Μηδεια( στιχοι 0-697..... ivikos)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μηδεια( στιχοι 0-697..... ivikos)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μηδεια( στιχοι 0-697..... ivikos)</b><p>Δημιουργός: ivikos<p><i> (ολοκληρωμένη δεν γίνεται...θα καταχωρηθεί σύμφωνα με την χωρητικότητα που επιτρέπουν οι stixoi...)</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Η ΜΗΔΕΙΑ είναι μία από τις κορυφαίες αρχαίες τραγωδίες<br />
και γράφτηκε από τον Ευριπίδη<br />
Πριν 3 χρόνια αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί της και να της δώσω την μορφή του Ιαμβικού 15 σύλλαβου, με ρίμα ανα δίστιχο(ακριβής απόδοση του Αρχαίου κειμένου)…<br />
Δύο προτάσεις για ανέβασμα σε αρχαίο θέατρο, έχουν παγώσει λόγω «οικονομικής δυσπραγίας» όπως λένε οι δύο παραγωγοί….<br />
Ελπίζω πως κάποια στιγμή θα την δω να ζωντανεύει θεατρικά!!!!!!!<br />
Λόγω μεγάλου αριθμού στίχων (1419) δεν καταχωρείται σε μία καταχώρηση , αλλά σε 13 μέρη (7 επεισόδια και 6 χορικά) και με το τέλος των καταχωρήσεων το 14ο μέρος θα καταχωρηθεί ολόκληρη και αυτούσια<br />
Η γνώμη των στιχοφίλων(ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή, θα με ενδιέφερε!!!!!!!)<br />
Ευχαριστώ στιχοφιλαράκια!!!!!!!!!!!! <br />
---------------- ------------------------------<br />
<br />
Πρόσωπα:<br />
ΠΑΡΑΜΑΝΑ<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ<br />
<br />
1ο επεισόδιο στιχ 1-95<br />
1ο χορικό στιχ 96-213<br />
2ο επεισόδιο στιχ214-409<br />
2ο χορικό στιχ 410-445<br />
3ο επεισόδιο στιχ 446-626<br />
3ο χορικό στιχ 627--662<br />
4ο επεισόδιο στιχ 663-823<br />
4ο χορικό στιχ 824-865<br />
5ο επεισόδιο στιχ 866-975<br />
5ο χορικό στιχ 976-1001<br />
6ο επεισόδιο στιχ 1002-1250<br />
6ο χορικό στιχ1251-1292<br />
7ο επεισόδιο στιχ 1293-1419<br />
<br />
«Κεντρική ιδέα»:<br />
Φόβο η γυναίκα,μάθε το, και γνώση πάντα να ‘χεις<br />
νοιώθει σε όπλων θέαμα και στον αχό της μάχης.<br />
Μα αν χάνει το στεφάνι της, και μπαίνει σε άθλια ζάλη,<br />
πιο φόνισσα άγρια ψυχή δεν θα υπάρχει άλλη!!<br />
<br />
<br />
<br />
1ο επεισόδιο <br />
<br />
<br />
<br />
Τόπος: Κόρινθος<br />
Από το σπίτι της Μήδειας βγαίνει η γριά Παραμάνα<br />
<br />
ΠΑΡΑΜΑΝΑ:<br />
Αχ! το καράβι η Αργώ ας μην είχε κινήσει<br />
των Συμπληγάδων το μαβί, ξοπίσω της ν’ αφήσει<br />
όταν τραβούσε για να βρει μια μέρα την Κολχίδα,<br />
ούτε απ’ το Πήλιο να ‘πεφτε πευκόφυτη σανίδα<br />
κουπί να γίνει σε παιδιών τα χέρια , για την λεία,<br />
του χρυσοφόρου δέρατος, προς χάρη του Πελία.<br />
Αν έτσι γίνονταν αυτά που έχω στα όνειρά μου<br />
δεν θα ‘φτανε στην Ιωλκό, η Μήδεια η κυρά μου,<br />
θα ‘ταν εκεί. Του Ιάσονα δεν θα ‘χε αδυναμία<br />
κι ούτε οι κόρες θα ‘σφαζαν τον κύρη τους Πελία,<br />
ούτε εδώ στην Κόρινθο, στου άρχοντα τους οίκους<br />
θα ‘ψαχνε να ‘ναι αρεστή στους ντόπιους τους κατοίκους,<br />
σαν τέκνο άγριας προσφυγιάς, στη γη τους που ‘χει αράξει,<br />
και με τον νου του Ιάσονα ζητάει να ταιριάξει,<br />
γιατί είναι ευλογημένοι αυτοί, που διώχνουν την διχόνοια,<br />
και τα ζευγάρια που έχουνε στον νου τους την ομόνοια.<br />
Μα της ζωής οι αναποδιές της έχουνε κοστίσει<br />
κι ότι αγαπούσε πιο πολύ, την έχει αρρωστήσει,<br />
ο Ιάσονας αρνήθηκε κι αυτή, και τα παιδιά του,<br />
και σε κρεβάτι αρχοντικό απλώνει τα όνειρά του<br />
αφού την κόρη του άρχοντα , του Κρέοντα, με γάμο<br />
νυμφεύτηκε , κι η Μήδεια σπαράζει εδώ χάμω.<br />
Τους όρκους του ανακαλεί στην καταφρόνησή της<br />
για δήθεν πίστη αιώνια, κι έχει σαν πρόθεσή της<br />
να ζητηθούν σαν μάρτυρες Θεοί, και όχι αστεία<br />
να δούνε του Ιάσονα , την άθλια απιστία.<br />
Και σέρνεται χωρίς τροφή στης μοίρας της τ’ αγέρια<br />
με το κορμί ευάλωτο στων πόνων τη μιζέρια<br />
με κλειδωμένους τους καιρούς, στου κλάματος την μάντρα<br />
απ’ την στιγμή που ένοιωσε την αδικία του άντρα<br />
και ούτε λούζει όλα αυτά με των ματιών το χρώμα<br />
ούτε το βλέμμα προσπαθεί να πάρει απ’ το χώμα,<br />
μόνο σαν κύμα φουσκωτό, σαν βράχος που χτυπιέται<br />
ακούει τις γνώμες των δικών, που μάλλον τις αρνιέται,<br />
κι αν το λευκό της τον λαιμό καμιά φορά γυρίσει<br />
θα ‘ναι που τον πατέρα της ζητάει να θρηνήσει,<br />
το σπίτι, την πατρίδα της, που αρνήθη για να φύγει<br />
με άντρα που την γέμισε με της ντροπής τα ρίγη<br />
και τώρα πια της καψερής, της ήρθε όλη η γνώση,<br />
πως των προγόνων της η γη αξία είχε τόση.<br />
Μα και τα τέκνα της που αντί τις πίκρες να της λύνουν<br />
τα αποστρέφεται, χαρά, ούτε κι αυτά της δίνουν<br />
κι έχω ένα φόβο, μη τυχόν, κακό έχει στον νου της,<br />
γιατί μια ανάστατη ψυχή, στα νέφη τ’ ουρανού της<br />
το μελετάει το κακό, ξέρω πως θ’ αντιδράσει,<br />
<br />
γι’ αυτό φοβάμαι το άδικο, μη στου μυαλού την χάση<br />
την οδηγήσει στα κρυφά, και όχι στο φανέρι,<br />
και μες στης νύφης το κορμί, το μπήξει το μαχαίρι,<br />
ή μήπως και τον βασιλιά, και τον γαμπρό σκοτώσει<br />
κι άλλο κακό πιο φοβερό, αυτή η δόλια νοιώσει<br />
γιατί έχει θέληση ισχυρή, και για ότι της ανήκει<br />
όποιος την αντιμάχεται, ποτέ δεν θα ‘βρει νίκη.<br />
<br />
……………………….(.έρχονται τα παιδιά της Μήδειας<br />
συνοδευόμενα από τον Παιδαγωγό τους)<br />
<br />
Μα να! που φτάσαν τα παιδιά, μου βγήκε τ’ όνειρό μου<br />
από σχολειό αθλητικό, από αγώνα δρόμου.<br />
Τις συμφορές που πλάκωσαν, ο νους τους δεν τις έχει<br />
γιατί η ψυχή κάθε παιδιού, ετούτα δεν κατέχει<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ:<br />
Δούλα καλή μου, της κυράς, που σ’ αγαπά με θέρμη<br />
τι στο κατώφλι κάθεσαι, μονάχη και παντέρμη<br />
και για δεινά μοιρολογείς με λόγια που πετάνε,<br />
πως έχεις τόση μοναξιά, η Μήδεια που να ‘ναι;<br />
<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Ω συνοδέ των βλασταριών του Ιάσονα δεν λείπω<br />
