Αθήνα ή Εκατομμύρια Ευνουχισμένοι παράδεισοι

Δημιουργός: Vincent

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ζω σε μία πόλη γεμάτη σκουπίδια
Γεμάτη ανθρώπους με μυαλά γεμάτα σκουπίδια
Ζω σε μία πόλη χωρίς γιορτές,
χωρίς χαρούμενους ανθρώπους

Για λίγο ήλιο περιμένω εδώ το ίδιο σκοτεινό
Απορριμματοφόρο
Δεν καταλαβαίνω σχεδόν τίποτα…
Η πόλη μεγαλώνει, τα μαλλιά μου μακραίνουν
Μα το μυαλό μου σιγά σιγά
Θυμίζει μυαλό μωρού

Και μένω καρφωμένος εδώ
Ψάχνοντας ένα νανούρισμα για να κοιμηθώ

Οι τοίχοι είναι γεμάτοι συνθήματα και αφίσες
Γεμάτοι χαζές λεπτομέρειες και λόγια κενά
Είναι αργά όμως να μιλάμε για σωστά και λάθη
Είτε γνωρίζεις την αλήθεια είτε όχι
Λίγα πράγματα αξίζουν να γίνεται λόγος για αυτά

Οι δρόμοι της πόλης και όλοι οι φανταστικοί δρόμοι
Έχουν κτιστεί πάνω σε ένα βαρετό βιβλίο
Γεμάτο προχωρημένα μαθηματικά και συναρτήσεις

Μόνο στις γωνίες εκεί όπου στοιβάζονται
Άστεγοι και σκουπίδια
Ανοίγει μία παράξενη τάφρος κάτωθέ τους
Που μέσα της χορεύουν ξεπεσμένοι μέθυσοι
Σε μία πόλη μεσαιωνική

Εγώ που σήμερα εδώ θα έδινα ευχαρίστως το αίμα μου
Για οτιδήποτε θύμιζε κάτι από αυτά που αγαπώ
Εκτοξεύομαι ξανά στον ίδιο άγριο μοναχικό δρόμο
Και νιώθω στο αίμα μου το αίμα των σιωπηλών φιλοσόφων
Και το αίμα των αδικοχαμένων ποιητών
Και νιώθω τη μοίρα μου να με πετάει σε δρόμους
Γεμάτους από τα πτώματα των προηγουμένων οδοιπόρων
Και στο κρανίο μου –νιώθω-
Χαραγμένες τις λέξεις δαιμονικών τελετουργιών
Και η πορεία μου καίει σαν κόλαση

Στην πόλη αυτή καμία έκπληξη δεν κάνουν οι άνθρωποι
Ή τα συνεχώς κόκκινα, πράσινα ή πορτοκαλί φανάρια

Τα πάντα εδώ είναι τόσο πολύ συγκεκριμένα

-Το αυθόρμητο πέταγμα των πουλιών της πλατείας
Ξεκινά όταν οι υπάλληλοι του δήμου πατήσουν το κουμπί
της άχαρης μηχανής που κινεί τα πάντα-

Τελικά η μόνη λύση είναι η αδιαφορία
Καθώς βυθίζομαι –χαζοχαρούμενος-
Σε εκατομμύρια ευνουχισμένους παραδείσους
Κρίμα…
Αυτή η αλήθεια προσβάλει τόσο άκομψα
Τη δική μου στάση ζωής
Τη δική μου εσωτερική και εξωτερική φλυαρία

…Και τότε από τον ροζ ουρανό –από τα τοξικά αέρια και τα χαζά τραγούδια- προσγειώθηκε δίπλα μου το νανούρισμα που έψαχνα κρατώντας ένα ποτήρι με ένα παράξενο ποτό και δύο-τρεις ψευδαισθήσεις…
Με πήρε στην αγκαλιά του και μετά…

Μετά δε θυμάμαι νομίζω πως έπεσα να κοιμηθώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-05-2012