη<br />
και στον μακάβριο αυτό, σκληρό αγώνα αιμάτου<br />
γέρικες σάρκες έφευγαν από τα κόκαλά του.<br />
Κι απ’ τον αγώνα ανήμπορος, ψυχή θα παραδώσει,<br />
δεν ήταν τόσο δυνατός την ζήση του να σώσει.<br />
Και κείτονταν χωρίς ψυχή, αντάμα ξαπλωμένοι<br />
ο γέροντας ο κύρης της, κι η κόρη η λατρεμένη,.<br />
Να μαύρη μοίρα που είναι εμπρός, κι αξίζει μοιρολόγια<br />
(….γυρίζει στην Μήδεια)<br />
Όσο για σένα, τι να πω, που να τα βρω τα λόγια<br />
το μέγεθος της συμφοράς, συ θα το δεις μονάχη.<br />
Τα πάθη τα ανθρώπινα τα βλέπω, κι άμα λάχει<br />
τα λέω δίχως να σκιαχτώ κακό ότι με βρίσκει<br />
όταν τα βλέπω γύρω μου, μουντά να ‘ναι σαν ίσκιοι.<br />
Όποιος θνητός, λέει πως σοφά, τα λόγια θα σκορπίσει<br />
αυτός από άλλους πιο πολύ, να δεις θα δυστυχήσει.<br />
Κανείς λοιπόν απ’ τους θνητούς, κανείς δεν θα πετύχει,<br />
μπορεί ανάμεσα σε δυό, ο ένας να έχει τύχη<br />
και να περνά καλύτερα με πλούτη απλωμένα<br />
μα ευτυχισμένο να μη λες, ποτέ σου και κανένα<br />
(...ο μαντατοφόρος φεύγει)<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Σήμερα στον Ιάσονα, φριχτά ο Θεός μοιράζει<br />
μα δίκαια. Κι εσύ φτωχή, μας έβαλες μαράζι<br />
κόρη του Κρέοντα που πας, για παντρειά στον Άδη<br />
για χάρη του Ιάσονα, και βρίσκεις το σκοτάδι.<br />
<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Φίλες μου την απόφαση την πήρα κι έχω θάρρος<br />
στα γρήγορα τα τέκνα μου , να τα δεχτεί ο χάρος,<br />
δεν έχω άλλο εμπόδιο, ήρθε η μεγάλη ώρα<br />
να τελειώσω το κακό, να φύγω απ’ τη χώρα.<br />
Κι ούτε η αργοπορία μου θέλω να μεταφέρει<br />
τον θάνατο των τέκνων μου, απ’ του εχθρού το χέρι.<br />
Όπως και να ‘χει, τα ζητά η ανάγκη πεθαμένα<br />
κι αφού δεν γίνεται αλλιώς θα πάνε από μένα,<br />
εγώ θα γίνω φόνισσα γι αυτά που ‘χω γεννήσει.<br />
Άειντε καρδιά μου κίνησε! Έχεις αργοπορήσει<br />
το κρίμα να το πράξουμε όποιο κι αν είν’ το ύφος.<br />
Δόλιο μου χέρι μην αργείς, πιάσε γερά το ξίφος.<br />
Πορέψου δύστυχη ζωή, σε άθλιο δρόμο να ‘σαι<br />
ξέχασε πως τα γέννησες, ούτε να το θυμάσαι,<br />
να ‘ναι για σένα άγνωστοι, μάνα και γιοι συνάμα<br />
έχε την αμνησία σου, κι ύστερα πιασ’ το κλάμα.<br />
Κι αν τους σκοτώσεις ήτανε ν’ αγαπηθούν πλασμένοι<br />
κι εγώ θα είμαι μια ζωή, πάντα δυστυχισμένη<br />
<br />
ΤΕΛΟΣ 6ου ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ <br />
---------------------------       --------------------------------------------------------------<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ 6ο ΧΟΡΙΚΟ(1251-1292)<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Ολοφώτεινη του ήλιου αχτίδα,<br />
Γη μου, δείτε μια δόλια παγίδα<br />
γυναικός, κι εμποδείστε το χέρι<br />