αφού όταν πέφτει ο αφέντης του, κι ο δούλος νοιώθει κτύπο<br />
και η καρδούλα του πονά, να όπως τώρα εμένα<br />
που ο πόνος με διάλυσε, με όλα τα καμωμένα<br />
έτσι κι εγώ πεθύμησα , απ’ της καρδιάς τα βάθη<br />
να πω σε γη κι ουράνια, για της κυράς τα πάθη<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓ.<br />
Δεν σταματά η δύστυχη να κλαίει , και να δακρύζει;<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Καλότυχέμου! Το κακό την ώρα τούτη αρχίζει<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓ.<br />
Ω τρέλα! Αν τέτοια λέγονται, για άρχοντες , μοιραία,<br />
κι ούτε έχει μάθει τίποτε για τα δεινά τα νέα<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Τι τρέχει; πες μου γέροντα, γιατί δεν το ‘χω νοιώσει;<br />
ΠΑΙΔΑΓ.<br />
Τίποτα! Κι όσα έχω πει, το έχω μετανοιώσει<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Σε ορκίζω στην γενειάδα σου, πες το μου, μην τα χάσω<br />
κι οι δύο δούλοι είμαστε, κι αν πρέπει θα σωπάσω!<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓ.<br />
Άκουσα κάτι στα κρυφά, κι η ανάσα μου κομμένη<br />
εκεί που κύβους παίζουνε, κι οι ηλικιωμένοι<br />
γύρω απ’ το ύδωρ κάθονται της Θείας της Πειρήνης,<br />
πως τα παιδιά κι η μάνα τους, που τόσα εσύ τους δίνεις<br />
θ’ αποδιωχτούν από εδώ. Ο Κρέοντας το λέει<br />
είθε να είναι ψέματα, κι αερικό που πνέει!<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Θα το ανεχτεί ο Ιάσονας, που με τη μάνα τα χει;<br />
ΠΑΙΔΑΓ.<br />
Το νέο σβήνει το παλιό ! Και σπίτι δεν υπάρχει!<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Αχ! πριν τελειώσει το κακό, το πρώτο, το μεγάλο<br />
χαθήκαμε, κατέφτασε βαρύτερο το άλλο<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓ.<br />
Σιωπή! Δεν πρέπει η κυρά να μάθει, κάνε κράτει,<br />
και μη χτυπιέσαι άγρια στης πίκρας το κρεβάτι<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Ιδού ο γονιός σας τέκνα μου, με πρόσωπο λεβέντη.<br />
Κακό μην πάθει! Τούτονε εγώ έχω αφέντη,<br />
όμως κακός , και τρίσκακος, βγήκε για τα παιδιά του<br />
<br />
ΠΑΙΔΑΓ.<br />
Και ποιος δεν κάνει όμοια; Άμα το λέει η καρδιά του,<br />
αυτό όμως τώρα μας το λες, σχεδόν στο παρά-κάτι<br />
που τούτα εδώ τ’ αρνήθηκε, με φόντο ένα κρεβάτι,<br />
πως πάντοτε ο καθένας μας την πάρτη του κοιτάζει<br />
δίκαια εδώ, μα πάρα-εκεί, σαν κέρδος να μου μοιάζει<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Εμπρός παιδιά στα δώματα , θα φτιάξουν όλα γύρω<br />
-και κοίτα εσύ, να τα κρατάς, απόμερα τριγύρω,<br />
να μην κοντοζυγώνουνε, την μάνα στα παλάτια<br />
γιατί τα κοίταζε άγρια, έχοντας ταύρου μάτια,<br />
σαν να ‘χε κάτι φοβερό, βαθειά μέσα στον νου της<br />
και θέλει το ξεθύμασμα στα βάθη τ’ ουρανού της<br />
το ξέρω! Κάτι φοβερό θέλει για να ξεσπάσει,<br />
μα σε εχθρό, κι όχι σ’ εμάς, αυτό εδώ να φτάσει!<br />
<br />
<br />
ΤΕΛΟΣ 1ου ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ<br />
<br />
-----------------------          ---------------------------------------------<br />
1ο ΧΟΡΙΚΟ(96-213)<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ(από το εσωτερικό)<br />
Αλίμονό μου! δύστυχη, και δόλια που είμαι η μαύρη<br />
Οι πόνοι με θερίζουνε. Χαμός εμένα να βρει.<br />
<br />
ΠΑΡΑΜΑΝΑ<br />
Μονάκριβα αγόρια μου, τα ‘λεγα για την μάνα<br />
Έχει ξανάψει η καρδιά στης πίκρας την αλάνα.<br />
Αειντέστε , μπείτε γρήγορα, παιδιά μου μες στο δώμα<br />
και μείνετε αλάργα της, κι απ’ την ματιά ακόμα.<br />
Μην τη ζυγώνετε! Από οργή, άγρια φυλαχτείτε<br />
του σαλεμένου της μυαλού, άντε! Και μέσα μπείτε!<br />
<br />
...................................(Ο παιδαγωγός και τα παιδιά<br />
μπαίνουν στο σπίτι)<br />
είναι ολοφάνερο, η καπνιά, που πάει σαν αψίδα<br />
τ’ αψήλου , ότι θα γενεί άγρια καταιγίδα.<br />
Αχ! η ψυχή της ποιος μπορεί να πει τι να υφαίνει<br />
που καθε μέρα πιο πολύ σε απόγνωση βαθαίνει;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αλίμονό μου! Η άθλια, τι τάχα έχω πάθει<br />
να κλαίω, να οδύρομαι ως τ’ ουρανού τα βάθη!<br />
Ω τρισκατάρατα παιδιά, μάνας φριχτής συνάμα<br />
που να σας φάει η μαύρη γης με τον πατέρα αντάμα<br />
Και τούτο εδώ τα μέγαρο μακάρι να βουλιάξει<br />
ΠΑΡΑΜ<br />
Αλί αλί και τρισαλί ποιος να επιβάλει τάξη!<br />
τι να σου φταίνε τα παιδιά, για τ’ άνομα του κύρη<br />
το μίσος που ‘θε έρχεται στου νου το πατητήρι<br />
Αχ τέκνα μου! η καρδούλα μου, για τη ζωή σας τρέμει<br />
τυλίγουν πείσμα οι άρχοντες, σε αρχοντική ανέμη<br />
λίγα για άλλους δίνουνε, σαν κυβερνούν διχάζουν<br />
κι αν πάρουν γνώμη άστοχη, δύσκολα την αλλάζουν.<br />
Καλύτερα να θες να ζεις ίσιος από συνήθεια.<br />
Για μένανε οι αρχοντιές, να λείπουνε στ’ αλήθεια<br />
ήρεμα να έχω γηρατειά, και όχι μπερδεμένα.<br />
Το μέτρο, αν έχεις όραμα, το παν είναι για μένα,<br />
που όλα τα άλλα τα νικά, κι άμα το κάνεις πράξη<br />
θα δεις αυτό, στον άνθρωπο, πως θα του βάλει τάξη.<br />
Μα όταν το μέτρο υπερβεί, θνητό δεν θα ωφελήσει<br />
γιατί οργή Ουράνιου, δεινά θα του γεννήσει.<br />
<br />
..................................................(.15 Κορίνθιες μπαίνουν στην ορχήστρα<br />
βαδίζοντας αργά-αργά, ενώ ακούγονται<br />
τα τελευταία λόγια της παραμάνας)<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Της δύστυχης της γυναικός που ήρθε απ’ την Κολχίδα<br />
ανήσυχη ακούω βουή, φωνή χωρίς ελπίδα.<br />
Μίλα γριά! Στην δίπυλη, στέγη η φωνή της φτάνει<br />
πώς να χαρώ που ο καημός γι’ αυτή πολύ με πιάνει<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Πούθε; Ποιο σπίτι; Πες καπνός πως ήτανε κι εχάθη.<br />
στις κλίνες τις βασιλικές κοιμάται αυτός , στα βάθη<br />
κι είναι κλεισμένη η κυρά, στην κάμαρά της μόνη<br />
και καίει ζωές. Κι ούτε φωνή φίλου, τον νου αλαφρώνει<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ω συμφορά! φωτιά ουρανού την κεφαλή θα σκίσει.<br />
