Έτσι απρόσμενα

Δημιουργός: renouli

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καραδοκεί ο άνεμος,
το σώμα μου τ' αφύλαχτο να γείρει,
κι έχω μαζέψει τα παγωμένα μου φτερά.
Με σπρώχνει θυμωμένα ένας που βιάζεται.
Στη στάση απέναντι, κόσμος πολύς,
αγανάχτησε να περιμένει.
Με δείχνει και γελάει ένα παιδί.
Στα πάρκα των πόλεων σκορπάνε τώρα
μεθυσμένοι κι άστεγοι.

Κι εσύ που απρόσμενα με ξέχασες,
στο όμορφο κρεβάτι σου για λίγο αφήνεσαι,
γιατί είναι ωραία η ζωή
και αγαπάς τον εαυτό σου.

Με ξεγυμνώνει η βροχή,
βρήκε ψυχή ανοιχτή και μπήκε,
Γιατί διψάει ο κουρασμένος μου Θεός.
Ζήτησα τσιγάρο από έναν άγνωστο.
Στον κόσμο τον απέραντο ξανά,
θα μπούνε όλα στη σειρά τους.
Με διώχνει το ξάγρυπνο είδωλό μου.
Στην άσφαλτο αδειάζει η καταιγίδα
κι άλλοι πονάνε που δεν ξέρω.

Κι εσύ που απρόσμενα με πλήγωσες,
στα μαλακά σεντόνια σου τυλίγεσαι,
γιατί είναι νωρίς αυτήν την ώρα
κι είσαι καλά χωρίς εμένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-12-2005