Ο θρύλος του Δάσους

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο θρύλος του Δάσους</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο θρύλος του Δάσους</b><p>Δημιουργός: DeMaupassant, <i>Χαλκόπουλος Κυριάκος</i><p><i> ένα μικρό διήγημα</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ο θρύλος του δάσους<br />
<br />
Υπάρχει ένας θρύλος του δάσους, επινοήθηκε απο κάποιον άγνωστο, ίσως που δεν φιλοδοξούσε καν να αποκαλεί τον εαυτό του λογοτέχνη. Ίσως, πάλι, ο πατέρας του θρύλου να μην είναι ένας, αλλά πολλοί, καθώς όπως συμβαίνει συχνά με τέτοιες ιστορίες με την πάροδο του χρόνου, καθώς και την μεταφορά τους απο άνθρωπο σε άνθρωπο, μεταβάλλονται. Εγώ όμως θα προτιμήσω να θεωρώ οτι την ιδέα τη σκέφτηκε ένας μόνο άνθρωπος, και απλώς αργότερα συνέβη – κάτι που είναι ή δεν είναι ανάγκη να αποδοθεί στην αρχική ιδέα- να τροχιστούν τα περιττά στοιχεία της απο το πολυάριθμο κοινό της, και εγώ να έχω την τύχη να μάθω για την ιστορία μόνο όταν αυτή είχε ήδη πάρει την αδιαφιλονίκητα καλύτερή της μορφή.<br />
<br />
Σύμφωνα με αυτήν υπήρξε κάποτε ένας κυνηγός, που μετά απο πολύωρη περιπλάνηση μοναχική σε ένα δάσος, χάθηκε. Ωστόσο η τύχη του ήταν να παρατηρεί εκείνη την ώρα της συνειδητοποίησης της δεινής του θέσης, μακριά, ένα σπίτι, το οποίο και πλησίασε με τις δυνάμεις που του απέμεναν. Σκόπευε να ζητήσει εκεί βοήθεια, όμως φτάνοντας διαπίστωσε οτι όλα ήτα σκοτεινά. Η πόρτα ήταν ωστόσο ανοικτή. Μπαίνοντας μέσα βρήκε μόνο ένα φτωχικό κατάλυμα, όμως του αρκούσε και αυτό καθώς αποφάσισε να διανυκτερεύσει εκεί και να συνεχίσει την πορεία του στο δάσος με το φως του πρωινού.<br />
Αφού είχε ξαπλώσει το μοναδικό κρεβάτι άφησε το βλέμμα του κάποια στιγμή να περιπλανηθεί και στα ύψη του δωματίου. Εκεί, παραξενεμένος, είδε οτι υπήρχε μια σειρά απο πίνακες. Ήταν όλοι πορτραίτα, και απεικόνιζαν μορφές αλλοιωμένες, μοχθηρές, εχθρικές, τρομακτικές. Ο κυνηγός σκέφτηκε οτι δεν ήταν σκόπιμο να τις κοιτάζει άλλο, έγειρε απο την άλλη πλευρά και προσπάθησε να κοιμηθεί.<br />
Όταν το άλλο πρωί ξύπνησε παρατήρησε οτι ο πίνακες που είχε δει το βράδυ δεν υπήρχαν, στη θέση τους όμως ήταν παράθυρα.<br />
<br />
Η ιστορία σε αυτό το σημείο τελειώνει, με την αποκάλυψη πως αυτό που είχε εικάσει πως ήταν πίνακες, ήταν στην πραγματικότητα ζωντανοί παρατηρητές του. Εγώ πάντως σκέφτηκα και οτι υπάρχει και ένα άλλο νόημα σε όλο αυτό. Πως ο κυνηγός αληθινά στάθηκε τυχερός, πολύ τυχερός, πιο τυχερός και απο τον Οδυσσέα απέναντι στις Σειρήνες, διότι ενώ αυτός βρέθηκε επίσης απέναντι απ κάποια τρομερά τέρατα, προφυλάχτηκε απο αυτά με τον μόνο τρόπο που θα ήταν τότε αποτελεσματικός. Ή και με τον μόνο τρόπο με τον οποίο θα γλύτωνε την τρέλα, ή τον θάνατο απο το τρόμο, ή να του χιμήξουν όσοι είχαν μαζευτεί έξω απο το σπίτι...<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-06-2012</td><td valign=top></td></table><br />