Κι αν ζω τι τάχα ο εαυτός με τούτο θα κερδίσει;<br />
Αχ! τρισαλί! Ο θάνατος να βόηθαε την καημένη<br />
να λυτρωθώ αφήνοντας ζωή καταραμένη<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Δία, και γη, και ήλιου φως-γροικάς σε αυτά τα όρη<br />
με ποιο σκοπό να τραγουδά η δύστυχη η κόρη-<br />
Τρελή! Για αφιλόξενη κοίτη γιατί έχεις μένος<br />
κι ούτε θανάτου ερχομός αργεί προσκαλεσμένος,<br />
κι αν βλέπεις κοίτη ξενική ο άντρας να λατρεύει<br />
μην τον τροχίζεις τον θυμό κίνδυνος ελλοχεύει.<br />
Κι ο Δίας που τα βλέπει αυτά, το δίκιο θα σου πάρει.<br />
Όμως τα δάκρυα μη σκορπάς για του άντρα σου τη χάρη.<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ω Θέμιδα μου σεβαστή, και Άρτεμη τρανή μου<br />
το τι τραβώ, το μαρτυρά η πίκρα στη φωνή μου<br />
που με τον άντρα μ’ έδεναν μεγάλοι ουράνιοι όρκοι<br />
όμως για εκείνη , και γι αυτόν, θα κάνω μέγα ξόρκι,<br />
μαζί με τις οικίες τους Θεός να με αξιώσει<br />
να δω να έχουν τσακιστεί, που μ’ έχουνε πληγώσει.<br />
Χώρα μου! και πατέρα μου! της ξενιτιάς τον ρόλο<br />
τον πήρα αισχρά, σαν σκότωσα το αδέρφι μου με δόλο<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Ακούστε πως στην Θέμιδα μιλά και της φωνάζει<br />
που ότι τάξιμο γενεί, αυτή το εξετάζει<br />
κι ο Δίας που έχουν οι θνητοί στων όρκων το ταμείο<br />
κι ούτε θα πω πως ο θυμός που έχει στο κρανίο<br />
αχ! η κυρά, θα μειωθεί σε τούτα τα παλάτια<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Πώς να το κάμω, για ναρθεί μπρος στα δικά σας μάτια<br />
κι όσα θα πούμε , κάλιο πια έστω και να τ’ ακούσει<br />
προτού η πίκρα η οργή και θυμός την λούσει,<br />
οι φίλοι μου όμως κι εγώ, αντάμα θα προστρέξω.<br />
Μπες σπίτι! Πες φίλους θα βρει, κάνε τη να’βγει έξω<br />
προτού να πάθουνε κακό οι μέσα, άειντε τώρα!<br />
γιατί την καίει η οργή όσο περνάει η ώρα<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΑΡΑΜ.<br />
Αυτό θα κάνω τρέμοντας μα οι ελπίδες μου ακόμη<br />
ελάχιστες πως η κυρά θ’ αλλάξει αυτή τη γνώμη.<br />
Θα κάνω τούτο που μου λες, η χάρη σου πυρήνας<br />
κι ας μοιάζουν οι άγριες ματιές, άγριας λιονταρίνας,<br />
έτσι που καμιά δούλα της δεν την ζυγώνει πάλι<br />
κι ούτε απ’ τα χείλη της μπορεί, κουβέντα να της βγάλει.<br />
Κι αν πεις πως ήταν άμυαλοι όλοι οι θνητοί ο πρώτοι,<br />
σφάλμα αυτό δεν θα το πω, και άδικο, διότι:<br />
σαν ύμνους στήναν και γιορτές, και δείπνα, και παιχνίδια<br />
ευφραίνοντας χαρμόσυνα την ζήση τους την ίδια<br />
και στις αντιξοότητες θνητών είν’ ουτοπία<br />
άξιος κάποιος να σταθεί, να βρει την θεραπεία<br />
αυτή που θα ‘βγει με χορούς τραγούδια ν’ αλαλάζουν<br />
και φέρνουν πάθη,θάνατο,, και σπιτικά ρημάζουν<br />
κέρδος θα είχαν οι θνητοί, στης ζήσης το σεργιάνι<br />
και το τραγούδι κι ο χορός ετούτα εδώ να γιάνει<br />
ποια ανάγκη έχει η φωνή, αυτά να διογκώνει;<br />
Αυτό και μόνο, στην καρδιά, φτάνει χαρά ν’ απλώνει<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Στεναγμούς έχω ακούσει, και θρήνους συνάμα<br />
στραγγισμένες φωνές, που μου μοιάζουνε κλάμα<br />
για τον άντρα μιλά, έτσι τούτο μου εφάνη<br />
που τους όρκους πατά, κι ενός γάμου στεφάνι<br />
πάθια είχε πολλά, και η Θέμις, το ταίρι<br />
του Διός, που φυλά στ’ ουρανού το παρτέρι<br />
όρκους τόσους πολλούς, την περνά μιαν Αυγή της<br />
στης Ελλάδας το φως, στην αντίπερα γη της<br />
στ’ αλμυρά τα στενά, σ’ ενός πλοίου την πλάτη<br />
που καημούς οδηγούν, στων πελάγων τα πλάτη<br />
<br />
<br />
<br />
ΤΕΛΟΣ 1ουΧΟΡΙΚΟΥ<br />
<br />
----------- -------------------------------<br />
<br />
<br />
2ο ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ( 214-409)<br />
<br />
(…Η πόρτα ανοίγει<br />
η Μήδεια προχωρά στον χορό<br />
έχοντας πίσω της την παραμάνα<br />
Το πρόσωπό της άγριο και κλαμένο)<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Βγήκα απ’ το δώμα μου μπροστά, Κορίνθιες κυράδες<br />
λέξη μην πείτε, όπως λεν, του λόγου οι μαινάδες,<br />
πολλούς γνωρίζω, και γνωστοί είναι μες στους ανθρώπους<br />
με περηφάνια περισσή, εδώ και σ’ άλλους τόπους-<br />
άλλους τους είδα μόνη μου, άλλους τους έχω ακούσει-<br />
που με ανημπόρια περισσή, με φήμη έχουν λούσει<br />
κακή, κι ούτε σκοτίζονται, ούτε έχουνε βιασύνη<br />
μες στη ματιά τους να διαβεί, λαμπρά η δικαιοσύνη<br />
προτού ακόμα την καρδιά του άλλου την διαβάσουν,<br />
κι ας μην τους έκανε κακό, εχθρό τους θα τον πιάσουν.<br />
Ο κάθε ξένος που έρχεται στη πόλη, ένα σώμα<br />
ας γίνει, και τον γηγενή δεν τον παινεύω ακόμα,<br />
αφού με βίτσιο ξιπασιάς, πικραίνει τον πολίτη<br />
που είναι ακόμα άγνωστος στου κόσμου αυτού την κοίτη.<br />
Μα εμένα αναπάντεχα με βρήκε αυτή η πράξη<br />
που έχει και σώμα και ψυχή, αδιάντροπα ρημάξει,<br />
κι όλης της ζήσης τη χαρά γυναίκες μου την χάνω<br />
και μόνο τούτο μου έμεινε κυράδες: να πεθάνω.<br />
Αυτός που όλη μου η ζωή ήτανε, και το βιος μου,<br />
ο άντρας μου, χειρότερος, μου βγήκε όλου του κόσμου.<br />
Απ’ όλα δε τα πλάσματα που έχουν και νου και γνώση<br />
είναι η γυναίκα άθλια, κι ευθύνη έχει τόση<br />
που έχει ανάγκη , με λεφτά, άντρα να δελεάσει,<br />
να βάλει αφέντη στο κορμί, αφού τον αγοράσει,<br />
το ένα κακό και τρίσκακο, χειρότερο το άλλο,<br />
θα ‘ναι καλός; Θα ‘ναι κακός; Το δίλλημα μεγάλο.<br />
Γιατί κι ο χωρισμός της δα, δεν είναι προς τιμή της<br />
ούτε και πρέπον φαίνεται πως είναι η άρνησή της.<br />
Ας πούμε το άλλο! Στο άγνωστο, και σ’ έννοιες που θα μείνει<br />
για να τα μάθει όλα αυτά μάντισσα θε να γίνει<br />
μιας κι απ’ το σπίτι όλα αυτά δεν της τα είχαν μάθει,<br />
πώς να φερθεί στον σύζυγο δεν ξέρει απ’ τα βάθη.<br />
Εντάξει; Ρέει η ζωή; Ο άντρας την βοηθάει;<br />
Σηκώνει αβίαστα ζυγό; Το αφήνουμε και πάει.<br />
Αλλιώς μονάχα ο θάνατος θα μας την βρει την λύση.<br />
