Είναι πολύ αργά

Δημιουργός: renouli

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι πολύ αργά


Να σε γνωρίσω, έρωτα,να ξεκινήσω αποβραδύς,
στο αγκαλιασμένο αγουροξύπνημα,
να δει τα μάτια μου η αυγή,
να τεντωθώ στα ουράνια, εκεί να φτάσω.
Ένα τριαντάφυλλο βρήκα στο κατώφλι μου.
Εκεί μπροστά, στο έρημο καλύβι.
Μα είναι αργά. Πολύ αργά.

Να σ' αναθρέψω, ρίζα μου, να δω το θέριεμα,
εκεί που σκάνε του ήλιου οι κρόκοι,
να γονατίσω ευλαβικά,
να μ' αγκαλιάσει ο βλαστός, της φύσης είμαι.
Ένα τριαντάφυλλο στολίζει το κατώφλι μου.
Εκεί μπροστά, στο άσχημο καλύβι.
Μα είναι αργά. Πολύ αργά.

Να σε ζητήσω, αλήθεια μου, για σένα γίναν όλα,
στο παιδικό μου παληκάρεμα
να ξαναβρώ τα βέλη μου,
να χτυπηθώ με τ' άδικο, ω! μαγεμένη πόλη!
Ένα τριαντάφυλλο σαλεύει στο κατώφλι μου.
Εκεί μπροστά, στο άχρωμο καλύβι.
Μα είναι αργά. Πολύ αργά.

Να σ΄αρνηθώ, ορίζοντα, να μη μου λείπεις πια,
κυνηγημένο πυρανάλωμα,
να με κοιτούν οι δαίμονες,
να κατακαίω τα σώματά μου, στάχτινο πέρασμα.
Ένα τριαντάφυλλο στάθηκε όρθιο στο κατώφλι μου.
Εκεί μπροστά, στο ξέψυχο καλύβι.
Μα είναι αργά. Πολύ αργά.

Να σε νικήσω, γνώση μου, εγώ σε διάλεξα,
στα ενδόψυχά σου ήρθε η τρέλλα,
να με ξεχάσει η άβυσσος,
να 'μαι στο πλάι με τ' άγνωστο, σοφία είναι.
Ένα τριαντάφυλλο χορεύει στο κατώφλι μου.
Εκεί μπροστά, στο άγνωρο καλύβι.
Μα είναι αργά. Πολύ αργά.

Να σε μισήσω, δρόμε μου, εσύ με ξέρεις,
πόσο σε λάτρεψα, εσένα μόνο,
να γιατρευτούν τ' αχνάρια μου,
να αποκηρύξουν τις πληγές, φυγή είχα μονάχα.
Ένα τριαντάφυλλο ραγίζει το κατώφλι μου.
Εκεί μπροστά, στο σάπιο το καλύβι.
Κι είναι αργά. Πολύ αργά.

Να σε ξεχάσω, πίκρα μου, οργή μου ανθρώπινη,
είπα τον άνθρωπο θεό,
να μετανιώσω που αμφέβαλλα,
να λησμονήσω το αίμα μου, αιώνες χύνεται.
Ένα τριαντάφυλλο γκρεμίζει το κατώφλι μου.
Εκεί, μαζί του πέφτει το καλύβι.
Τώρα είναι αργά. Πολύ αργά.

Να ξαναρχίσω, θάνατε, να μάθω να σε σέβομαι,
μου 'παιρνες πάντα τόσα,
να μείνω πλάι σου και λίγο και πολύ,
να κλάψω πρώτη μου φορά, γιατί δε σε φοβάμαι.
Ένα τριαντάφυλλο θάβεται στα θεμέλια.
Εκεί, κάτω απ' το άφαντο καλύβι.
Γιατί είναι αργά. Πολύ αργά.

Να σ' αγαπήσω, έρωτα, να τα ξεχάσω όλα,
σ' ό,τι καινούριο ζωγραφίζεται,
να συμφωνήσω με τα χρώματα,
να λησμονήσω τον όποιο μάρτυρα,
την κίτρινη όψη.
Ένα τριαντάφυλλο φυτρώνει στα γκρεμίσματα.
Πάνω εκεί, στο καλυβιού το χώμα.

Και με κοιτάζεις, έρωτα, τι να σου πω,
γιατί υπάρχεις δε ρωτάω.
Έσκυψες πάνω απ' τα ερείπια,
έψαξες, βρήκες το βλαστό, μου χαμογέλασες.
Σάστισα, στα σμιλεμένα χείλη σου,
στ' όμορφο γέλιο.
Μα είναι αργά. Είναι πια, πολύ αργά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2005