Φθινοπωρινό

Δημιουργός: poetryf

Στον Δάσκαλό μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κίτρινη σαν το φύλλο η σιωπή
φθινόπωρο δεν πρόλαβα ακόμα να χορτάσω.

Κάθομαι και συλλογιέμαι τους ανθρώπους που πέρασαν
κι όμως περαστικούς δεν θα τους πω ποτέ
Όπως τα ποιήματα που ενώ στέγνωσαν
έχουνε κάτι παραπάνω να σου πούνε παρά μέρα.

Κι αλήθεια, ποιος βάσταξε τόσον θάνατο εγκαταλελειμμένο
μες στους ζωντανούς

Να βαραίνει ο κόσμος σε κάθε βήμα του
κάτω από το καλάμι του ψαρά να παραμονεύει η θάλασσα
να ελλοχεύει ο θεός έξω απ’ τις τόσες εκκλησιές Του.

Πεπερασμένα μεγαλεία
πιασμένα μες στο δόκανο μιας παραλίγο αθανασίας.

Πότε θα γίνω παιδί επιτέλους,
να μπορώ να λέω τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη
να μπορώ τους μικρούς να τους έχω για φίλους
και τους μεγάλους για δάσκαλους ;

Κλείνω για λίγο τα μάτια κι ανοίγω το μέσα μου.
Ένα μεγάλο βιβλίο η ζωή μου…

Στην πρώτη σελίδα του, έκλαψα
στην τελευταία θα με κλάψουν.

Σ’ όλες τις άλλες -τις αγίνωτες-
λογιώ-λογιώ χαμόγελα θα αφήσω.
Και η αγάπη πολλές φορές πρέπει να αλλάζει πρόσωπο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-10-2012