Τα "γιατί" τα πελαγίσια

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγώ, με το θαλασσινό κορμί και την κάψα της αρμύρας,
καλώ εσέ Ποσειδώνα,, θαλασσοκράτορα πατέρα,
αφέντη των στοιχειών, γεννήτορα των μύθων
στρατάρχη των κυμάτων, και κύρη του βυθού,
Καλώ σε, και ζητώ, ο,τι ξέχασες, για προίκα να μου δώσεις

Εγώ, παιδί του πελάγου και της κουβέρτας
Καλώ εσέ άι Νικόλα τ' ουρανού,
εσέ που βάτεψες την θάλασσα, κι έσπειρες όντα απο μπλέ,
με τ'αλάτια να καίνε την καρδιά,
το ιώδιο να βάφει τα μαλιά
και στα μάτια, φώσφορο της μάνας θάλασσας, να φεγγοβολά
Καλώ σε και ζητώ σε, να γίνεις ήλιος, στις πεντάρφανες ανατολές μου

Εγώ, σπαθί και θώρακας, σφάγιο και σφάχτης
καλώ εσέ, αδερφέ μου αγιώργη, ακόλουθε και ηγέτη
εσέ σύντροφε μαχών δικών, αδίκων και δικαίων
που με σάριζα αλεξανδρινή, φονεύεις δράκους και στοιχειά,
κι όλα του νου μας τα εκτρώματα
Καλώ σε, και ζητώ, να φορέσεις στην ματιά μου, όσα τ' ατσάλι μου φορά.

Εγώ, ορφανός, δάσκαλος και μαθητής
καλώ εσέ, Αθηνά κυρά, αφέντρα της ορμής και δούλα της σοφίας
άσκιαχτη Θεά , πό'χεις κρυμένο ξίφος, μέσα στων αιώνων το βιβλίο
δέσποινα της νύχτας, ορμηνεύτρα ματιών χαμένων, στα “γιατί” τα πελαγίσια.
Καλώ σε, και ζητώ, κάτι να μ' αγγίζει, όταν στο σύμπαν μου βουτώ

Εγώ, βράχος, δέσμιος στο βράχο,
καλώ εσέ, Προμηθέα άλλε μου εαυτέ,
θνητέ, π'έγινες θεός, σαν μοίραζες φωτιά, γέννα της καρδιάς σου,
Καλώ σε και ζητώ, με εμέ να μοιραστείς,
όσα , με της ψυχής σου αίμα, σου 'μάθαν οι αιώνες
Κι είναι μόνο η ματιά μου που τολμά να σε ρωτά,
πως να αντέχω, καρδιάς ξεριζωμώ κάθε π' αλλάζει μέρα
Κι είναι καρδιάς απομεινάρια, κείνα που ρωτούν,
“γιατί” κάθε νύχτα νέος θάνατος γεννιέται, σαν οι φύτρες της νεκρής, νέα καρδιά γεννούν

Εγώ, γεννημένος εδώ, μα φερμένος απ' αλλού,
μόνος, κάτοικος ενός σύμπαντος μικρού,
Καλώ εσέ, Θεέ, εσέ, π'άλλοι σ' είπαν Δία, άλλοι Αλάχ,
κι άλλοι Βούδα κι ʼμων Ρά
Καλώ σε και ζητώ, να μου δώσεις ότι δεν έδωσες ποτέ,
καλώ σε, να μου δώσεις το “γιατί”.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-12-2005