Ο δρόμος της σοφίας ήταν ανηφόρα Ιι

Δημιουργός: KTiNoS

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήταν μια ήρεμη μέρα και στο φαρμακείο μπήκε μια όμορφη μελαχρινή κοπέλα.
Μου έκανε εντύπωση πόσο γλυκό , νεανικό πρόσωπο είχε.
Ήρθε σ εμένα (δουλεύαμε πολλοί σ εκείνο το φαρμακείο τότε) γεγονός που με κολάκεψε.
Έπεσα όμως από τα σύννεφα όταν μου είπε…
-Μια σύριγγα ινσουλίνης παρακαλώ !

Και πέρασαν οι μήνες και την είχα σχεδόν ξεχάσει ώσπου μια μέρα ήρθε ξανά…
Με παραμορφωμένο από το ξύλο πρόσωπο.
Το ξέρω αυτό το ξύλο, είναι επαγγελματικό!
Μποξ, καράτε, νταβατζής ή μπάτσος. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Τυχαίο ξύλο του δρόμου όμως δεν είναι.
-Δεν νομίζεις ότι πέρασες το όριο? Της λέω….
Από εδώ και πέρα δεν έχεις τίποτε να δεις. Τα ξέρεις όλα.
-Έχεις δίκιο μου απάντησε, αύριο φεύγω για την κοινότητα.
-Καλή τύχη να έχεις
-Ευχαριστώ

Και πέρασε ακόμα καιρός και πάλι η ανάμνηση της έγινε φευγαλέα, σχεδόν ανύπαρκτη….
Όταν μια μέρα ήρθε πάλι στο φαρμακείο.
Δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω. Ο χρόνος και οι κακουχίες της είχαν φερθεί βάναυσα.
Δεν ήταν πια εκείνο το νεαρό, γλυκό κορίτσι.
Ήταν μια κουρασμένη γυναίκα.
-Μια σύριγγα ινσουλίνης μου λέει με τη ζεστή φωνή της…
-Πάλι ρε γαμώ το ?
-Άστα φίλε δεν κόβεται .
Πήρε τη σύριγγα και δεν την ξαναείδα ποτέ

Ελπίζω να είναι καλά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-10-2012