Το φωτόνιο

Δημιουργός: galanta, Νικόλας

Αφιερωμένο στα άπειρα φωτόνια (φως) που αποκαλύπτουν τις ομορφιές και την ιστορία του σύμπαντος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Για ένα ταξίδι μαγικό, σε μια εγκοπή της μοίρας
στης φαντασίας το σκαρί, χρίστηκα ονειροθήρας

Λέει πως μεταλλάχθηκα, σ' ένα τρελό φωτόνιο
στα έτη μου το παρελθόν, να γίνεται αιώνιο

Αθάνατος καθότι φως, διάβηκα τους αιώνες
απ' τη Μεγάλη Έκρηξη, στις πρώτες Σούπερ-Νόβες

Μια μαύρη τρύπα πόθησε, για να με φυλακίσει
βαθιά της μέσα να σβηστώ, κι ο χρόνος να ραγίσει

Ένας γαλάζιος γίγαντας, προς το ηλιόγερμά του
φωτοπαγίδα μου 'στησε, πριν απ' το τέλειωμά του

Τ' άστρα και τα φεγγάρια τους, πιαστήκαν να χορεύουν
σε ξέφρενο αντικριστό, το σύμπαν να μαγεύουν

Ευχές πολλές μου ξέφυγαν, γι' αστέρια που πεθάναν
κι αυτά στην πρώτη δόξα τους, τέλος, ποτέ δε θα 'χαν

Του Γαλαξία η έκχυση, με σπειρωτές νιφάδες
να με τυλίξουν μήνυσε, σ' Ωρίωνα και Πλειάδες

Η ύλη κι η αντιύλη της, ηδέως με θωρούσαν
τα ονείρατα που έκαναν, το φως μου ανακλούσαν

Το αρχέγονο καράβι μου, αδέκαστο να πλέει
έμενε μέσα στον καιρό, μα δίχως να φυραίνει

Κι εκεί που το ταξίδι μου, έμελλε δίχως τέλος
τα μάτια σου αντάμωσα, που μ'έσκισαν σαν βέλος

Κι εγώ που δε λογάριασα, αστέρια και κομήτες
με δαχτυλίδια σφαιρωτά, και απλανείς πλανήτες

Σε δυο κορούλες κόλλησα, των οματιών σου πάλσαρ
αγγέλισαν οι ακτίνες μου, κι αγάπησα στο άγαν

Με υδρογόνο κι ήλιο, ήμουν συνηθισμένος,
στα χρώματα μιας ίριδας, βρέθηκα εθισμένος

Εκείνα που στο βλέμμα σου, συχνότητα αλλάζουν
και κάθε Νόμο Φυσικής, άπονα τον τρομάζουν

Το ολόγλυκο τραγούδι μου, αιώνια θα βάλλει
του άπειρου το ξάγναντο, και το κενό θα σπάει

Στο σύμπαν το παρέδωσα, ενέχυρο μη φύγεις
μα τώρα ψάχνω να σε βρω, από το φώτο φίνις

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2005