Ο άντρας άμα βαρεθεί σπίτι, θα ξαμολύσει<br />
έξω θα πάει, τον καημό της μοναξιάς να γιάνει<br />
με φίλο κι ομοτράπεζο, την πίκρα του να υφάνει.<br />
Όμως εμείς σε μια ψυχή τα μάτια έχουμε ρίξει,<br />
και λεν για εμάς, ο κίνδυνος πως δεν θα μας αγγίξει<br />
την ώρα που κοντάρι αυτοί ρίχνουν για την πατρίδα.<br />
Αστεία σκέψη. Τρις εγώ ας ήμουν σε μια ασπίδα<br />
παρά σε μια, και να γεννώ παντέρμη και μονάχη.<br />
Μα δεν μπορεί ο λόγος μας το ίδιο βάρος να ‘χει<br />
για σένα και για μένανε μες στα δικά σου μέρη.<br />
Έχεις το σπίτι, γονικά, των φίλων σου το αγέρι.<br />
Κι εγώ παντέρμη, μοναχή στης προσφυγιάς τους δρόμους<br />
έχω την καταφρόνηση του άντρα μου στους ώμους<br />
που από χώρα βάρβαρη, αυτός μ’ έχει κουρσέψει,<br />
δίχως μανούλα κι αδερφή, για να με προστατέψει,<br />
πως τούτες δω τις συμφορές ξοπίσω μου ν’ αφήσω.<br />
Το μόνο από σένανε να ξέρεις θα ζητήσω-<br />
αν βρω ένα τρόπο την καρδιά να κάνω να μερώσει<br />
ο άντρας μου πανάκριβα για όλα να πληρώσει,<br />
φόβο η γυναίκα μάθε το, και γνώση πάντα να ‘χεις<br />
νοιώθει σε όπλων θέαμα, και στον αχό της μάχης.<br />
Μα αν χάνει το στεφάνι της, και μπαίνει σε άθλια ζάλη,<br />
πιο φόνισσα άγρια ψυχή δεν θα υπάρχει άλλη<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Αυτό θα κάνω που μου λές, μα ο γδικιωμός του άντρα<br />
Μεγάλη είναι απόφαση στων πόνων σου τη μάντρα<br />
Μα να ! βλέπω τον Κρέοντα να έρχεται με τάξη<br />
ζητώντας τα θελήματα, μονάχος του να κράξει!<br />
<br />
…Μπαίνει ο γέρος βασιλιάς<br />
Κρέοντας με την ακολουθία του<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Μήδεια που έχεις οργιστεί, και είσαι θυμωμένη<br />
με το παλιό το ταίρι σου , άλλο πια δεν μου μένει<br />
παρά να πω: φύγε από δω, να πάρεις την θωριά σου<br />
στην εξορία γρήγορα, κι εσύ, και τα παιδιά σου<br />
ο ίδιος θα επιβλέπω αυτό, δεν πάω στο παλάτι,<br />
προτού να πας στα σύνορα, και να σε δω φευγάτη<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ωχ! χάνομαι η δύστυχη, η τρισκαταραμένη<br />
οι εχτροί τα σκίσαν τα πανιά τίποτα δεν μου μένει<br />
και να γλιτώσω, που να βρω ν’ αράξω ένα λιμάνι.<br />
Μα μέσα σε όλα τα κακά, αυτόν και μάνι-μάνι<br />
θα τον ρωτήσω: Λύσε μου αυτή την απορία<br />
Κρέοντα, με ποιαν αφορμή με στέλνεις εξορία;<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Από τον φόβο- τι να πω, δεν θα κρυφτώ μαζί σου-<br />
για του παιδιού μου το καλό, απ’ την εκδίκησή σου,<br />
πολλά είναι αυτά που σκιάζομαι, και φόβο μέγα σου έχω<br />
πολύξερη έχεις γεννηθεί γι’ άσχημα, το κατέχω<br />
<br />
κι αφού έχασες τον άντρα σου, το έβαλες μαράζι<br />
μου λεν, φοβέρες άσχημες το στόμα σου άγριες βγάζει<br />
για τον γονιό , για τον γαμπρό, κι ακόμα για την νύφη<br />
πως κάτι έχεις σκαρφιστεί. Κι απ’ των καημών τα στίφη<br />
θα πρέπει να προφυλαχτώ. Κάλιο να μου ‘χεις μίσος<br />
τώρα, παρά αργότερα να το πληρώσω ίσως<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αλί μου! πολλοστή φορά Κρέοντα, και με θέρμη<br />
οι γνώσεις μου, φέρνουν δεινά, με κυνηγούν την έρμη.<br />
Όποιος λοιπόν έχει μυαλό στου κόσμου το λιμάνι<br />
τα τέκνα του πολύξερα δεν πρέπει να τα κάνει,<br />
εκτός που ο κόσμος ο πολύς, τεμπέλικα τα λέει,<br />
τα κάνει γύρω μισητά, και φθόνου αγέρι πνέει.<br />
Κι αν στα σκοτάδια τους, τους πας φως, θα σου έρθουν χτύποι,<br />
θα λεν’ πως είσαι αχρείαστος, και πως ο νους σου λείπει.<br />
Αν δουν πως είσαι ανώτερος, και το δεχτούνε όλοι<br />
θα είσαι ανεπιθύμητος, κι εμπόδιο στην πόλη.<br />
Τέτοια κι εμένα η μοίρα μου, που ο νους πολλά κατέχει,<br />
το ένα μου μέρος με φθονεί, το άλλο εχθρό του μ’ έχει,<br />
και ας μην έχει μες στον νου η πεθυμιά φουντώσει<br />
σκέφτεσαι, μιά μου επίθεση, φοβία έχεις τόση.<br />
Επίθεση για άρχοντες, στον νου δεν έχει παίξει,<br />
μη με φοβάσαι Κρέοντα, εσύ δεν μου ‘χεις φταίξει.<br />
Με αυτόν που πάντα ήθελες, την πάντρεψες την κόρη,<br />
μα για τον άντρα μου φυσά του μίσους ξεροβόρι.<br />
Εσύ σαν σώφρων άνθρωπος φρόνιμα τα ‘χεις πράξει<br />
κι ούτε ποτέ μου ζήλεψα του πλούτου σου την τάξη<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Όποιος ακούσει αυτά που λες, φαίνονται να έχουν γλύκα<br />
μα τρέμω που έχεις το κακό, μες στην ψυχή για προίκα<br />
κι εμπιστοσύνη από πριν, πιο λίγη σου έχω τώρα<br />
από άνθρωπο θυμόσοφο να φυλαχτείς είναι ώρα,<br />
παρά από αυτόν που στης σιωπής βγαίνει τα δρομολόγια.<br />
Μα άντε τώρα, μην αργείς! Κι ας λείπουνε τα λόγια.<br />
Σαφέστατη διαταγή να φύγεις έχω θέσει<br />
κι η τέχνη σου ν’ ακυρωθεί, σε δυσμενή είναι θέση<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Μη! Να χαρείς! Σε προσκυνώ! Την νύφη να ‘χεις χάρη<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Λόγια χαμένα! Πια γι’ αυτό απόφαση έχω πάρει<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Παρ’ ότι είμαι στα γόνατα; Μα δεν το βάζει ο νους μου<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Πως το μπορώ καλύτερα να σ’ έχω απ’ τους δικούς μου;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Πατρίδα μου! τέτοιες στιγμές, σε θέλω, σε γυρεύω<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Μακριά να ‘σαι απ’ τα τέκνα μου! κι εγώ τηνε λατρεύω!<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αχ έρωτες! Τον άνθρωπο στέλνετε στον χαμό του<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Πιστεύω πως έχει κι αυτό, την τύχη οδηγό του!<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Δία μου! τον αδικητή πολέμα τον με φόνους<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Φύγε! Από τρέλα απάλλαξε εμένα κι από πόνους<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Μα εμείς πονούμε πάντοτε! Ο πόνος δεν μας λείπει<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Άντρες μου θα σε διώξουνε, χωρίς να νοιώθουν λύπη<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αχ! όχι τούτο Κρέοντα. Άκου το αίτημά μου<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Γυναίκα , τι άλλο μου ζητάς; Θες να ‘βρω τον μπελά μου;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Θα φύγουμε! Άλλο ζητώ, ετούτο δω σπλαχνίσου!<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Γιατί δεν φεύγεις πια λοιπόν; Ποια είναι η ένστασή σου;<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Εδώ να μείνω άσε με μονάχα αυτή τη μέρα<br />
