χρόνου πονήματα

Δημιουργός: γιος της βροχής, Κωνσταντινος Πορφυρος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κράτησε και για μένα
ένα κομμάτι ουρανό
γιατί χαροπαλεύω
στο πριν,στο τώρα,στο μετά,
κυριαρχούνε τα τσακάλια της οργής
στο τέλος,θα το δεις
και δε μου μένει καιρός πολύς ακόμα
ν'αποδεχτώ
πως τα γαλάζια κύματα
είναι παιδιά του κανενός.

Αιμορραγεί ο ήλιος
και στάζει λάβα
έτσι με καίει η λησμονιά,ήλιοι χιλιάδες
έτσι σου είπα μια φορά
κι είχες τα μάτια σου κλειστά
ν'ανασαίνεις με γαλήνη την πνοή μου.

Μα τώρα
η πελαγίσια αρμύρα σου μου καίει τα ρουθούνια
και στάζει λάβα επάνω στο κορμί μου
να με τρυπάει ως την ψυχή
να με ματώνει σαν εχθρός
κι ας μην έχω που να γείρω
να με βαστά ο εγω'ι'σμός

Και περιμένω την κατάπτωση,
να φτύσω αίμα
γιατί τα δάκρυα που δε φαίνονται
είναι μαχαίρια
μικρά παιδιά τα κρατούνε μες στα χέρια
θα σε ξεσκίσουν δίχως να ξέρουν το γιατί
γιατί,το μέλλον μένει αγνώριγο χωρίς τη λογική.

Γιατί,
παιδί βρέθηκα κι εγώ
και το βαστούσα μες στα χέρια
δίχως να ξέρω
πως το μέλλον μένει αγνώριγο
κι ότι μονάχα ένα παιδί
σαν κάμει λάθος
οφείλεις να το πάρεις αγκαλιά
να του χα'ι'δέψεις τα μαλλιά
να το σφουγγίσεις
κι όταν σε νιώσει σαν καρδιά από μετάξι
να το μαλώσεις..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2012