Ο διακόπτης

Δημιουργός: fevroni

Τελειωμένο, αλλά όχι καλό, στο περίπου.....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ξέρω πως, αλλά έμαθα να επενδύω στις ατέλειες.
Θες εκείνο το απάτητο αύριο χρόνου περασμένου
λαξεμένου από τις αναχωρήσεις;
Θες εκείνες οι παροιμίες της γιαγιάς μου και τα
νανουρίσματα της μάνας μου;

Δεν ξέρω πως αλλά έμαθα να αγαπάω τις ατέλειες.
Θες που ποτέ δε μου άρεσαν τα καλογυμνασμένα κορμιά
μα προτιμούσα τις λέξεις;
Θες που μου έβγαζαν όλα αυτά μια συμπάθεια και
ήθελα να τα οικειοποιούμαι;

Μεγάλωσα λοιπόν γεμάτη ατέλειες.
Και τις αγαπούσα όσο τίποτε.
Τις δικές μου ατέλειες ομολογώ τις λάτρεψα.
Κι αν καμιά φορά ζητάω ν' αγαπηθώ,
Αυτό ζητάω ν΄ αγαπήσουν.
Τις ατέλειες μου.

Είναι αυτές που δωρίζουν ατελώς,
Κι αυτές που αγαπούν τα ατελή όταν τα συναντούν.

Οι άνθρωποι προσπάθησαν να με πείσουν να αλλάξω.
Γιατί εκείνοι δεν αγαπούν τα μισά, μόνο τα ολόκληρα.

Μέσα μου υπάρχει κι ένας διακόπτης.
Κάποτε τον κατέβασα και προσπάθησα να διορθωθώ.
Να διορθώσω τα ψεγάδια.

Τα κατάφερα λίγο πολύ,
αλλά μετά, έπαψα να μ΄ αγαπάω.

Ε, λοιπόν φυλάω αυτό το διακόπτη για τους τέλειους ανθρώπους.
Τώρα πια, όποτε συναντάω κάποιον, με τα χρόνια,
έχει μάθει μόνος του και πηγαίνει στο off.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-12-2005