Φθονος - Πληγη θανατηφορα

Δημιουργός: curious

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φθονω και εμπνεομαι απ' το... τελειο. Ντρεπομαι

βλεμμα να ορθωσω και συναμα... στις επομενες αραδες,

φλεγομαι να ενδωσω.



Αναριγω. Στο αρτιο και θεοπνευστο,θα κατακρεμνιστω.

Αγερωχο και λιτο,οπως το γνωρισα, αξαφνα μου φανε-

ρωθηκε ο πλουτος ολος. Στον πλουτο του,ενιωσα φτω-

χος.



Και σκεφτηκα για μιά στιγμη - ηρθα στον πειρσμο - να

προσπερασω. Η τυχη που με εφερε εμπρος του, η ιδια

τυχη, την μοιρα μου τραγικα οριζει κι αν της εμπνευσης

το αρτιο... με κατακερματιζει - σαν καποιος στερημενος

απ' το φως του -παντα θα επιστρεφω και θα τ'αποζητω.




Γιατι αληθινα, τετοια ομορφια, οπου αλλου κι αν αποζη-

τησα, ωστοσο, δεν ανταμωσα ακομα...παρα μονο παλια,

σε κατι αρχαιους ηρωες,αξεπεραστους ή ξεχασμενους πια.



Αφωνος στεκω εμπρος του, με μιά πληγη - φθονος -

απροσμενα θανατηφορα. Μόνη παρηγορια,τα λογια που

εμπνεουν. Τα ιδια λογια, που μου φραζουνε το δρομο,

λιθοστρωτο του φθονου.Τετοια ομορφια,συναντησα μόνο

παλια, σε κατι αρχαιους ηρωες, αξεπεραστους ή ξεχα-

σμενους πια.



Μα...πενα τετοια - ζωσα - δεν ονειρευτηκα ποτε ακομα.

Σε ξενου πνευματος καρπο, το τελος μου ανταμωσα

πικρο και γνωρισα...τελος ποιητικο. Κοιτασμα πλουτου,

ξενος ωστοσο ο καρπος, άλλου κληρος και βιός και

μενει - ο φθονος μου - πληγη απροσμενα θανατηφορα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-05-2012