Ονείρου επαίτης

Δημιουργός: foteinos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ήταν η αυγή που με καλούσε
Μα μόνο το ανεπαίσθητο άγγιγμα της
Ένας τρελός ένας ωραίος μπάτης
Μέσα στις φλέβες μου φυσούσε μου μιλούσε
Μάτια ψυχή μιλιά μου, όλα δικά της

Γραφτό δεν ήταν να χαθώ ή να σιωπήσω
Από την έλξη μιας αύρας προικισμένης
Μοιάζει να θέλεις να ξεφύγεις κι όμως μένεις
Ζητάς να πάρεις τον χαμό σου όλο πίσω
Κι έχεις τα μάτια ανοιχτά και επιμένεις

Πόλεις ταξίδια και ζωές σα παραμύθι
Έπεσαν πάνω μου σαν φώτα κάθε πόλης
Κι ένα αμείλικτο γιατί ξύπνησε μόλις
Αέρας ξένος μου στροβίλισε τη λήθη
Ονείρου επαίτης στο δεσμό μιας αλκοόλης?

Να ήτανε μόνο μιας ευχής τ’ άπληστο χάδι?
Πάνω σε δέρμα που ριγούσε απελπισμένα
Κι όλα τριγύρω υπαρκτά μα και χαμένα
Μικρές φωτιές να με καλούν μες το σκοτάδι
Κι οι άγγελοι όλοι ν’ αγρυπνούν μόνο για μένα..

Έξω οι δρόμοι στο δικό τους πανηγύρι
Βγαίνω και ψάχνω τις αόρατες διεξόδους
Με μάτια κόκκινα αντικρύζω τους ανθρώπους
Σαν το παιδί που του χαλάσαν το χατήρι
Μα είπε να ψάξει και να βρει καινούργιους τρόπους.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-05-2012