Στο Λαυριο

Δημιουργός: Τίτος Ζώης, Τίτος Ζώης

Εμπνευσμένο από πραγματικό ταξιδάκι που έκανα σχετικά πρόσφατα, στην πόλη που πέρασα μια πολύ όμορφη περίοδο της ζωής μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στην πόλη αυτή που αγαπώ και είχα νοσταλγήσει,
εκεί που εργαζόμουνα, και χρόνια είχα ζήσει,
όταν τα «άλλα» πίσω μου, τότε τα είχα αφήσει.
Εκεί που τη συντροφικότητα, είχα πρωτογνωρίσει.

Στην πόλη αυτή την όμορφη, που Λαύριο τη λένε,
σαν από λαύρα βγήκε τα’ όνομα, σαν όλα της να καίνε.
Στην εργατούπολη αυτή που ‘χε εργοστάσια χίλια,
εργάτες είχε πάμπολλους, τάιζε στομάχια μύρια.

Εργατομάνα, πάντα ήτανε, ας το παραδεχτούμε.
Αγώνες έδωσε πολλούς, καλύτερα να ζούμε.
Έδωσε πλούτο αρκετό, απ’ τ’ άγιό της χώμα,
πολύτιμο μετάλλευμα, που το κρατούν ακόμα.

Πήγα να δω τους φίλους μου, που είχα επιθυμήσει.
Τα άγια εκείνα χώματα, που είχα αγαπήσει.
Είπα να τους επισκεφτώ, έναν καφέ να πιούμε,
κουβέντα για να κάνουμε, παλιά να θυμηθούμε.

Όλοι με καλοδέχτηκαν, παράπονο δεν έχω.
Τους είδα όμως χωριστά, κι’ αυτό δεν το αντέχω.
Σύντροφοι όπου παλεύαμε στο ίδιο μετερίζι,
πολιτικά τους χώρισαν, κι’ ό ένας τον άλλο βρίζει.

Κι’ εγώ στη μέση μοναχός, δεν ξέρω τι να κάνω,
σαν μπήκε ο φανατισμός, κι’ απ’ τη φιλία πάνω.
Όλους εγώ τους αγαπώ, μα τούτο δεν μ’ αρέσει,
μ’ αυτή τους τη διαίρεση φαρμάκωσαν τη γεύση.

Τώρα που είναι δύσκολα, και όλοι τους πονάνε,
ν’ «αλλάξουνε» θα έπρεπε, και άλλο να φοράνε.
Το ρούχο αυτό του διχασμού, πάντα κακό θα φέρνει,
μ’ από ότι φαίνετε ο καθείς, άλλο καταλαβαίνει.

Τι έχουν να μοιράσουνε, εργάτες μεταξύ τους;
Αφού κοινή η μοίρα τους, κοινή και η ζωή τους.
Κι’ αφού δεν έχουν τίποτε αυτοί για να χωρίσουν,
τα χέρια τους ας δώσουνε, και πάλι ν’ αγαπήσουν.

Τίτος Ζώης

( Κατοχυρωμένα Πνευματικά Δικαιώματα Σε Συμβολαιογράφο).

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-06-2012