για το φευγιό μας να νοιαστώ, και να τα βγάλω πέρα<br />
για τα παιδιά ως θα έκανε ο κάθε νοικοκύρης,<br />
αφού γι’ αυτά δεν νοιάζεται τι κάνουνε ο κύρης.<br />
Σπλαχνίσου τα είναι ιερό, νόμους μην αντιβαίνεις,<br />
πατέρας είσαι, τούτο δα, πια το καταλαβαίνεις.<br />
Η εξορία αν φύγουμε, εμένα δεν με νοιάζει<br />
κλαίω γι’ αυτά, που τα χτυπά της συμφοράς το αγιάζι<br />
<br />
<br />
<br />
ΚΡΕΟΝΤΑΣ<br />
Εγώ δεν έχω γεννηθεί τύραννου να έχω γνώμη<br />
την ευσπλαχνία πλήρωσα, και βλάφτηκα ακόμη<br />
κι αυτό που κάνω βλαβερό, χτύπημα μοιάζει λόγχης,<br />
παρ’ όλα αυτά, ότι ζήτησες, κυρά αυτό θα το ‘χεις<br />
μάθε το όμως από πριν: αν του ήλιου η λαμπάδα<br />
ανάψει, μα του μισεμού, σβηστή έχεις την δάδα<br />
και σ’ εύρω μες στα σύνορα με τα παιδιά, στον δρόμο,<br />
σε θανατώνω, κι ότι πω, κυρά μου το ‘χω νόμο<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Αλίμονο κακόπαθη, άραγε τι να σώσεις<br />
που θα τραβήξεις άραγε, και που θα ξημερώσεις;<br />
Τάχα θα βρεις σπίτι και γη, από παντού διωγμένη<br />
Αχ! σε ποιο κύμα Μήδεια σ’ έχει ο Θεός ριγμένη;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Του κόσμου έχω τα βάσανα, ποιος θα μου πει πως όχι;<br />
Μα δεν θα πάνε έτσι αυτά, στου κόσμου την απόχη.<br />
Ο αγώνας των νεόνυμφων βαρύς θα ‘ναι σαν μύθος<br />
και τα πεθερικά αυτών μπελάδες θα ‘χουν πλήθος.<br />
Θα τον καλόπιανα ποτέ; Θα ‘παιζα τέτοιο ρόλο<br />
άμα δεν είχα μες στον νου το κέρδος ή τον δόλο;<br />
Δεν θα του μίλαγα ποτέ δεν θ’ άγγιζα το χέρι<br />
μα είναι μωρός, κι η άγνοια εκεί τον έχει φέρει,<br />
που αντί όλα τούτα που θωρώ, με μιας να τα χαλάσει<br />
με εξορία, με άφησε μια μέρα. Θα με φτάσει<br />
τους τρείς εχθρούς νεκρούς να δω, σε αυτής της γης την πλώρη<br />
τον άντρα μου, τον πεθερό, την μισητή την κόρη.<br />
Μα απ’ τα πολλά που έχω γι’ αυτούς , θανάτου μονοπάτια<br />
ποιο να διαβούν λογίζονται, τα φονικά μου ινάτια.<br />
Στο νυφικό το δώμα τους φωτιά να βάλω με ύφος<br />
ή στα συκώτια να μπηχτεί ακονισμένο ξίφος<br />
φτάνοντας κείθε ξαφνικά με του θυμού μου το άτι<br />
και μυστικά τρυπώνοντας στο νυφικό κρεβάτι.<br />
Μα πίσω κάνω μη με δουν κι αυτό είναι που με αγχώνει<br />
την ώρα που έχει σηκωθεί το φονικό μου ακόνι<br />
και βρω κακό θανατικό, και βγω σ’ εχθρούς ρεζίλι.<br />
Ας βρω ισιάδα να διαβώ αυτή που πρέπει πύλη<br />
να την περάσω, κι ας γενεί αυτό που βλέπω ίσο<br />
προικιό έχω δηλητήριο, και θα τους αφανίσω.<br />
Καλά ως εδώ. Να οι νεκροί! Ποια χώρα θα με θέλει;<br />
Ποιος ξένος καταφύγιο θα δώσει να ‘χω οφέλη<br />
το σπίτι του για να σωθώ; Τίποτα δεν θα γίνει.<br />
Λίγη ακόμα προσμονή, μες στου καημού την δίνη,<br />
κι αν μπρος μου ξαφνικά φανεί ανίκητο ένα κάστρο<br />
τότε σαν δόλια βουτώ, με του φονιά το άστρο<br />
κι αν είναι να ‘βγω στο κακό, το ξίφος θα τραβήξω<br />
κι αν με τραβούν στον θάνατο, νεκρούς κι αυτούς θα ρίξω.<br />
Γιατί, Μα και την δέσποινα! που εγώ έχω προστάτη<br />
την λατρευτή μου που αγαπώ, και είναι η Εκάτη<br />
<br />
βαθειά πολύ μες στη φωτιά που είναι αραγμένη,<br />
κανένας τους δεν θα χαρεί από καρδιά καμένη.<br />
Το σόϊ, και τις παντρειές πικρές θα κάνω τώρα,<br />
όπως πικρό και το φευγιό απ’ την δική τους χώρα.<br />
Ξεσκόνισε, άντε Μήδεια τους δολερούς χρησμούς σου<br />
και βάλε τα τεχνάσματα μέσα στους λογισμούς σου<br />
το έργο σου το φοβερό, ξεκίνα το με τάξη<br />
το ότι είσαι ατρόμητη δείξε το και στην πράξη<br />
τα βάσανά σου ορατά. Το γέλιο κάνε μένος<br />
και μην το δώσεις σαν προικιό στου Σίσυφου το γένος<br />
στον γάμο του Ιάσονα, κόρη πατρός με χάρη<br />
από του ήλιου την γενιά αρχόντισσα καμάρι.<br />
Εσύ έχεις γνώση φοβερή σε αυτά να δώσεις λύση,<br />
τι, κι αν γυναίκα για καλό, δεν έφτιαξε η φύση,<br />
μα για τα πονηρά, κι εκεί, κακού που βόσκουν ίσκιοι,<br />
πιο ικανές από αυτές, αλλού κανείς δεν βρίσκει<br />
<br />
ΤΕΛΟΣ 2ου ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ<br />
-----------------------                 ---------------------<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ-2ο Χορικό(410-445)<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Πίσω γυρνούν τα ιερά, ποτάμια τα μεγάλα<br />
μα κι η δικαιοσύνη, Ναι! μαζί με όλα τ’ άλλα<br />
κι έχει στον δόλο βουτηχτεί του κάθε άντρα η σκέψη<br />
και για τα Θεία η πίστη τους, καιρό έχει λιγοστέψει.<br />
Αλλά η ζωή μου ξακουστή θα γίνει, μα κι ακόμη<br />
ο κόσμος θα το μάθει αυτό, μα και θ’ αλλάξει γνώμη<br />
και της γυναίκας η ζωή, τιμή θα ‘χει στην μνήμη,<br />
ούτε και θα ξανακουστεί κακή για κείνες φήμη<br />
και τα τραγούδια, που οι παλιοί τα φτιάξανε να κλαίνε<br />
για απιστία μου ξανά, θα πάψουνε να λένε.<br />
Μα και ο Φοίβος ο αοιδός τρανός για τις χορδές του<br />
δεν έδωσε την τεχνική, σ’ εμάς για τις ωδές του.<br />
Αλλιώς γι’ αντρών θα έφτιαχνα ύμνων κακή πλημμύρα.<br />
Κι είχε ο καιρός να πει γι’ αυτούς και τη δική μας μοίρα!<br />
Εσύ λοιπόν παράτησες το σπίτι του πατέρα<br />
με την καρδιά στον έρωτα, δοσμένη πέρα ως πέρα<br />
διαβαίνοντας τις δίδυμες τις πέτρες στα πελάγη<br />
στην ξένη γη σε τύλιξαν της μοναξιάς οι πάγοι<br />
και σέρνεσαι μονάχη σου με δίχως άντρα τώρα<br />
κι οικτρά περιφρονώντας σε , σε διώχνουν απ’ τη χώρα.<br />
Στους όρκους πλέον έσβησε του σεβασμού η δάδα<br />
