Ρασπούτιν (επεισ 6)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ρασπούτιν (επεισ 6)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ρασπούτιν (επεισ 6)</b><p>Δημιουργός: marakoskevasmata, <i>Μάριος</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Στη συνέχεια, μετά από άλλο έναν έλεγχο, άντρες της  Οχράνα, μας κατέβασαν σχεδόν σηκωτούς απ την άμαξα και μας έδεσαν τα μάτια,, παρά του ότι ο Ρασπούτιν προσπάθησε να τους απωθήσει με βρισιές και κατάρες.Η μεγαλοκυράτσα ήδη είχε κατέβει πρώτη και  άρχισε να δίνει  αγχωμένη εντολές.«Γρήγορα,μη  Καθυστερείτε»,τους φώναξε οργισμένα κάποια στιγμή, δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι κάτι το σοβαρό διαδραματιζότανε στο παλάτι.Στη συνέχεια, μας οδήγησαν μέσα από κάποια μυστική είσοδο  προς το εσωτερικό κάποιου κτιρίου.Ο Ρασπούτιν σε όλη την διαδρομή, κατέβαζε Χριστούς και Παναγίες , σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα κι εγώ  που τον είχα ανεχτεί με τα καθημερινά του βίτσια , αηδίασα και αναρωτήθηκα, ποιός στ αλήθεια του είχε δώσει το χάρισμα της θεραπείας, ο Θεός ή ο Βελζεβούλ?Ευτυχώς η «τύφλωση» μας  δεν κράτησε πολύ,καθώς μας έλυσαν τα μάτια σ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο,ώστε να συνηθίσουμε στο φώς,που απλετο έλουζε τα πάντα ,λίγα βήματα πιο μπροστά μας.<br />
<br />
Ήτανε  μια μικρή κάμαρα, φωτισμένη από μια τεράστια λάμπα κρεμασμένη απ την οροφή, με φώς εκτυφλωτικό σαν τον ήλιο,που για πρώτη φορά αντίκριζαν τα μάτια μας.Δεν έμοιαζε με λάμπα φωταερίου,ήτανε το κάτι άλλο !Ακριβώς από κάτω της, ένα μικρό κρεβάτι δέσποζε στο κέντρο της κάμαρας και γύρω του ένα μελίσσι από γιατρούς και τροφαντές νοσοκόμες , πηγαινοερχότανε αλαφιασμένο, με την απόγνωση ζωγραφισμένη στα ιδρωμένα πρόσωπα.Ματωμένα μπαμπάκια  σ ένα μεγάλο κουβά , έδειχναν  πως γινότανε αγώνας ζωής και θανάτου για κάποιο συγγενικό πρόσωπο της αυτοκρατορικής οικογένειας.Ο Ρασπούτιν πλησίασε αργά, αργά προς τα εκεί, ενώ εγώ τον ακολουθούσα με μια τσάντα φυσκαρισμένη από γιατρικά και βοτάνια.Τότε πρόσεξα το μικρό αγόρι, με τα ρουθούνια του κλεισμένα από μπαμπάκια, να αργοανασαίνει,πασχίζοντας απελπισμένα να κρατηθεί στην ζωή.Ητανε ο ..Τσάρεβιτς Αλεξέι, γιός και διάδοχος  του Τσάρου Νικόλαου και της Τσαρίνας Αλεξάνδρας, μελλοντικός συνεχιστής της στυγνής  δυναστείας των  Ρομανώφ.Δίπλα του μισοκοιμόταν σε μια ξύλινη καρέκλα μια  καλοφτιαγμένη μεγαλοκυράτσα, ντυμένη στα μαύρα.Κρατούσε στην αγκαλιά της μια εικόνα της Παναγιάς και το πρόσωπο της ήτανε σκαμμένο απ τα δάκρυα και την αϋπνία.Η μεγαλοκυράτσα Όλγα που μας συνόδευε, την σκούντησε απαλά ψιθυρίζοντας της στ αυτί ,Μεγαλειοτάτη, ο θεραπευτής είναι εδώ !».<br />
<br />
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-04-2012</td><td valign=top></td></table><br />