που κρατάει του φόνου μαχαίρι<br />
και ζητά με ορμή να το αφήσει<br />
τα δικά της παιδιά να χτυπήσει.<br />
Μη τα δω Ήλιε τούτα σε αγχόνη<br />
της δικής σου γενιάς είναι κλώνοι.<br />
Τι φριχτό! Αίμα Θείο στο αγέρι<br />
να το χύνει θνητός με μαχαίρι.<br />
Αλλά εσύ, φως σταλμένο απ’ τον Δία<br />
στη κακιά αιμοβόρα Ερινύα<br />
βάλε εμπόδια, διώξτη απ’ το σπίτι<br />
κι ας την στείλαν Θεοί μας στην κοίτη.<br />
Μάταιοι πήγαν της μάνας οι κόποι<br />
μάταια ήρθαν στον κόσμο ανθρώποι<br />
πολυαγάπητη, απ’ τις μαινάδες,<br />
που τις πέρασες τις Συμπληγάδες<br />
με φτερά που ‘χες βγάλει στη ράχη<br />
μα εδώ σ’ έκλεισαν άγριοι βράχοι.<br />
Του θυμού, γιατί δόλια η λάμψη,<br />
μες στον νου, την φωτιά να σου ανάψει;<br />
Πως με φόνου ιό προσεβλήθης<br />
την παλιά σου αγάπη αρνήθης;<br />
Φοβερό, για θνητούς, αν με αίμα<br />
νοθευτεί της γενιάς τους το ρέμα.<br />
Κι αν στην φύτρα τους δουν τον φονιά τους<br />
θα ‘ναι τόσα πολλά τα δεινά τους,<br />
θα χτυπά μιας θεότητας χέρι<br />
με τυφλό τιμωρίας μαχαίρι.<br />
<br />
ΠΑΙΔΙ(από το εσωτερικό του σπιτιού)<br />
Α!Α!Α!Α!Α!Α!Α!Α!<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Ακούς το σκούξιμο παιδιών; Ακούγεται από αγόρι;<br />
Αλίμονό σου δύστυχη! Αλί σου δόλια κόρη!<br />
<br />
ΠΑΙΔΙ<br />
Αλί! Πως απ’ τα χέρια της, μακριά να βγω στον δρόμο;<br />
-Δεν ξέρω αδέρφι μου καλό, χαμένοι πάμε όμως.<br />
<br />
(…..ο χορός αναποφάσιστα μπροστά<br />
στο σπίτι, μοιάζει ανταριασμένος)<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Λέω να μπω με δύναμη, στο σπίτι να ξαμώσω<br />
κι απ’ τη σφαγή την άθλια τα τέκνα να γλιτώσω<br />
<br />
ΠΑΙΔΙ<br />
Σώστε μας τώρα! Θα ‘ναι αργά, αν λάβει αυτό υπ’ όψη<br />
είμαστε κιόλας στου σπαθιού την τρομερή την κόψη!<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Δύστυχη , που ‘ χεις καρδιά, σίδερο ή και πέτρα<br />
που πας για φόνο των παιδιών; Μπες στον καημό, και μέτρα<br />
που στης κοιλιάς σου τους καρπούς, στέλνεις του πόνου πούσι.<br />
Μία γυναίκα μοναχά για τέτοιο έχω ακούσει<br />
μία γυναίκα σε καιρούς παλιούς που το χε κάνει,<br />
η Ινώ, που οι Ουράνιοι την είχανε τρελάνει<br />
κι έδιωξε απ’ το σπίτι της η σύζυγος του Δία<br />
σε τόπους αφιλόξενους, σε μακρινά πεδία.<br />
Στα κύματα τότε αυτή, ρίχτηκε, στο νερό τους<br />
με τα παιδιά, προσφέροντας τον άδικο χαμό τους.<br />
Πήδησε μέσα στο νερό, ψηλά από τα βράχια<br />
Και τα παιδιά πήρε μαζί, στου Άδη την μονάχια.<br />
Πιο άθλιο που να βρεθεί; Έτσι που ο κύκλος κλείνει,<br />
ω άθλια της γυναικός, γεμάτη πάθη κλίνη!!<br />
<br />
ΤΕΛΟΣ 6ου ΧΟΡΙΚΟΥ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2012</td><td valign=top></td></table><br />