Ξημερώνει απουσία

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξημερώνει απουσία.
Κλείνω τα δάχτυλα το ένα μέσα στο άλλο
-έχω καλύψει λέω, το κενό-
Να ‘ξερες πόσα χαμόγελα άνθισαν
σε πρόσωπα παιδιών
την ώρα που δάκρυζα

Κι αρνιέμαι να πιστέψω πως λείπεις.

Έλα σου λέω, πάρε τη ζακέτα σου και φύγαμε!
Πρέπει να ντύνεσαι καλά στη φαντασία μου
γιατί αυτή διαλέγει πάντα το γυμνό
και σε στήνει μπροστά μου
όπως εκείνο το μικρό μας αστροντούφεκο
ξημερώματα Κυριακής,
θυμάσαι;

Πρέπει να κρύβεις τον πόνο στο φως
να κάνεις στα γρήγορα την τελευταία σου ευχή
να συζητάς τη σιωπή με τα μάτια
κι ώρες μετά πρέπει να θες για να αντέχεις
στα χέρια του αγαπημένου σου
την πρώτη ανατολή με τα χίλια χρώματα.

Μα ξημερώνει απουσία…
Πίνω απ’ την κούπα σου μια τελευταία συλλαβή αγάπης.

« Ναι! »

Ο έρωτας πρέπει και να καταφάσκει στον εαυτό του.
Ο έρωτας θέλει να καταφάσκει στον άλλον.

Στον έρωτα επείγει η κατάφαση.
Η επιθυμία ακολουθεί.

Κι εμείς;
Πριν από όλους εκεί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-10-2012