και ούτε έμεινε ντροπή στη δοξασμένη Ελλάδα<br />
που μάλλον στα ουράνια φαίνεται ν’ ανεβαίνει<br />
κι εσένανε της δύστυχης πια σπίτι δεν σου μένει,<br />
να καταφέρεις, στο κακό της πίκρας φυσομάνι<br />
ν’ αράξεις, να προστατευτείς σε απάνεμο λιμάνι,<br />
μα κι άλλη αγάπη πιο τρανή που εσένα δεν σεβάστη,<br />
την κλίνη σου την άλωσε , στο σπίτι σου θρονιάστη<br />
<br />
ΤΕΛΟΣ 2ου ΧΟΡΙΚΟΥ<br />
---------------                       -------------------------<br />
ΜΗΔΕΙΑ(3οΕπεισόδιο στιχ.446-626)<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Δεν είναι αυτό πρώτη φορά, το είδα τόσες άλλες<br />
τούτο το αγιάτρευτο κακό, τις μπόρες τις μεγάλες.<br />
Κι εσύ στο σπίτι θα ‘μενες, μα και σε αυτή τη χώρα<br />
αν διάλεγες τη σιωπή και δεν έπαιρνες φόρα<br />
άσχημα να κατηγορείς τους ντόπιους τους αφέντες.<br />
Μα να! που θα σε διώξουνε οι άθλιες κουβέντες.<br />
Κι ούτε με νοιάζει όσα λες στων λόγων σου τα άντρα,<br />
πως χείριστο του Ιάσονα, δεν είδες άλλον άντρα!<br />
Μα όσα για αφέντες έσουρε των λόγων σου η πορεία<br />
κέρδος σου θα ‘ναι, μάθε το, μονάχα η εξορία.<br />
Να κατευνάζω τον θυμό του βασιλιά με κόπο<br />
πάσχιζα, για να κατοικείς σε αυτόν εδώ τον τόπο<br />
μα η τρέλα σου τους άρχοντες έβριζε κάθε ώρα<br />
γι’ αυτό σε εξορίζουνε από αυτή τη χώρα.<br />
Ούτε από μένα για δικούς, άρνησης βγήκαν ήχοι,<br />
γι’ αυτό και τώρα ήρθα εδώ, για την δική σου τύχη<br />
μη μείνεις μόνη, κι αδειανή, στο ξένο αυτό φαράγγι<br />
και τα παιδιά μας , μα κι εσύ, βρεθείτε σε ανάγκη<br />
η εξορία έχει κακά, δυσβάσταχτα, θυμήσου,<br />
κι ας με μισείς, δεν πάσχισα για την εξόντωσή σου<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ω άθλιε! Τα λόγια μου, που να ‘βρουνε αντρεία<br />
να πούνε τα χειρότερα γι’ αυτή την αναντρία.<br />
Ήρθες μπροστά μας μισητέ με τόση αθλιοσύνη,<br />
τάχατες, τούτο πως το λες, τόλμη ή αντρειοσύνη;<br />
Πρώτα τους φίλους να χτυπάς, να γίνουνε κομμάτια<br />
κι ύστερα αδιάντροπα να τους κοιτάς στα μάτια.<br />
Του ανθρώπου η διαστροφή, η ξεδιαντροπιά του,<br />
μα καλώς ήρθες προς τα δω, ν’ ακούσεις λόγια αιμάτου,<br />
θα ξαλαφρώσω την καρδιά, ο λόγος μου αν σε λούσει<br />
και η δική σου θα καεί, με τούτα που θ’ ακούσει.<br />
Με τη σειρά τους θα τα πω, όλα όσα με ορίζουν:<br />
Σ’ έσωσα, κι όλοι στην Αργώ, που ήταν μαζί, γνωρίζουν,<br />
σαν σου είπαν: « βάλε στον ζυγό, τα φλογοβόλα βόδια<br />
αγρό να σπείρεις , που σκορπά θανάτου κατευώδια».<br />
Το φίδι πάντα το άϋπνο, σκότωσα, που ήταν τέρας<br />
και στις πλεχτές κουλούρες του το φύλαγε το δέρας<br />
έλαμψε η σωτηρία σου , με φως από άγια κοίτη<br />
κι αφού πατέρα πρόδωσα, η άμυαλη, και σπίτι,<br />
στου Πήλιου την Ιωλκό, ήρθα με τρικυμία<br />
όχι με γνώση σίγουρα, αλλά με προθυμία,<br />
και τον Πελία έσπρωξα μες στου χαμού την δίνη<br />
με θάνατο, που πιο φριχτός δεν έχει ξαναγίνει,<br />
από των ίδιων του παιδιών σκοτώθηκε τα χέρια,<br />
κι αυτός ο φόνος σου έστρωσε της λύτρωσης τ’ αγέρια.<br />
Για όλα αυτά που σου έκανα, άθλιε μες στους άντρες<br />
με αρνήθης, κι άλλη έβαλες στου έρωτα τις μάντρες<br />
κι ας είχες τέκνα. Άτεκνος αν ήσουν όμως πάλι<br />
συχωρεμένος θα ήσουν που πόθησες μιαν άλλη.<br />
Όμως η πίστη σου ήτανε καπνός, κι οι όρκοι μαύροι.<br />
Αχ! τι να πω, και η καρδιά πως ησυχία νάβρει;<br />
Νομίζεις πια πως οι Θεοί, δεν κυβερνούν στην πράξη;<br />
Οι νόμοι για τον άνθρωπο μπήκαν σε νέα τάξη;<br />
Ξέρεις πως είσαι επίορκος στον δρόμο τον δικό μου.<br />
Αχ! χέριμου..το κράταγες, μα και το γόνατό μου.<br />
Πως τιποτένιος άνθρωπος, σας πήρε αγκαλιά του.<br />
Αχ! πόσο γελαστήκαμε με οράματα δικά του.<br />
Άειντε! Σαν φίλος να ήσουνα την γνώμη σου υπομένω.<br />
Μα αλίμονό μου, τι καλό , σ’ εσένα περιμένω.<br />
Όπως και να ‘χει, σίγουρα αυτά που θα ρωτήσω<br />
την ατιμία την ψευτιά, θα κρύβουν από πίσω.<br />
Τώρα για πες μου, που να βγω, ποιο θα ήτανε πιο ίσο,<br />
στο πατρικό που πρόδωσα; σένα ν’ ακολουθήσω;<br />
ή στου Πελία τα παιδιά, του δόλιου νοικοκύρη,<br />
τι υποδοχή θα μου έκαναν που σκότωσα τον κύρη;<br />
Γιατί έτσι με παρέσυρες, σε τούτη την κατάντια,<br />
όσοι έπρεπε να με αγαπούν, να μ’ έχουνε στ’ αγνάντια<br />
κι όσοι δεν έπρεπε κακό να πάθουν από μένα<br />
γίναν εχθροί για χάρη σου, με σπλάχνα ματωμένα<br />
και στην Ελλάδα με όλα αυτά που γύρω έχω μαζέψει<br />
πολλές τριγύρω με έκανες να μ’ έχουνε ζηλέψει.<br />
Έχω λοιπόν η δύστυχη άντρα πιστό, που τώρα<br />
στην ξενιτιά θα βρίσκομαι, διωγμένη απ’ τη χώρα<br />
στην εξορία με παιδιά, τους δρόμους να έχω πάρει-<br />
Αχ!δυστυχία..τι γαμπρός; Πως το ‘χεις για καμάρι<br />
τέκνα, κι αυτή που σ’ έσωσε με τους δικούς της ώμους<br />
να σέρνονται ανυπόληπτοι στης ζητιανιάς τους δρόμους.<br />
Ω Δία! Η μοίρα του άνθρωπου πες το μου πως του γράφει<br />
να κάνει ατόφιου διάκριση απ’ το κακό χρυσάφι,<br />
όμως τον φαύλο απ’ τον καλό, άντρα μες στο κοπάδι<br />
να διακρίνει δεν μπορεί, δεν έχει ένα σημάδι;<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Δύσκολα παίρνει γιατρειά η οργή και δεν μελώνει<br />
όταν ο φίλος άγρια με φίλο του μαλώνει<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Στα λόγια λίγος να μη βγω, στη φτώχεια τους μη γνέψω<br />
σαν καπετάνιος τα πανιά όμορφα να μαζέψω<br />
για να γλιτώσω από άθλια της γλώσσας τρικυμία<br />
απ’ του αχρείου στόματος την αθυροστομία.<br />
Απ’ όσα έχεις καρπωθεί με την κακογλωσσιά σου<br />
κι αφού υπερηφανεύεσαι για την βοήθειά σου,<br />
η Αφροδίτη μεριμνά για εμέ σε αυτούς τους τόπους<br />
μες στης ζωής το αρμένισμα, από Θεούς κι ανθρώπους.<br />
Μα εσύ που είσαι έξυπνη και κόβει πάντα ο νους σου<br />
λέξη δεν βγάζεις που έρωτας μπήκε στους ουρανούς σου,<br />
αυτό ήτανε που σ’ έκανε και μ’ έσωσες στ’ αλήθεια<br />
