Α

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

τι, δεν είναι εκεί, μετά τον έρωτα;

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Α

Έρχεται πάντα την αυγή
που τ' όνειρο στερεύει
κοιμήσου τώρα, να μου πει
κι η άμμος λιγοστεύει.

Ρίζα τον γέννησε βαθιά
στο στέρφο χώμ' απλώθη
κανείς δε βλέπει αν δεν κοιτά
και μόν' ο κάμπος νιώθει.

Ένα λουλούδι μι' αγκαθιά
κι ένας κισσός παρέκει
πνίγει και πνίγεται μετά
και κούφιο στάχυ στέκει.

Κι εγώ που θέλω να ξυπνώ
σκιές καλημερίζω
μ' εικονολάτρες δε μιλώ
δε νιώθω, δε δακρύζω.

Γίνοντ' οι άνθρωποι στοιχειά
τρομάζουν και τρομάζω
έχουν του λύκου τη θωριά
και μ' άνθρωπο δε μοιάζω.

Πλοκάμια ολόγυρα φωτιά
πυρά που καίει την πλάση
ο Μίδας όλα τ' ακουμπά
κι ακόμα να χορτάσει.

Σα χιόνι πέφτ' η λησμονιά
σωπαίνει το τραγούδι
μα δε βαστώ τον κεραυνό
μήτε κρατώ λουλούδι.

Κρατώ μονάχα τη στιγμή
που θα μ' αγγίξει Εκείνος
στων κατ' εικόνα την αυλή
που κυβερνά το κτήνος.

Για να φωνάξω στους θεούς
τους ουρανούς πια κλείστε
άγγελοι ζουν στους ουρανούς
κι άγγελοι εσείς δεν είστε...

Ζ.Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2012