Επτά μικρά ποιήματα

Δημιουργός: george, γιώργος πήττας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

1. Στους Αποίητους

Πώς μπορείς το Φως να εξωθείς
τόσο αργά, τόσο επίμονα
Να εξωθείς λοιπόν το Φως, στην
Αγορά του Σκότους, στη νύχτα
εμετικών συναλλαγών.

Να καθιστάς αφιέρωμα -τάμα σχεδόν-
την Προφητεία, στην εκκλησία των
Φθηνών, των Λίγων, των Ανεπαρκών.

Το ξέρω.
Η αναπηρία σου να λειτουργείς,
μετέθεσε τα πάθη σου αλλού
κι αντί να Υπηρετείς το Λόγο,
τάχθηκες άβουλα με τη Ντροπή.


Ο Κόσμος;

Δε γνωρίζει.
Μα ο Θεός, ένας κάποιος Θεός
θυμώνει όταν φιμώνουν Ποιητές.

2.

Πώς μπορεί ο Ποιητής να ζήσει
ανάμεσα σε στίχους που
λησμόνησαν τον Ποιητή τους;

3.
Κύριοι, επιτρέψτε μου το μίσος.
Κι ας μην μπορώ να το σηκώσω.

4.
Σαν καταδυθώ
Στο βυθό της έσχατης πέτρας
Θα ξεδιψάσω

Θα ρουφήξω την τελευταία υγρασία
Που έχει απομείνει
Μυστική, κρυφή, σχεδόν παράνομη

Μετά από την αιώνων διαχείριση
του κόσμου μου
Από τους άθλιους εμπόρους.

5.
Αύτανδρος καταβυθίσθηκε
Στο πέλαγος των ονείρων του.

6. ο Φέρων Χριστός.

ʼνω τελεία ο Θάνατος
Έλα κάτω
Μήπως και ξημερώσει.

και 7.

Έρπει ο Θάνατος
Αιφνίδιος της νιότης μου Ζωστήρ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-12-2005