τελευταίος αποχαιρετισμός

Δημιουργός: panta smile, plasmataki

ίσως αύριο να μην ζώ μα σίγουρα θα έχω ζήσει όπως εγώ ήθελα...!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

στέκομαι εδώ μπροστά σου...
βλέπω το πρόσωπο σου..
κάτασπρο...
ηρεμο...
χαμογελαστό μου μοιάζει...
δεν μου μιλάς...
κοιμάσαι σ έναν ύπνο ελαφρύ...
σου μιλάω καρδιά μου...
άραγε μ ακούς...
θυμάσαι...?
την πρώτη φορά που σ αντίκρυσα...
σαν οπτασία μαγική η μορφή σου...
όταν είδα τα μάτια σου..
με παρέσυραν σ εναν ωκεανό καταγάλανο...
όταν με πήρες αγκαλιά εκείνο το απόγευμα του σεπτέμβρη...
σαν σπουργίτι κουρνιασα μέσα της..
θυμάσαι αγάπη μου...?
κι απο τότε το σύμπαν για μάς είχε γιορτή...
τρεχαμε...
παίζαμε...
σαν δυο περιστέρια πετούσαμε σε μέρη ονειρικά...
εκεί που ανθρώπινος νούς δεν χωράει...
η αγάπη μας είχε γιορτή...
μα έφτασε η μέρα που έπρεπε να χωριστούμε...
όλα έγιναν γκρίζα...
μακρια σου η ζωή κυλούσε άσκοπα...
μα μέσα μου σε κουβαλούσα...
σαν αεράκι εμπαινες στη ψυχή μου και με δρόσιζες...
ήσουν πάντα δίπλα μου...
αθόρυβα...
δύναμη μου δινε η σκέψη σου...
η ανάμνηση του χαμόγελου σου κυροζίνη στα όνειρα μου...
θυμάσαι μωρό μου...?
σ αγαπούσα τόσο πολύ...
όπως το μωρό το χάδι της μαμάς του...
σ αγαπούσα σαν Θεό μου...
όπως η Παναγία τον μονακριβο της...
Σ αγαπόυσα κι ας ήσουν μακρια μού...
όμως πάντα κοντά στα μονοπάτια της καρδιάς μου...
θυμάσαι καρδιά μου...?
κρυβόμουν σαν παιδί στην αγκαλιά σου...
και τώρα...?
να μαι εδώ...
απέναντι σου...
κοίτα με σου φωνάζω...
μα δεν μπορείς να με κοιτάξεις...
μίλησε μου σου φωνάζω...
μα δεν μπορείς να μου μιλήσεις...
άνοιξε τα μάτια σου...
μα εχουν σφραγίσει σ εναν διαφορετικό ύπνο...
ποιοί είναι όλοι αυτοί γύρω μου...?
γιατί είναι στα μαύρα ντυμένοι?
γιατί φωνάζουν...?
μα δεν βλεπουν...?
κοιμάσαι απλά μωρό μου...
ο Θεός γιορτάζει που έχει μαζί του πια έναν άγγελο...
μα γιατί κλαίνε...?
δεν έχουμε πάνθος...
έχουμε γιορτή...
ανοίξαν οι ουρανοί αποψε...
σ εχουν αγκιαλιάσει...
είσαι στον παράδεισο...
εκεί που πάντα ανήκεις...
βροχή στα μάτια μου....
μα μην φοβάσαι μωρο μου...
είμαι εδώ...
μαζί σου...
σ αγαπάω....
ξέρω είναι αργά να στο πώ...
δεν μακούς...
μα με νιώθεις...?
μπορείς να ακούσεις πως ράγισε η καριδά μου??
σ αγαπούσα μα ήμουν μακρια σου...
ένα κομμάτι μου απόψε θα σ ακολουθεί αιώνια...
θα ναι η ψυχή μου που θα ρθει μαζί σου σ αυτο το ταξίδι...
μην μου φοβασαι ματια μου...
είμαι εδώ...
σ αγαπάω...
μαζί θα πάμε σ αυτό το ταξίδι...
σε κοιτάζω...
δεν μπορείς να μου μιλήσεις...
δεν μπορείς να με δείς...
στέκομαι απέναντι σου και σε κοιτάζω...
μα ποιοί είναι όλοι αυτοί οι ξένοι...
πρώτη φορά τους βλέπω...
και γιατί κλαίνε...|?
ο ουρανός έχει απόψε γιορτή...
μα όλοι κλαίνε...
μην κλαίτε...
απόψε ξεκινάω το ταξίδι μου στην αιωνιότητα..
απόψε πάω εκεί που ανήκω...
δίπλα στον αληθινό πατέρα μου...
εκείνος με ήθελε κοντά του...
εκείνος ξέρει καύτερα απτον καθένα την αιτία...
ίσως ολοκλήρωσα το έργο μου στη γή...
ακούς καρδιά μου...?
σαγαπάω...
στο φώς και στο σκοτάδι...
κι εκεί ακούστηκε μια φωνή που με γύρισε στην πραγματικότητα...:
αιωνία του η μνήμη...


@@@@ποτέ δεν ξέρεις πως θα στα φέρει η ζωή...σκέψου πως αύριο ίσως να μην έχεις την ευκαιρία να πείς όσα θέλεις κι έχεις στη καρδιά σου...γι αυτό μην αφήνεται καμια μέρα σας να πάει χαμένη στη ρουτίνα της καθημερινότητας σας...ίσως όλο αυτό να είναι ένας αποχαιρετισμός σ'ενα αγαπημένο σας πρόσωπο...σέναν έρωτα σας..η ακόμα και στον ίδιο σας τον θάνατο...γι αυτό να ζείτε την κάθε μέρα σα να ναι η τελευταία σας..@@@@

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-09-2012