μα μη τα λέω πάλι αυτά και γίνει μια συνήθεια,<br />
για όσα με βόηθησες καλώς. Μα θα σου πω με γνώση<br />
πως κέρδισες, και πιο πολλά, απ’ όσα μου ‘χες δώσει.<br />
Πάνω απ’ όλα κατοικείς στην χώρα την Ελλάδα<br />
κι όχι σε τόπο βάρβαρο. Ανάβεις δίκιου δάδα,<br />
με νόμους ζεις, βία μηδέν, κι οι γνώσεις σου στην πόλη<br />
είναι γνωστές στους έλληνες, και σε γνωρίζουν όλοι.<br />
Αλλά πως ζούσες πες το μου στα πέρατα του κόσμου,<br />
ποιος πες μου να σε γνώριζε, μιά απάντησή σου δος μου.<br />
και ούτε θα ήθελα χρυσό για μένανε μονάχα<br />
ούτε ομορφότερα φωνή απ’ τον Ορφέα να ’χα<br />
αν μοίρα είχα άγνωστη σε τούτους τους αιώνες.<br />
Τούτα έχω μόνο να σου πω για τους δικούς μου αγώνες.<br />
Κι όση για τους βασιλικούς γάμους, χολή είχες τόση<br />
θα σου αποδείξω πως σοφά τα ‘κανα και με γνώση<br />
φύσημα να έχουν τα παιδιά, κι εσύ, από φίλιο αγέρι.<br />
Μα μη με ανάβεις! Φτάνοντας απ’ της Ιωλκού τα μέρη<br />
με χίλια μύρια βάσανα και του καημού το νύχι<br />
που θα εύρισκα καλύτερη και πιο μεγάλη τύχη<br />
απ’ το να βγω σε παντρειά, με του άρχοντα την κόρη<br />
καθώς φυσούσε προσφυγιάς άγριο ξεροβόρι.<br />
Κι ούτε είναι αυτό το αίτιο που σε γεμίζει πόνο<br />
-πως το κρεβάτι σου εγώ, σιχάθηκα στον χρόνο<br />
για νύφη δεν με μούσκεψε του έρωτα ψιχάλα-<br />
κι ούτε έχω όρεξη παιδιά να αραδιάσω κι άλλα.<br />
Αυτά που έχω μου αρκούν, δεν βάζω άλλο μαράζι<br />
μα ανάγκη να μην μ’ έχουνε -μονάχα αυτό με νοιάζει-<br />
ξέρω την μοίρα του φτωχού, στης ζήσης τον αγέρα,<br />
φίλοι τον αποστρέφονται, και τονε κάνουν πέρα<br />
και ήθελα για τα παιδιά δίχτυ όμορφο ν’ απλώσω<br />
καθώς το γένος το απαιτεί, ανατροφή να δώσω<br />
και στα παιδιά που μου έκαμες να δώσω κάποιο αδέρφι<br />
να τα κρατώ ισότιμα μες στης ζωής τα νέφη<br />
τύχη να βρει το γένος μου, σε κύματα μεγάλα.<br />
Άλλωστε συ έχεις παιδιά τι να τα κάμεις τ’ άλλα.<br />
Μα έχω συμφέρον, τα παιδιά, και η καρδιά το θέλει<br />
μ’ εκείνα που θα γεννηθούν , ίσα να ‘χουν οφέλη.<br />
Σκέψη καλή! Θα το ‘βλεπες σίγουρα με άλλο μάτι<br />
αν έφευγε απ’ τη σκέψη σου, τι κάνω στο κρεβάτι.<br />
Μα οι γυναίκες βρίσκεστε στην πιο μεγάλη πλάνη<br />
που άριστα νοιώθετε αν καλά πηγαίνει το στεφάνι<br />
μα αν το κρεβάτι πληγωθεί, στου έρωτα την κραιπάλη<br />
το κάθε τι λέτε στραβό, όσα κι αν έχει κάλλη.<br />
Ίσως της τεκνοποίησης να ‘πρεπε άλλος δρόμος<br />
και κάθε γένος θηλυκό, ν’ ακύρωνε ένας νόμος.<br />
Τότε κακό τον άνθρωπο δεν θα ‘βρισκε κανένα<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Ιάσονα τα λόγια σου φαίνονται φτερωμένα.<br />
Όμως νομίζω, και μην πεις πως κάτι έχω μαζί σου,<br />
πως την κυρά την αδικεί αυτή η άρνησή σου<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ναι! το γνωρίζω σε πολλά, και με πολλούς ακόμη<br />
δεν σκέφτομαι παρόμοια, μα και αλλάζω γνώμη<br />
γιατί νομίζω του λογά, που ‘χει κακή πορεία<br />
του πρέπει παιδεμός σκληρός κι άγρια τιμωρία<br />
γιατί εθισμένος στο άδικο με λόγια το σκεπάζει<br />
και ξεθαρρεύει στο κακό. Μα ξύπνιος δεν μου μοιάζει!<br />
Έτσι κι εσύ μπροστά μου εδώ, μην κάνεις δρομολόγια<br />
μην παριστάνεις τον καλό, σαν μάστορας στα λόγια<br />
γιατί ένας λόγος, θάνατου μπορεί να φέρει δέος.<br />
Κι αχρείος αν δεν ήσουνα το ‘χες αυτό το χρέος<br />
να μ’ έπειθες προτού διαβείς τους νυφικούς τους τόπους<br />
κι όχι κρυφά κι απόκρυφα από δικούς ανθρώπους<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Για τον σκοπό θα βόηθαγες περίσσια εδώ χάμω<br />
αν σου μιλούσα αληθινά γι’ αυτόν εδώ τον γάμο<br />
μα ούτε και τώρα φαίνεται δεν θέλεις να μερέψεις<br />
κι ούτε έχεις στόχο την καρδιά γλυκά να γαληνέψεις<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Όχι! Της δόξας την αχλή ο νου σου επελέκα,<br />
στο ραντεβού σας πώς να πας με βάρβαρη γυναίκα<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Άκουσε αυτό παντοτινά! Γυναίκα δεν μου φταίει<br />
που σε βασίλισσας γιαλό τώρα η καρδιά μου πλέει,<br />
πάσχισα, πριν σου το ‘χα πει, για σένα, και με κέφια,<br />
και στα παιδιά βασιλικά, να τους χαρίσω αδέρφια<br />
να τα έχω για το σπιτικό καμάρι μου και στύλο<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αλάργα τούτη η ζωή κι ούτε ποτέ θα στείλω<br />
μήνυμα της αποδοχής που τις καρδιές μαγεύει<br />
κι αργότερα με τυραννά, μα και τον νου σαλεύει<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Μπορείς ν’ αλλάξεις την ευχή, πιο σώφρονας να γίνεις;<br />
Και τα χρηστά και τυχερά σαν λύπες να μη δίνεις<br />
κι ούτε να λες για γρουσουζιά της ευτυχίας το άτι.<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Βρίσε! Μα κάπου ακουμπάς, σου έχει μείνει κάτι<br />
για ρώτα με που έρημη θα φύγω απ’ τη χώρα<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Τα ‘θελες. Οι άλλοι δεν σου φταιν’ μην παίρνεις άλλο φόρα<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Σε άφησα μήπως, μπαίνοντας στης παντρειάς τις χάρες;<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Τον βασιλιά τον έβριζες με ανόσιες κατάρες<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αλήθεια! Και το σπίτι σου εγώ το καταριέμαι<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Να σου μιλάω τέλεψα τους λόγους σου αρνιέμαι.<br />
Βοήθεια για τα παιδιά από το βιος που ορίζω<br />
αν θες στην εξορία σου, πες το μου να γνωρίζω<br />
με απλοχεριά είμαι έτοιμος να δώσω, και σε φίλο<br />
για μια καλή υποδοχή μήνυμα να του στείλω.<br />
Θα ‘χεις μωρία αν αυτά στα τάρταρα τα χώσεις<br />
μα θα ‘χεις κέρδη πιο πολλά αν τώρα ξεθυμώσεις<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Φίλων δεν θέλω γνωριμιά, δεν θα δεχτώ τα δώρα<br />
Κράτα τα. Χάρισμα αισχρού τι αξία έχει τώρα;<br />
<br />
ΙΑΣΟΝΑΣ<br />
Μάρτυρες να ‘ναι οι Θεοί πως θέλω να βοηθήσω<br />
κι εσένα μα και τα παιδιά μόνους σας μην αφήσω,<br />
