7.62

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

ΟΥΚΑΕΙΑΡΧΕΙ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

7.62

Και κοιτώ το φεγγάρι
να κυλά σαν το δάκρυ
ίσως να 'βρει θυμάρι
στ' ουρανού κάποιαν άκρη.

Και ρωτώ το ποτάμι
πλάι στο δρόμο που πήρα
ποιος του ρίχνει κατράμι
κι αν τ' αρέσ' η αλμύρα.

Κι έχω βάψει τον ήλιο
της ψυχής μου το χρώμα
όμως κάτω απ' το γκρίζο
κάτι κρύβετ' ακόμα.

Και τρυπώ την καρδιά μου
μ' ένα ξίφος του μίσους
μου πεινούν τα παιδιά μου
και γεννούν πάντα κροίσους.

Και μιλώ του θανάτου
να μου πει ποιος τ' ανήκει
στην ανήλια σπηλιά του
αν ουρλιάζουν οι λύκοι.

Κι ως θυμάμαι τα λόγια
τρέμω που 'χω βουλιάξει
μα χτυπούν τα ρολόγια
κι όλ' η πλάση θ' αλλάξει.

Κι έχω σώσει μολύβι
για το στόμα του κτήνους
στέκω μπρος στο καλύβι
κι ας χαθώ πια μ' εκείνους.

Θα 'ρθουν κάποια καράβια
με ταχύτητες ήχου
θα τρυπούν τα σκοτάδια
σάπιου σάρκινου τοίχου.

Ζ.Κ.

Τον Ήλιο; Μα... τον βάφεις.
Ευχαριστώ μικρούλα! Αφιερωμένο!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-07-2012