Κανείς δε μ' αγαπάει

Δημιουργός: renouli

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πώς γυροφέρνω ανώφελα στους δρόμους των ανθρώπων.
Πόσο πικραίνομαι άδικα μ' ελπίδα που δε στέργει.
Κάπου κρυώνει ένα παιδί και τρέμει στο σκοτάδι,
Στον κουρασμένο ύπνο του ο γέροντας ασθμαίνει.

Με θολωμένο ένστικτο η νύχτα μου κυλάει,
Με ξέχασαν οι συντροφιές,
Κανείς δεν μ' αγαπάει.

Πώς ξενυχτάω σιωπηλά, κοιτάζοντας τους ίσκιους.
Πόσο να κλάψω με στεγνά τ' απηυδισμένα μάτια.
Κάπου τυλίγεται ο φτωχός στο λίγο πανωφόρι,
Με χορτασμένο ανάθεμα μια πόρνη ζει τα βράδυα.

Στα θυμωμένα χέρια μου γυαλί η ψυχή μου,σπάει,
Με ξέχασε κάθε χαρά,
Κανείς δεν μ' αγαπάει.

Πώς βασανίζει η έρημος το διψασμένο στόμα.
Πόσο μακρυά περπάτησα χωρίς να βρω ποτάμι.
Κάπου για μια αντανάκλαση σέρνοντας θα πεθάνω,
Τα λίγα ασπρισμένα κόκκαλα η γη μου θ' αποβάλλει.

Στο παραλήρημα που ζω το αίμα μου γερνάει,
Με ξέχασαν οι άνθρωποι,
Κανείς δεν μ' αγαπάει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-12-2005