στ' Αλβανικά υψώματα-δειλού αυτόχειρα

Δημιουργός: ΜΝΗΜΩΝ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

01.07΄00΄΄ 28/10/2012

Ήταν θαρρείς κι οι σάλπιγγες, στριγγλίζαν στους ανέμους
κι η σάρκα είτε μάτωνε, ή μαύριζε στο κρύο
και τότες την τυλίγανε, σχισμένους επιδέσμους
κι η πλάτη μας γινότανε, του σύντροφου φορείο

κι άντε σκυφτά να σύρουμε, πίσω τον χτυπημένο
και δίχως μιαν ανάπαυλα, πάλι ξανά στη μάχη,
με το τουφέκι δίπλα μας, μονίμως πυρωμένο,
μια κι ήταν η πατρίδα μας, ο φόρτος μας στην ράχη

κι ήταν πολλά που σκέφτουμαι ,τώρα κι ανατριχιάζω,
το πώς εμείς τα κάναμε, δεν το χωρά ο νους μας
και νοιώθω ως και σήμερα, πως στον χιονιά βουλιάζω,
στ’ Αλβανικά υψώματα, ζητώντας τους δικούς μας,

που μείναν κει ακλόνητοι φρουροί της Ιστορίας ….
– αχ βρε παππού χαλάρωσε, σώπασε μην βουρκώνεις,
ο γρίφος απαντήθηκε, αυτής της απορίας,
το πώς γιατί ως σήμερα ,συ για το χτες ματώνεις….

0205΄40΄΄ 28/10/2012

Σκιές τα όνειρα ξυπνούν και γίνοντ’ εφιάλτες,
κι η Ευρυδίκη μόνη της, ξαναγυρνά στον Άδη,
πικρόχολες αυγές γεννούν, ζωής μαχαιροβγάλτες,
κι όλο το φως της ύπαρξης, της μοναξιάς σκοτάδι

και η φουρτούνα του Νοτιά, μια θάλασσα στα γκρίζα,
αγγίγματα ανάκατα, με ψέματα γλοιώδη
κι η πεθαμένη μου ματιά, δέντρο με δίχως ρίζα ,
σε γη που είναι ψεύτικη, ρηχή κι υποτυπώδη,

κοιτάζεις γύρω σκοτεινός, ο κόσμος δίχως χρώμα
κι ο θάνατος η λύτρωση, απ’ το νεκρό ταξείδι,
να μοιάζεις δήθεν ζωντανός, αλλά να είσαι πτώμα,
κάποιου δειλού αυτόχειρα, που ‘ριξε το λεπίδι,

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-10-2012