ήρεμη ζωή δεν υπάρχει ούτε στον παράδεισο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>ήρεμη ζωή δεν υπάρχει ούτε στον παράδεισο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>ήρεμη ζωή δεν υπάρχει ούτε στον παράδεισο</b><p>Δημιουργός: ΚατεριναΘεωνα, <i>Κατερίνα Θεωνά </i><p><i> ..............................3................................τρίτη συνέχεια</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Τότε ήταν που ένοιωσα το παρελθόν να με παγιδεύει.όσο βραχύ κι αν ήταν<br />
εξ αιτίας του τροχαίου (που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή)από τις πρώ<br />
τες μέρες,μου είχε πει πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό του........διάφανα<br />
που τα επιβεβαίωνα καθημερινά,είτε προσπαθούσα να τα τεκμηριώσω είτε<br />
όχι.Αυτός ίσως να ήταν κι ο λόγος που ώρες ώρες ένοιωθα ότι τον ήξερα χρό<br />
νια,σα να είχαμε μεγαλώσει μαζί ένα πράγμα,ενώ διαφωνούσαμε σε πολλά<br />
και δεν ήταν λίγες οι φορές που τσακωνόμασταν.<br />
Τελικά σε ξέρω πολύ λίγο(μονολόγησα)κι εσύ εμένα ακόμα λιγώτερο............<br />
τώρα μου λείπεις αλά.......................................<br />
Ηταν ένα ένα βροχερό απογεύμα του Οκτώβρη,και εγώ ήμουν ήδη έξω από<br />
την πόρτα του.<br />
Απόλυτα σίγουρη πια για όσα θα του έλεγα και ακόμα πιό σίγουρη για τις αν<br />
τοχές μου χτύπησα το  κουδούνι.<br />
Μου άνοιξε χωρίς να δείξει την παραμικρή έκπληξη(σίγουρα με είχε δει απ το<br />
παράθυρο όταν ανέβαινα)<br />
-Είσαι καλά?ρώτησα κι.έριξα δυό μαξιλάρια απ τον καναπέ στο πάτωμα<br />
για  να καθήσουμε<br />
-θες να σου φέρω κάτι(με ρώτησε,χαμηλόφωνα)<br />
-οχι,όχι τώρα διψάω αλά ξέρω που είναι το ψυγείο.έβγαλα ενα μπρελόκ που<br />
μου είχε κάνει κάποτε δώρο μαζί με τα κλειδιά του και του τα έβαλα στη παλά<br />
μη<br />
-τ αποφάσισες λοιπόν ?<br />
-Μάλλον..........αν και πρέπει να θυμάσαι ότι και όσο καιρό είχα τα κλειδιά,πά<br />
ντα σου χτυπούσα για να μ ανοίξεις.........Παυλο,δεν το θέλω,όμως κρύβεις <br />
κάτι σημαντικό,μπορεί κι επικίνδυνο κι απ ότι έχω καταλάβει δεν το κρύβεις<br />
μόνο από μένα,αλλά κι απ τους δικούς σου κι απ τους φίλους σου.................<br />
Δεν περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου,άλλωστε τα δικά μου τα ξέρεις<br />
είναι μονότονο κι ανώφελο να επαναλάβω ότι σ αγαπάω.όμως δεν θέλω να<br />
μπλέξω κάπου,ύστερα φοβάμαι να φαντάζομαι χιλια δυο πράγματα τη στιγμή<br />
που δε μου λες την αλήθεια.<br />
-Να φαντάζεσαι? σαν τι?........οτι είμαι κανένας εγκληματίας,τρομοκράτης ισως?<br />
κατάσκοπος....μου πάει καλύτερα?<br />
-Σταμάτα μωρέ να χαρείς σταμάτα(παρακαλούσα και ουρλιαζα αναμεσα σ <br />
αυτές τις λίγες λέξεις) ξερεις οτι δεν ενοώ κατι τέτοιο αλά με τρομάζεις ρε γα<br />
μώτο με τρομάζεις....................................................................................................<br />
- Που ήξερες Κατερίνα ότι πηγαίνω σ αυτό το σπίτι.<br />
Σύντομα και σε τόνο επιθετικό του διηγήθηκα ότι στην παιδική μου ηλικία σ αυτη<br />
την οδό ήταν ο οφθαλμίατρος που με πήγαιναν οι δικοί μου,αλά και ο οριλάς....<br />
που μας τον είχε συστήσει ο οφθαλμίατρος και είχε γιατρείο στο διπλανό διαμέ<br />
ρισμα.<br />
Μισό τετράγωνο πιό κάτω ήταν το παράξενο διόροφο,που το είχα προσέξει λό<br />
γω του κήπου και τις δυό οικογένειες που έμεναν εκεί με τα φασαριτζίδικα συνο<br />
μήλικα μου πιτσιρίκια.Υστερα του εξήγησα οτι τυχαία τον είδα μια μέρα να μπαίνει<br />
εκεί μέσα,ενω ήταν ώρα που έπρεπε να βρίσκεται στη δουλειά του,από τότε αρχι<br />
σα να κατεβαίνω στο κέντρο περνώντας απ αυτό το σπίτι και τον είδα άλλες δυό<br />
φορες.<br />
Με ρώτησε αν γνώριζα τα παιδιά που έμεναν παλιά εκεί..........κούνησα το κεφάλι<br />
μου αρνητικά κι έβαλα τα γέλια.Τότε ήταν που έσκυψε όπως παλιά προς το μέ-<br />
ρος μου........οι αντοχες μου όμως  για μιά ακόμα φορά μ έβγαλαν παληκάρι,.....<br />
επειδή πρόλαβα να σκεφτώ πως αν έμενα μαζί του το βράδυ,μπορεί και να πι<br />
στεύα όποια ιστορία του έρχοταν στο μυαλό για να δικαιολογηθεί.Χωρίς να αι<br />
σθάνομαι νικήτρια η ηττημένη,τον καληνύχτισα και κατέβηκα στο δρόμο.<br />
<br />
ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-05-2012</td><td valign=top></td></table><br />