Κόλαση

Δημιουργός: renouli

Χάλιαααααα! Μην του πολυδώσετε σημασία. Απλά έχω τις κακές μου!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καίγομαι! Βάστα, ψυχή μου στ' ολοκαύτωμα,
τον ανήφορο της κόλασης να ανέβεις.
Σαν το θηρίο στο κλουβί να δέρνομαι,
δεν το μπορώ. Πάλι θα ματώσω.
Η σιωπηλή κραυγή δε φτάνει. Όχι τώρα.
ʼθλιο των καημών μου τέρας, πιες!
Πιες από ό,τι δημιούργησες.
Αφήνω το φαρμάκι μου σε σένα.
Αγκάθινο η μοίρα μου στεφάνι,
στο λαβωμένο μέτωπο στολίδια οι πληγές.
Από παιδί παρακαλάω, δεν έχω ημέρωμα,
από παιδί, φεγγάρι, σε ρωτούσα:
γιατί, καλό μου, κλαις;
Οργή, δεν σε ξεπέρασα ακόμα,
στα μάτια μου το αίμα του θυμού,
με δάκρυα κυλάει σαν έγκλημα.
Και δε ρωτάω τι πιστεύεις. Κανέναν.
Και δεν με νοιάζει τι αντέχεις. Τίποτα.
Μα να, λοιπόν! Όλα τα δέχτηκα,
και τα κατάλαβα, κι είπα “εντάξει”.
Όμορφο έγινα παιδί και καθώς πρέπει.
Όμως τα χρόνια που περνούν, με τάξη κόσμια,
κι ένας ζωγράφος που έφτιαχνε βοριάδες,
αυτά και άλλα είναι φονιάδες,
για του αθώου την παράξενη ψυχή.
Κουρελιασμένη η Μούσα τριγυρνά,
οι μεθυσμένοι γάμοι οι ανούσιοι,
πληγή και καλά, στο σύστημα.
Σβήνει ο Εγκέλαδος, γυμνός γιατί έφταιξε,
κι οι γκρεμισμένες λογικές περίσευμα.
Ποδοπατήθηκε η αγάπη, πάλι και πάλι.
Μόνη, αγαθή και ταπεινή στους ίσκιους,
ζητά τα μάτια της να βγάλει με τις πέτρες.
Σκιά που μ' αγκάλιασες στην άγια σου τρέλλα,
τα μαύρα σου φόρεσα και πέπλα από χώματα.
Ατέλειωτη ανάγκη μου, που τόσα μου έκανες,
στα γόνατα έπεσα κι εκεί είμαι ακόμα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-12-2005