Καρτερόντας την φυγή

Δημιουργός: MaryVeg, Mary Loukιsa

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καρτερώντας την φυγή αναπολώντας την στιγμή
Στέκομαι μ ανοιχτά τα χέρια στην πιο ψηλή κορφή
Πετώ μακριά απο την σιωπή – ανοίγω τα φτερά μου
Συντροφιά μου έχω κρατήσει μερικά απ τα όνειρά μου
σαν τον γλάρο – πετάω στον αιθέρα τραγουδάω
αποδέχομαι δεν άντεξα στην γη σας να πατάω
και ξεσπάω στα ψηλά κρατώ τα μάτια ανοιχτά
καθαρά τα χέρια δυνατά τα ουρλιαχτά
πετώ ψηλά και μακριά από τις βουβές κραυγές βγάζω
έχω πάψει να λουφάζω - μιλώ και με δικάζω
δεν αλλάζω μόνο αλλάζουν οι καιροί εδώ στην γη
καλοί κακοί μες την βροχή- φυλαχτό μες την ψυχή
έχω κρατήσει την ελπίδα - δεν γνώρισα πατρίδα
και χάρισα στο έρεβος την κάθε παρωπίδα
φτωχή υπακοής στα χνάρια απρόσφορης στιγμής
θα ταν αυτοκτονία το κελί της σιωπής

δεν ζήτησα ποτέ μου την στιγμή και την ελπίδα
διεκδίκησα στα κρύα την χαμένη Ατλαντίδα
και δεν έμαθα στα έτοιμα – έντιμα σου μιλάω
και ξεσπάω που στενεύει το διαμέρισμα – πονάω
σε ρωτάω – πες μου τι ρισκάρεις για να ζήσεις
πριν μιλήσεις μόνο σκέψου τα σημάδια αυτής της πλήξης
λογικής που φέρνει ρήσεις νόμους πρέπει και κανόνες
σαν βιώνεις την σαπίλα της σε σέρνουν οι τυφώνες
κι εγώ ψάχνω ακόμη τον ουρανό να αγγίξω
δεν λυγίζω μα προσμένω μια άνοιξη να ζήσω
θα χαρίσω την καβάτζα όπου φύλαγα στην τσέπη
και με νεύτη θα ξορκίζω κάθε πίκρας μου την σκέψη
στον αγώνα για την πέψη μιας αχώνευτης ιδέας
εδώ στην γη φαντάζουν όλα άδεια κάθε θέας
δεν δακρύζω δεν σκορπίζω άλλον χρόνο απ όσο έμεινε
ετούτα τα φτερά είναι το μόνο που μου απέμεινε

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-08-2012