Ο δρόμος για τα λησμονημένα

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

καλημέρες...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

'Ηρθες, την ώρα που η νύχτα αρχίζει να γλύφει τις στέγες των σπιτιών,
που το ποτήρι κλέβει φιλί από τα χείλη σε κάθε γουλιά.
Aυτή ν’ η ώρα που γεννιέται η άλλη κόρη του ματιού…

Αυτή, που βλέπει τα διάφανα και τα ξεχωρίζει.
Βλέπει ανθρώπους όχι σε τίτλους και λεζάντες τυλιγμένους,
παρά με πράξεις παλαιές των, κεντισμένες στο χάλκινο σώμα τους

Και είδες, σου είπα , παράσταση , τον έρωτα σα βαρκάρη ,
με το θάνατο πλάι να του προσφέρει οβολό
και απέναντί τους ο πόλεμος να αλέθει τον κόσμο.
Κάτω, αγάλματα και φίδια που είναι οι σωσίες των ανθρώπων και των θεών.
Και σε ένα μικρό χάσμα του ουρανού, παιδιά να γίνονται νομίσματα και να πέφτουνε στη σπηλιά ενός πράσινου λόφου.

Ότι είδα μου είπες εσύ, μια πόλη με ρσγισμένες καμπάνες.
Δίχως πουλιά προφητικά να λαλήσουν τη πηγή του σύμπαντος.
Αιώνια γαλήνη και συντριβή του πόνου
Όρθιος χρόνος να τέμνει τους ορίζοντες , όχι να τους ενώνει,
και πάνω ψηλά, τυχαίο αστέρι να δίνει το σπέρμα του στη γερμένη σελήνη.
Γλυκά καλοκαίρια να ταΐζουν με τη σάρκα τους, τα ροδάκινα και τα σύκα.

Θυμάσαι , τα βλέπαμε αυτά στον ίδιο άνθρωπο,
εγώ σε εσένα και εσύ σε εμένα και καμαρώναμε μες το κρασί και το σκοτάδι.
Οι παραστάσεις νέες κάθε βράδυ.
'Ηρθες τώρα ξανά σχεδόν ζωντανή μπροστά μου κι εγώ σα γελοίος έκλαψα.


(Α)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-06-2012