Φύγαμε; Δημιουργός: citizen, γιώργος βουτσάς http://artmaniac53.blogspot.com/2012/05/blog-post_05.html Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info μου έχει τελειώσει η βοτκα...το "παραμυθι¨που θα σας πώ ειναι με ουίσκυ και κοκα-κολα zero
Πρωινό στο θάλαμο ασθενών. Οκτώ κρεβάτια τα οποία φιλοξενούν ισάριθμες φοβισμένες και αγωνιούσες υπάρξεις.
" Καλημέρα! "
" Καλημέρα γιατρέ μας! "
Απαντούν αμέσως,σχεδόν χαρούμενα και με χροιά λύτρωσης στη φωνή τους , μετά την εφιαλτική για τους περισσότερους από αυτούς νύχτα.Μια νύχτα που σκέπτεσαι την κατάσταση της υγείας σου,μια νύχτα που και να θές δεν μπορείς να κοιμηθείς σαν άνθρωπος έχοντας από δίπλα σου τον άλλον που βογκάει ή τον άλλο να βλαστημάει που δεν τρέχει ο ορός ,του πρήστηκε το χέρι και φωνάζει κάποιον συνοδό να καλέσει την διανυκτερεύουσα αδελφή να του διορθώσει το πρόβλημα.
"Τι κάνετε παιδιά;"
Πάντα είχε μια αμεσότητα στην επαφή του με τους ανθρώπους ,ανεξάρτητα τάξεων,τους μίλαγε πάντα στον φιλικό και πολιτισμένο ενικό και τους έφερνε εύκολα κοντά του.Είναι ο τρόπος που θα μιλήσεις σε κάποιον,πως θα τον πλησιάσεις και όχι ο πληθυντικός ως κριτήριο σεβασμού...
"Καλά γιατρέ μου,εσείς πως είστε;" Ο ασθενής όμως δυσκολεύεται συνήθως να μιλήσει στον ενικό,υπάρχουν και εξαιρέσεις.
" Καλά,άν αφαιρέσεις ότι σε 26 ώρες έχω κοιμηθεί τέσσερις...καλά"
Η ώρα των αιμοληψιών, δεν τους υποχρέωναν αλλά από ανθρωπιά βοηθούσαν και οι ειδικευόμενοι...λίγο το προσωπικό.
Μπήκε με τέτοιον αέρα που σε ανάγκαζε να την κοιτάξεις,να γυρίσεις το βλέμμα σου και εν τέλει με αυτό που έβλεπες να το καρφώσεις πάνω της. Προσωποποίηση της Κλεοπάτρας, μαλλί, πρόσωπο και μάτια αμύγδαλο.Δεν είδε χρώμα ματιών αρχικά.
Ασχολήθηκε με τον άρρωστο του πετώντας και κανα καλαμπούρι που και πού για να τους ευθυμίσει...Γέλιο αυθόρμητο και με την άκρη του ματιού την είδε σε κάποιο από τα αστεία του να χαμογελά συγκρατημένα. Οι κατά θέση ανώτεροι στη ζωή μπορούν , έχουν την αίσθηση ότι μπορούν, να γελούν δυνατότερα...ήταν και ο χώρος...
" Γιατρέ,σας παρακαλώ πολύ μπορείτε να με βοηθήσετε σε μιά αιμοληψία, δεν μπορώ να βρώ φλέβα"
Γύρισε προς το μέρος της...
" Πολύ ευχαρίστως "
Πήγε δίπλα και τότε κοιταχτήκανε στα μάτια.Όλα τα πράσινα αναμεμιγμένα με τόνους καφέ και θανατηφόρα έκφραση...Με δυσκολία απεμπλάκησαν από το κοίταγμα και με χέρια όχι και πολύ σταθερά ξεκίνησε την αιμοληψία...επιτυχώς.
" Ευχαριστώ πολύ,δεν θα ήξερα τι να κάνω αν δεν με βοηθούσατε...είχα ήδη τρεις ανεπιτυχείς προσπάθειες"
Δεν κάνει τίποτα" της είπε με όχι και τόσο σταθερή φωνή και ένα κόμπο στο λαιμό. Τον κατάλαβε και μειδίασε...
Συνέχισε τη δουλειά του και αυτή τη δική της
"Θα είστε κουρασμένος τόσες ώρες " του είπε όταν βρεθήκανε σε διπλανούς αρρώστους.
" Συνηθισμένος...αλλα΄το μαρτύριο τελειώνει στις 2.30.Επ' ευκαιρία σε ποιό τμήμα δουλεύεις; "
"Παρασκευάστρια στο Ανοσοβιολογικό "
"Ενδιαφέρον τμήμα"
"Ναί".
Αυτό το είπε κοφτά,δεν ήξερε αν συνειρμικά το συνδύασε και με κάτι άλλο,πιθανώς την προσωπική της ζωή και το αποτέλεσμα δεν την ικανοποιούσε.Δεν προχώρησε παραπέρα τη σκέψη του.
"Τα λέμε πάλι" του είπε σηκώνοντας το κορμί της από το ράντζο του αρρώστου στο μέσον του θαλάμου"
Αυτό το "πάλι" κάπου τον παρέπεμπε,του δημιούργησε μέσα του χαρά,κάτι σαν υπόσχεση αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι περισσότερο.
Μάζεψε γρήγορα τα πράγματά του,ήταν πτώμα.Χαιρέτησε τους εφημερεύοντες συναδέλφους και πήρε το ασανσέρ.
Ο αέρας τον κτύπησε ευχάριστα και μισόκλεισε τα μάτια από τον ήλιο που η λάμψη του ήταν εχθρική τόσες ώρες μέσα στο νοσοκομείο. Προχώρησε προς το πάρκινγκ και ξαφνικά τον κτύπησε ρεύμα.Στεκόταν εκεί! Κάτω από ένα μικρό δεντράκι για σκιά δίπλα στο παρκαρισμένο μικρό Renault του.Προχώρησε προς το μέρος της με σχετικά σταθερά βήματα κοιτώντας την κατευθείαν στα μάτια.Δεν κατέβασε τα δικά της.Φθανοντας μπροστά της για κάποιες στιγμές που του φάνηκαν ώρες κοιτιώντουσταν και δε μιλούσε κανένας
Η φωνή της ακούστηκε σαν ηχώ
" Φύγαμε; "
Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-05-2012 | |