Σκέψεις που μου εμφανίζει ο Αντόνιο Λόμπο Αντ

Δημιουργός: ΑΠΡΙΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

(απόσπασμα)

Σαν σήμερα η αποκεφάλιση τού Ιωάννη του Προδρόμου.
Αυτή τη μέρα δεν μας άφινε η γιαγιά μου η Θυμία
να κόψουμε καρπούζι ή τομάτα,
γιατ' είναι κόκκινα σαν το αίμα τού Ιωάννη.
μας έλεγε στα τούρκικα,(κουνάχ).
"Αύριο, όχι σήμερα".
Όμως εμείς καμμιά φορά κόβαμε στα κρυφά,
όσο κι αν είμασταν υπάκουα παιδιά.


Ψάθινη θήκη με παλιές και νέες φωτογραφίες,
με κυκλική περίμετρο και βάση επίπεδη.
Κι ένα καπάκι επίσης ψάθινο,
φτιαγμένα από τη θεία μου την Κίτσα.
Οι επισκέπτες τού σπιτιού,έβλεπαν μία-μία τις φωτογραφίες.
Ήταν κι αυτό μία διασκέδαση,
μία οδός κουβέντας κι αναπόλησης.


Με τα παιδιά τής γειτονιάς έπαιζα μπάλα,στο χωματόδρομο.
Κι ενώ κατέβαιναν κακά, εγώ σφιγγόμουν.
Βρώμικος, σκατωμένος και να κλαίω μεσ' στη σκάφη όρθιος,
γιατί χαμένο ένιωθα αυτό το χρόνο,
χρόνο κλεμένο από το παιχνίδι,
αλλά και επειδή ντρεπόμουνα και λίγο,
που μ΄ έπλεναν γυμνό η μαμά μου κι η γιαγιά.
Όπως και τώρα η ώρα τού ξυρίσματος
ή του κοψίματος νυχιών,
είναι χαμένος χρόνος, άχαρος, δεν τον θέλω,
που όμως πρέπει να διατεθεί αυτός ο χρόνος απαραίτητα,
θέλεις δε θέλεις.


Καθρέφτες που έδωσαν τις φωτογραφίες τους στη μνήμη.
Χρόνος πετρωμένος που τον διασχίζουν δεκαετίες.
Πρόσωπα ληγμένα που ρίχτηκαν στον κάδο τής λήθης.
Ρολόγια χεριού κι επιτραπέζια ξυπνητήρια
σε αχρησία και σε αχρηστία.
Πώς νιώθουν άραγε τα ρολόγια γι' αυτή τους την κατάντια?


Δράμα 29 Αυγ. 2012

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-10-2012