Κάτι για να μοιραστώ

Δημιουργός: ivy, ΓΙΩΤΑ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άφησε μόνο την ευλαβική νάρκωση του χώρου να την κατευνάσει. Τριγύρω, ένα οπτικό πεδίο ασαφές, έμοιαζε να της υπόσχεται ένα σωρό άπιστα θαύματα, και την έβλεπες, κρατιόταν στο χλωμό της πρόσχημα δίχως επιτήδευση, με εκείνη την θλιβερότητα μικρού παιδιού στο πρόσωπο, που πάντα συχωριέται. Είναι αφιλόξενες οι εποχές , και έμαθε με τον καιρό να διαβάζει σωστά τον χρόνο στα βλέμματα των όντων που θωράκιζαν την κατά τ' άλλα αμήχανη ύπαρξή της. Αυτό το κορίτσι, είχε το χάρισμα να κρύβει σε στεγνό μέρος τη σοβαρότητα του πνεύματός της, ειδικά όταν οι μπόρες της κοινωνίας ξέσπαγαν χυδαία στον ουρανό της. Είχε, το χαμόγελο, και το δάκρυ να την στρώνουν που και που στο ανθρώπινο καλούπι, που τόσο έμφυτα είχε απαρνηθεί, και τόσο μοιραία της είχε κληροδοτηθεί. Υπολόγιζε τα χειμερινά της στρωσίδια, με βάση την αλμύρα της καλοκαιρινής θάλασσας, και η θερινή της
απόλαυση πάντα κατ' αντιστοιχία των βροχερών ημερών που την προμήνησαν. Εκείνη, και οι εποχές, εκείνη και τα τερτίπια του καιρού, επιδίδονταν σε μία αλλόκοτη συνεννόηση που κινούνταν ακατανόητα και μυστικά από τα νήματα μίας θεόρατης συμπαντικής εύνοιας. Αυτό το κορίτσι πάθαινε. Και για όλο τούτο το πάθος ευθυνόταν εκείνο το μικροσκοπικό της κορμί, που σαν εύθραυστη μελισσοφωλιά εγκυμονούσε εκατοντάδες τα δολοφονικά της κεντριά, και δε θα λιποψυχούσε μπροστά στην αυτοτιμωρία. Της είχε γίνει εύκολα κατανοητός ο πόνος που εμφυσάται στη ύπαρξη κάθε πλάσματος με το που γεννιέται. Και έβρισκε τόση χάρη ,
τόση μεγαλοπρέπεια στην αίσθηση αυτή του δράματος, στον πόνο, και τη ζωή που με τόση ευκολία εφευρίσκει τρόπους να τον αντιμάχεται. Είχε ξεκινήσει μηδαμινή, φοβισμένη, απροσδιόριστα φορτισμένη και έτοιμη να πιστέψει στα ανθρώπινα. Πόσο
πολύ πίστεψε! Σύντομα η πίστη απέκτησε προσδιορισμό να την υποδέχεται στους δρόμους του πεπρωμένου. Προδοτική. Η πίστη, σκέφτηκε το κορίτσι, προδίδει, γιατί απαγκιάζει , γιατί κουρνιάζει με υστερική την ανάγκη, με μανιώδη την απαίτηση. Και πόσο μαρτυρικά επενδύει στα υλικά και τα προβλέψιμα, πόσο ματαιόδοξα σε αποδυναμώνει! Η πίστη αγωνιά στην κατάκτηση της αγάπης, μας δίνει φόρα για να τρέξουμε μοναχοί μία ιλιγγιώδη κούρσα, δίχως διάκριση, και δίχως έπαθλο προφανές. Σιγά-σιγά της αποκαλύφθηκαν τα απαραίτητα μυστικά. Ο τρόπος της, να εκμαιεύει τα νοήματα από τα κοσμικά, και να τ' ανάγει μεθοδικά σε αόρατο
κλειδί για πολυπόθητες πνευματικές πόρτες, συντηρούσε άδηλο το μυστικό της προνόμιο. Ήταν πια, το είναι της , οργανωμένο αποστακτήριο του πιο απολαυστικού για τις αισθήσεις της οίνου. Η ζωή της παράτολμη απόλαυση όσων ο κόσμος παραμέριζε για να βρει τα σημαντικά του. Οι καιροί, την έβρισκαν ασύνδετη και ταλαιπωρημένη. Εκείνη έλεγε πως είναι διψασμένη και απληροφόρητη. Ήταν ίππος δίχως χαλινάρι σε στημένο αγώνα ταχύτητας. Τετριμμένα προσόντα κανείς δεν αναγνώριζε πάνω της. Ο Κόσμος, άπλωσε αχόρταγα μέσα της, σφυρηλάτησε κτύπο με τον κτύπο την ύλη της, αλλά άφησε λειψή την μορφή της.
Γι' αυτό, υπήρχαν φορές, που κατάφερνε να συρρικνώνει κάθε διάσταση των κυττάρων της, τόσο, που σχεδόν γινόταν αόρατη, σχεδόν άυλη. Ήταν πεπεισμένη πως η σάρκα που φιλοξενούσε όλη της την ενέργεια, περνούσε ξυστά τον υπάρχων πολιτισμό, για να εκτεθεί ανεπηρέαστη σε κάτι πιο αγνό, σε κάτι πιο σύσσωμο και από την ίδια την ύλη. Υπήρχε μία ψυχή ετοιμόγεννη που σείονταν με δυνατό παλμό πίσω από τα μελαγχολικά της μάτια. Και γίνονταν ολοένα και εντονότεροι οι σπασμοί του πεπρωμένου, και πόσο περίμενε, πόσο αγωνιούσε στην άφιξη του.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-08-2012