Έμαθα να ζω πια μόνη

Δημιουργός: smaragdenia, Δάφνη

καλημέρα σε όλους, ένα ταξίδι η ζωή μας , ας το ζήσουμε και ας το ταξιδέψουμε για όσο ακόμα μας χαρίζεται.....................

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέρασε το καλοκαίρι
άδειο και αυτήν την χρόνιά
μακριά ο ένας από τον άλλον,
σχεδόν δυό ξένοι
μαζί αλλά ξένοι,
μερικές μέρες δεν μιλάμε καν
για να πούμε έστω μιά καλημέρα.

Παλαιότερα μου στοίχιζε πολύ
με πονούσε αυτή η κατάσταση
πολλές φορές με έπαιρνε ο ύπνος
πνιγμένη στο δάκρυ
και βυθισμένη στην απόγνωση.

Τα όνειρα της νύχτας ήταν εφιάλτες,
εφιάλτες μιάς χαμένης ζωής
που φεύγει χωρίς σκοπό.
Μιά ψυχή που βυθίζεται στο σκοτάδι
και με έβρισκε το πρωί
κρυωμένη, παγωμένη, χωρίς ελπίδα
και μόνη στο αδειανό κρεβάτι.

Προσπάθησα πολύ να γεμίσω
το διπλανό μου μαξιλάρι
παρακάλεσα, ικέτεψα, απαίτησα,
το μόνο που κατάφερα ,
ήταν η διαφορά συμπεριφοράς μιας βδομάδας
και πάλι τα ίδια.

Έμαθα πια μόνη μου, συνήθισα να ζω
στην μοναξιά και στην σιωπή
έμαθα να γεμίζω τα βράδια μου
μόνο με όνειρα δικά μου.
Ας ήταν άδειο το διπλανό μαξιλάρι
έμαθα να πλάθω τα όνειρά μου
όπως ήθελα και ποθούσα εγώ.
Δεν πονάω πιά,
αδιαφορώ για σένα,
και είπα, καλώς ήρθες μοναξιά.

Έμαθα να γεμίζω τις νύχτες μου
έμαθα να έχω τα όνειρά μου
και αυτά είναι γεμάτα αγάπη
είναι γεμάτα τρυφερότητα.

Ας είναι μόνο όνειρα,
δεν με πειράζει πιά
είναι όλα δικά μου και τα κάνω αληθινά
είναι η ζωή που λαχτάρησα
είναι αυτό που ήθελα,
είναι αυτό που σου ζήτησα
μα ποτέ δεν το βρήκα
γιατί δεν μου το έδωσες.

Δεν θέλω τώρα,
τίποτα πιά από σένα
δεν θέλω ούτε ένα βλέμα
ακόμα και αυτό, νομίζω
πετάει φωτιές σαν με κοιτάς.
Δεν είναι το βλέμα αυτό που κάποτε
με κοίταζε ,
και ήταν γεμάτο υποσχέσεις
δεν είναι αυτό που κάποτε
ήταν όλο αγάπη και τρυφερότητα.

Αυτό έφυγε πιά για πάντα
και τώρα δεν σου ζητώ τίποτα.

Έμαθα να ζω μόνη,
έμαθα να ζω στα όνειρα,
και ίσως κάποτε γίνουν αληθινά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2012