Κι όμως νομίζεις πως με ξέρεις

Δημιουργός: φλοισβος, Δημακάκος Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στιχοπούλια, ο κύκλος έκλεισε... Δεν θα ανεβάσω άλλους στίχους εδώ.... Θα σας διαβάζω και θα σας σχολιάζω όμως όποτε μπορώ...
Ευχαριστώ όλους όσους ασχολήθηκαν μαζί μου αυτά τα δύο χρόνια που ήμουν εδώ.
Ευχαριστώ όλους αυτούς που μέσα από τις δημιουργίες τους με έκαναν λίγο καλύτερο άνθρωπο.
Ζητώ συγγνώμη από αυτούς που ίσως στεναχώρησα ή αδίκησα..

Όποιος θέλει μπορεί να με βρει... Τα μηνύματά μου θα τα διαβάζω πάντα...

Και πάλι χίλια ευχαριστώ.

Από μικρός πάνω στους κύκλους σου περπάτησα
ένα καράβι που ερωτεύθηκε μια δίνη
πάνω σε τοίχους φυλακής νησιά ζωγράφιζα
κι αυτόν τον θάνατο τον νόμιζα ταξίδι

Για αυτό και έδωσα τα πάντα σ’ ότι αγάπησα
Γι’ αυτό και έκλεψα απ’ όσους μ’ αγαπούσαν
Τα όμορφα λάθη που με άντρωσαν δεν κράτησα
κι αυτά που έκανα σωστά, θα με νικούσαν

Λίγο πριν φύγω μπρος στα μάτια σου σταμάτησα
θέλω το δάκρυ σου να πιω και να μεθύσω
Σταλιά σταλιά πλάι στον πόνο πώς μεγάλωσα
κι ότι σε λάτρεψε μικρή μου θα λυγίσω

Ποτέ δεν κλάψαμε μαζί κι όμως νομίζεις πως με ξέρεις
Κι εγώ που χρόνια καρτερείς, είμαι μονάχα ότι δεν βλέπεις

Δεν θα’μαι αυτός που θα σκεφτείς αλλά αυτός που θα πιστεύεις
Δεν θα’μαι αυτός που θα κρατάς, μα θα’μαι πάντα εκεί που θέλεις

Θυμάμαι γύρω σου πως έστηνες γιορτή
για να διαλέξεις την ψυχή που θα προδώσεις
Και τώρα αυτά που σου χρωστάει η ζωή
μοιάζουν μ’ αυτά που πάντα ξέχναγες να δώσεις

Στης μοναξιάς σου τα περήφανα γιατί
ίσως αρκούσε ένα κορμί και μια συγγνώμη
μα ότι τσαλάκωσε το δέρμα σαν χαρτί
μένει λεκές στο λαβωμένο σου σεντόνι

Ο στεναγμός σου ξάφνου βγαίνει με ορμή
κλείνει την πόρτα μπρος στον άγνωστο άνθρωπό σου
Και ο καθρέφτης που ποζάριζες γυμνή
ένα παράθυρο στον άδειο εαυτό σου….

Ποτέ δεν κλάψαμε μαζί κι όμως νομίζεις πως με ξέρεις….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-06-2012