μα το καλό στα πέρατα η γνώμη σου το σπρώχνει<br />
κι όλους τους φίλους τους καλούς η γλώσσα σου τους διώχνει,<br />
γι’ αυτό τα πάθη θ’ αυξηθούν οι πόνοι κι η τρομάρα<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Φύγε λοιπόν! Τι σ’ έπιασε της νύφης η λαχτάρα<br />
και χάνεις χρόνο! Πήγαινε γάμπριζε με καμάρι<br />
μπορεί ν’ ακούσουν την ευχή οι Ουράνιοι με χάρη,<br />
κι ο γάμος να ‘βγει τέτοιος δα! Στην θέα να λυγίζεις<br />
που να μη θέλεις να τον δεις, ούτε να τον γνωρίζεις!!!<br />
<br />
Τέλος 3ου Επεισοδίου<br />
--------------------                 ----------------------------<br />
ΜΗΔΕΙΑ-3ο Χορικό(627-662)<br />
<br />
ΧΟΡΟΣ<br />
Έρωτα όταν μας λαβώνεις<br />
με δύναμη χαρές κλειδώνεις<br />
και ούτε μας χτυπάνε τόξα<br />
της αρετής να βρούμε δόξα<br />
η Κύπριδα αν με μέτρο πάει<br />
ποια άλλη Θεά την προσπερνάει.<br />
Ω δέσποινα μην ξετυλίξεις<br />
οργή και πάνω μου, μου ρίξεις<br />
μ’ ενός χρυσού τόξου σαϊτα<br />
και τη βαριά γνωρίσω ήττα<br />
που έχει τη μύτη της βαμένη<br />
στην πεθυμιά και περιμένει.<br />
Ας σε κατέχει σωφροσύνη<br />
δώρο Θεών με καλοσύνη<br />
κι η Κύπριδα ας μη με ανάψει<br />
της πεθυμιάς να βγει η λάμψη<br />
και να με κάνει παραβάτη<br />
ζηλεύοντας άλλο κρεβάτι<br />
και σε θυμών με βγάλει ράχες<br />
που μαίνονται οι μεγάλες μάχες<br />
και τελειωμό ποτέ δεν έχουν.<br />
Μα οι μοίρες μου ας με προσέχουν<br />
και τα ζευγάρια με ομόνοια<br />
να ‘ναι οι κριτές μας μες στα χρόνια.<br />
Πατρίδα μου γλυκό μου σπίτι<br />
στης προσφυγιάς μη βγω την κοίτη<br />
και της ζωής κάνω λαχεία<br />
την πίκρα και την δυστυχία.<br />
Ο θάνατος και ο χαμός μου<br />
ας με δαμάσει μες στου κόσμου<br />
το γκέτο, οι μέρες μου να πάψουν<br />
κι από τους πόνους θα με κάψουν<br />
όσοι πουλούν στην καταιγίδα<br />
τη στέρηση για την πατρίδα.<br />
Τους ξέρω κι όχι από άλλους<br />
τους λόγους τούτους τους μεγάλους<br />
φίλο και χώρα στα όνειρά σου<br />
που να ‘βρεις για τα βάσανά σου.<br />
Ο αχρείος όλα να τα πάθει<br />
που για τους φίλους είναι αγκάθι<br />
κι ούτε έχει την καρδιά του βράχο.<br />
Ποτέ μου φίλο αυτόν δεν θα ‘χω!!!<br />
<br />
Τέλος 3ου Χορικού<br />
---------------------------               -----------------------------<br />
ΜΗΔΕΙΑ(4ο Επεισόδιο στιχ.663-823)<br />
<br />
………μπαίνει ο Αιγέας με<br />
τους ακόλουθούς του<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Σε χαιρετίζω Μήδεια! Σε χαιρετώ με τάξη,<br />
κι είναι για φίλους σαν ευχή, κι άριστη είναι πράξη<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Του πάνσοφου Πανδίονα, Αιγέα γεια χαρά σου,<br />
στην χώρα αυτή πως βρίσκεσαι; Που πλέει η καρδιά σου;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Στου Φοίβου τον παλιό ναό με πήγε ο λογισμός μου<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Και ποιες μαντείες ζήτησες στον ομφαλό του κόσμου;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Τέκνα να κάνω, η μοίρα μου εκεί να με οδηγήσει<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Μα τους Θεούς! Είσαι άτεκνος σε τούτη σου τη ζήση;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Άτεκνος είμαι! Θέλημα Θεού που θα ‘χει μένος<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Έχεις γυναίκα; Ή μοναχός κι ούτε είσαι παντρεμένος;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Με δυναστεύουνε δεσμά του γάμου, σαν τα έπη<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Όμως την ατεκνία σου ο Φοίβος πως την βλέπει;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Μα με κουβέντες πιο σοφές από ανθρώπων γνώμη<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Να δω τι λένε οι χρησμοί, και των Θεών οι νόμοι;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Βεβαίως! Είθε ένα μυαλό τ’ άσχημα ν’ ανατρέπει<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Τι σου ‘πε; Λέγε μου λοιπόν, αν να το ακούσω πρέπει<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Το πόδι που κρεμά απ’ το ασκί, προτού.. να μη το λύνεις…<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Προτού…τι να ‘θελε να πει; προτού…ποιας άλλης δίνης;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Προτού να βγω σ’ επιστροφή για την δική μου χώρα<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Και ποια ανάγκη σ’ έκανε εδώ να είσαι τώρα;<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Είναι ο Πιτθέας, Τροιζηνός άρχων σαν την Πυθία<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Γιος είναι λεν του Πέλοπα, και τα τιμά τα Θεία<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Σε αυτόνε πάω , τον χρησμό να πω, και τι μου ορίζει<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Ωραία, φαίνεται σοφός, και τούτα τα γνωρίζει<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Ο πιο ακριβός μου σύμμαχος, σαν την αιχμή της λόγχης<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Καλότυχος στον δρόμο σου, κι ότι ποθείς να το ‘χεις<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Γιατί είναι όψη σου κακή, με θαμπωμένο βλέμμα;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Αχρείος βγήκε ο άντρας μου μες στης ζωής το ρέμα<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Τι είπες; Πες το καθαρά, τι τάχα σ’ έχει ανάψει;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Χωρίς δικό μου φταίξιμο, εκείνος μ’ έχει βλάψει<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Τι σου ‘κανε; Μίλα σωστά, στου νου να μπει τα κέντρα<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Άλλη γυναίκα έβαλε στο σπίτι μας γι’ αφέντρα<br />
<br />
ΑΙΓΕΑΣ<br />
Μια τέτοια πράξη τόλμησε ντροπιαστική; Χαμένη;<br />
<br />
ΜΗΔΕΙΑ<br />
Είναι άνθρωποι αποστροφής παλιοί του αγαπημένοι<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-04-2012</td><td valign=top></td></table><br />